[Nobu Tengan] Komplo teorileri, gökkubbenin altında üretilmiş en güzel teorilerdir.

[Nobu Tengan]

Hayatımı güneşin doğuşunu ve batışını izleyerek geçirebilirdim, diye düşündü Tengan. Yağmur ülkesinin havası onu da etkiliyordu. Güneş ışınlarından mahrum kalmış bir ülke... İnsanın sırtındaki yük yetmezmiş gibi, gökten sürekli inen yağmur damlaları.... Sanki bulutlar bile sırf insanın yükünü arttırmak için yere yaklaşmışlardı. İnsan bu ülkede kendini sadece nostaljiye kaptırabilirdi.

Tengan, günlük rutinlerinin bile onu düşünmekten korumadığını farkedeli günler olmuştu. İki boynuzlu keçi-adamın tekrar görünmesini aylarca beklemiş, hiç bir şey olmayınca da kaçışının ve gördüklerinin anlamlarıyla yüzleşmek zorunda kalmıştı. İçindeki kasvetin en büyük sebebinin kararsızlık ve amaçsızlık olduğunu farketmesi uzun sürmedi. Kaçmıştı, deli muamelesi görmekten belki de görevden alınmaktan kurtulmuştu elbette. Ama karşılığında ne aldığını bilemiyordu. Gördüğü şey her neyse, bir tanrı bile olsa, gelip kendisine bir amaç vermemişti. Tengan hayatını ne zaman görüneceği belli olmayan bir yaratığın ona bir amaç vermesini bekleyerek geçiremezdi. Kendi amacını bulmalı ve kararlılıkla peşinden gitmeliydi. Uzun düşünceler sonucunda tanrının sadece kendisine yardım eden kişilere yardım edeceğine karar verdi. Bu yüzden de, bir dahaki görünüşüne kadar onun hakkında uzun uzadıya kafa patlatmamaya karar verdi.

Kafa karışıklığı, depresyon ve ruhsal atalet gibi onu boğan duygulardan kurtulduktan sonra hayatını devam ettirmenin yollarını aradı. Bir hayvan gibi sadece yemeğini bulup günü tamamlamak istemiyordu. Böyle bir yaşamdan fazlasını hakeden yüce bir varlık olduğuna her zaman inanmıştı zaten. İçindeki bilme aşkının kendisine yön vermesine izin verdi. Bilmek istiyordu, çok şey bilmek istiyordu. Ama hayat onu Yağmur Ülkesi'ne sürüklediğinden beri bu ülkeyi bilmek, devam eden savaşı anlamak istiyordu. Özellikle de bu boktan ülkede, böcekler gibi yaşamak zorunda olan insanların neden buna mecbur edildiklerini çözmek istiyordu.

İnsan önce çevresindekilerin farkında olmalı, sonra hareket etmeli. Bir shinobi gibi...

İşte yağmurdan sıkıldığı için gelip oturduğu bu mekanda da etrafını incelemekle meşguldü. Yan masada konuşan iki adamı da bu sırada duydu:

"Tüm bunlar safsata. Savaş, sınır güvenliği, Riaru. Bunların hepsi Amegakure ve Daimyo arasındaki savaşı fırsat bilip o taşı aramak için. Hangi taş mı? Hani şu bir kaç sene önce Gekka mağarasında bulunan, işte o taş. Ben ne bileyim nerede şimdi. Hem kes şu sesini, kenardaki adam bizi dinliyor."

Tengan gülümsedi. "Kenardaki adam" kendisi olmalıydı. Konuşan adam da Tengan gibi çevresinin farkındaydı. Ama bir shinobinin aksine önce hareket etmiş sonra etrafına göz gezdirmişti. Tengan takip edebileceği bir şey bulduğunu düşünüyordu. En dandik komplo teorisi bile hiç bir şey bilmemekten iyidir diye düşünüyordu.

Dirseklerini masanın üzerine dayadı. Ellerini Mi mührüyle birleştirdi. Çenesini parmaklarına değdirdi. Teishi no Jutsu ile konuşlanların kendisine pozitif yaklaşmasını sağlamak istedi. Bu mührün, oturan insanlarda düşünüyormuş görüntüsü vermesine bayılıyordu. Bu şekilde genjutsu kullandığının farkedilmeyeceğini ümit etti. Sonra da yerinden kalkıp adamlara yaklaştı.

"Kızma dostum, ben de bütün bunların safsata olduğuna inanıyorum. Bu kadar insanı yerlerinden ettiler. Ne için? Bir türlü parmağımı doğru şeyin üstüne basamıyordum. Ama sen, çok doğru bir noktaya değiniyorsun. Elbette! İşin içine çıkar girerse insanlar savaşmaya başlar! Ama bu taş işi nedir? Gekka mağarasında kim ne buldu? Anlayışımda bir boşluk var sanki. Bana yardım eder misin?"

[GM - Naruto]

Yağmur Ülkesi’nin orta kesimlerinde, unutulmuşluktan uzak varlığından bihaber olunan bir kasabada öğle yemeğini yemek için oturduğun derme çatma bir dükkanda duyuyorsun adamın sözlerini. Dışarıya atılmış eski ve istisnasız her birinin tek ayağı diğerlerinden kısa olan masalarda oturmuş bir avuç insansınız sadece. Masalarda tek başına oturan sadece sen olsan da, diğer insanlar da pek konuşkan olmadıkları bir gün geçiriyor gibi görünüyorlar. Baharın getirdiği ılımlı hafa, yağmurun varlığını bir nebze olsun sindirmişken, insanların bu fırsattan istifade ederek kendilerini dışarıya attıklarını düşünüyorsun. Yüz haneyi aşmayan bu isimsiz kasabada, birçok insan dışarıda işleriyle veya gezmekle uğraşıyor. Yüzlerinde mutlu ifadeler bulunan insanların genel durumlarına baktığında ise bu mutluluğun anlık olduğunu fark edebiliyorsun.

Masana gelen ve çok da lezzetli olmayan, belki de ödeyeceğin paranın da hakkını vermeyen yemeğini midene indirdiğin sırada, hemen karşı masanda oturan iki kişinin konuşmasına kulak misafiri oluyorsun. Orta yaşının sonlarında, saçları kırlaşmış ve yüzünde fazlasıyla çizgiler bulunan adamın hemen yanındaki kel kafalı, ancak kendisinden bir nebze daha genç görünen adama söyledikleri yüzünde bir gülümseme bırakıyor. Bu isimsiz kasabada yapabileceğin pek bir şey olmadığını fark etmiş olduğun için böylesine bir dedikodu içini kaynatmaya yetiyor. Masandan ayrılmadan önce, diğer insanların bakışlarına yakalanmayacak şekilde Mi mührünü yaparak Teisho no Jutsu’yu aktif hale getiriyorsun.

İki adamın oturduğu masaya gelip cümlelerini kurmaya başladığında, özellikle kır saçlı adamın bakışlarındaki memnuniyetsiz havayı görebiliyorsun. Kel olan ise daha ılımlı ve konudan uzak bir tutum sergiliyor. Ancak her ikisi de konuşmanı bölmeden seni dinliyor ve sorduğun soruların ardından kır saçlı adam “Sen de kimsin be?” diyor, sanki az önce hiç seni kast etmemiş gibi. Kaçamak bakışlarını masasında hızlıca gezdirdikten sonra “Ne demişim ki? Gekka mağarası falan bilmem ben.” diyor. Kel olan adam ise olayları sadece izlemekle yetiniyor. Kır saçlı adamın tekniğinin etkisi altına girmiş olduğu konusunda pek bir şüphen bulunmuyor, ancak yine de tekniğinin doğası gereği adamın sana dökülmesini de beklemiyorsun. Kır saçlı adam bakışlarını kel adama doğrulturken “Hadi kalkalım, iş güç bizi bekler.” diyor ansızın ve hafifçe doğrulmaya başlıyor. Kel adam ise ansızın kendisine verilen komuta ayak uydurmakta biraz zorlanıyor ve şaşkın bir şekilde olduğu yerde kalıyor şimdilik.

Off Topic

Konunuza bakan GM, bendeniz Fortius'tur. Konu için pasiflik süresi 48 saat olarak planlanmaktadır. Konuyla ilgili her türlü sıkıntınızda özel mesaj yoluyla bana ulaşabilirsiniz. Keyifli RP'ler.

[Nobu Tengan]

Hayatınızın normal akışına yapılan müdahalelere nasıl tepki verirsiniz? Müdahalenin iyi ya da kötü oluşuna göre değişeceğini düşünüyor olmalısınız. Haklısınız, ama kısa vadede. Uzun vadede ise, sorunun cevabı "fark etmez" olmalıydı. Çünkü insan, alışkanlıklarının çocuğudur. Rutinlerinin bile değil, alışkanlıklarının. İnsan hayatını genel olarak mutlu devam ettirdiyse, başına kötü olaylar geldiğinde bile o mutluluğa çoğu zaman geri dönebilir. Eğer, bir kişinin sıradan hali suratı asık ters bir hayaletse, büyük mutlulukların etkisi bile geçecek ve kişi o "normal" haline geri dönecektir. Yani insan bir ağaçtır, hayat da ona bazen bir yumruk gibi bazen de bir okşama gibi çarpan rüzgar. Rüzgar ağacın belini bükmeli ki bir şey değiştirebilsin.

Tengan, savaşın bile unuttuğu -böyle bir şey mümkün mü?- bu küçük kasabadaki insanların halini de böyle görüyordu. Yağmur Ülkesi, insanlarına kısacık da olsa bir bahar vermişti. İnsanlar da bunu değerlendirip, yuvalarından gün yüzüne çıkmış sanki soluk ışığa bile zor dayanabilen gececil hayvanlarmış gibi gözlerini kısarak sokaklarda dolaşıyorlardı. En azından Tengan onları böyle hayal ediyordu. Gözlerinin önünde de, hayallerinde de, kısacık bir mutluluk meltemiyle uzun karamsarlıklara ara vermiş bir topluluk görüyordu. Başka insanlara geleceğe dair bir ümit olarak görünebilirdi bu; ama Tengan'a, insanlara müdahale etmenin, onları normal hayatlarından ayırmanın ne kadar zor olduğunu hatırlatan bir mesaj gibi göründü. Yanlarına gittiği kır saçlı ve kel adamların tepkileri karşısında da, mekana girmeden önce aklından gelen bu düşünceleri hatırladı işte...

Bir insanın hayatının akışı nasıl değiştirilebilir ki? Akan bir nehre küçük bir çakıl taşı atarsan değişen bir şey olmaz. Akıntının yönünü değiştirmek için koca kayalar kullanmalı..

Bereket ki, Tengan bu ikilinin hayatlarını değiştirmek niyetinde değildi. Sadece konuştukları hakkında bir şeyler öğrenmek istiyordu. Hem, onların hayatlarında derinden bir etki bırakması isminin yayılmasına ve başına bela açılmasına sebep olabilirdi. Bunları göz önünde bulundurarak, kendisini de çok yormak istemediğinden bir orta yol bulmaya çalıştı ve ikiliyle bir ilişki kurmayı bir daha denedi. Ancak bu sefer ayağa kalkmaya yeltenen genç olana dönmüştü.

"Çok özür dilerim. Yorgunum ve yalnızım. Sadece biraz muhabbet etmek istedim. Size birer içki ısmarlayabilir miyim? O konuyu unuttum bile. İsterseniz yolunuza da gidebilirsiniz tabii ki. Meşgul insanlara benziyorsunuz. Ama birileriyle birazcık konuşmayı çok isterdim. Adım Tengan."

Bunları söyledikten sonra bir şeyler istemek için dükkan sahibine yöneldi. Israrcı olmayacaktı, ikili yine de kalkıp gitmek isterlerse onları rahat bırakacak ve jutsusunu kesecekti. Sonra da onları takip etmek isteyip istemediğine karar verirdi.

[GM - Naruto]

Kır saçlı adamın kel adama söylediği ansızın sözün yarattığı boşluktan faydalanarak hemen söze giriyorsun. Teishi no Jutsu’nun da getirisi sayesinde özellikle içki lafını duyunca kel adam doğrulmaktan vazgeçer gibi bir hal alıyor. Kır saçlı adam da hafif ayaklanmış olsa da birden kendisini sandalyesine geri bırakıyor. İki adamın da tekrar masaya oturmasının Teishi no Jutsu ile mi yoksa içki ısmarlama sözüyle mi olduğu konusunda pek emin olamıyorsun. Ancak yine de adamları masada tutma amacına ulaşmış olmak bu durumu sana çok sorgulatmıyor da. Kır saçlı adam hemen yanındaki sandalyeyi işaret ederek oturabileceğini gösterirken “Satoshi…” diyor kendini tanıtmak istercesine. Kel adam ise daha samimi bir şekilde “Ben de Atasuke, memnun oldum.” diyor hafif bir tebessümle. Tanışma faslını çok uzun tutma heveslisi gibi görünmeyen Satoshi bir an önce içki ısmarlamanı bekler gibi dururken, Atasuke daha sakin bir havada duruyor. Ne var ki, ikisi de pek muhabbete girecek gibi durmuyor.

[Nobu Tengan]

İkili içki lafını duydukları gibi yerlerini aldılar. Tengan bunun sebebinin, kullandığı jutsudan ziyade ikilinin içkiye olan düşkünlüğü olduğunu düşündü. Karşısındaki adamlar, gün boyu aylaklık yapan, komplo teorileriyle zihinlerini meşgul eden, işten kaytaran ve bol bol içen tipler olmalıydı. Muhtemelen söyledikleri yüzünden sorguya çekilmeyi ya da sorumlu tutulmayı da sevmiyorlardı. Aman, nemize lazım, şahit yazarlar... Bir shinobi şehrinde olsalardı böyle derlerdi muhtemelen. Buralarda ise, insan canını kurtarmak için kiminle konuştuğuna dikkat etmeliydi. Tengan bu dersin ne kadar önemli olduğunu henüz tecrübe etmemişti ama...

"Bize sake getir..." diye seslendi dükkan sahibine ve bir sandalye çekip adamların karşısına oturdu. Sakenin kalitesiz olacağına emindi, çok içmeye dayanamayacağını da biliyordu. Masaya binlerce elden geçmiş eski ve kirli bir şişe ve bir kaç küçük fincan geleceğini düşündü. İlk yudumları sofra arkadaşlarıyla birlikte içecek ama sonra kendisine hakim olup dudağına götürdüğü bardağı içmeden geri koymaya başlayacaktı. Sarhoş olursa bu karşılaşmadan hiç bir şey elde edemeyeceğini düşündü. Zaten, çok önemli bilgileri sarhoş olmadan vermeyi kuruyordu kafasında.

Adamların ketumluğunun kendi aralarında değil, sadece yabancılara karşı olduğunu düşündü. İçerken açılabilirlerdi. Tengan'ı dost bilirlerse de açılabilirlerdi. Ya da, alkol işlemez içicilerden çıkar; şişe üstüne şişe devirir ve hiçbir şey söylemeden ayrılırlardı. Ne olursa olsun, içki etkisini gösterene kadar Tengan'ın onların dikkatini üzerinde tutması gerekiyordu. Başkaları için çok kolay olan bu şey, Tengan için biraz zordu işte. Tengan dinlemeyi severdi, bazen bayıldığı konularda gevezeliği de tutardı; ama iş havadan sudan muhabbete gelince tıkandığını herkes bilirdi.

"Memnun oldum" dedi biraz alçak bir ses tonuyla. Sesinden kendisi bile rahatsız olmuştu. İki adamı da süzdü, verdikleri isimlerin gerçek olmadığını düşündü. Sonra aksırdı ve tekrar lafa girmeyi denedi. "Yabancı olmak zor. Yabancı olup nereye gideceğini bilmemek daha da zor. Ne işim var, ne de bir tanıdığım. Bu savaş belası da işleri iyice içinden çıkılmaz hale getirdi." Sakeler gelene kadar muhabbeti canlı tutmaya çalıştı. "Bu kasabada hayat nasıl? Belki buraya yerleşirim. Genç biri için iş var mı buralarda?" Hedefi bir kaç yudum sake içilip etki edene kadar adamların ilgisini üzerinde tutabilmekti. Ama bunun onları konuşturmayacağını, kendisine güven beslemelerini sağlamayacağını da biliyordu.

Tengan'ın bir ipucuna, hayatını ilerletmek için bir uğraşa, takip edeceği bir ize ihtiyacı vardı. Tengan'ın riske ihtiyacı vardı. Bütün bunların olabilmesi için Tengan'ın birilerine güvenmeye ihtiyacı vardı. Birilerine birinci şansı vermeye ihtiyacı vardı. Birilerinin sana sırlarını dökülmesini istiyorsan ya onları tehdit edersin ya da onlara sırları kadar belki de daha değerli bir şey verirsin. Tengan, durumunu ölçtü. Bu iki tipin kendi köyüyle ilişkisi olduğunu zannetmiyordu. Bir kaçak olduğu bilgisini satabilecekleri birini bulabileceklerini de sanmıyordu. Muhtemelen uluorta konuşurlardı ama bunun peşine kimi takacağı belli değildi. Ne kafasında bir ödül, ne de bingo kitabında adı vardı ne de olsa. Birinci şansı hak ediyorlardı bu nedenle. Karşısındakilerin birazcık olsa açıldıklarına karar verdiği anda öne doğru eğilecekti Tengan:

"Ben kaçak bir shinobiyim. Bakın size güveniyorum. Bana göre bir iş, ya da tanıdığınız, yardıma ihtiyacı olan birisi mutlaka vardır."

Belki güleceklerdi. Belki shinobilerden nefret ediyorlardı ve ona saldıracaklardı. Belki de ciddiye alacaklardı. Tengan suratlarındaki ifadeyi çözmeye çalışırken kafasında birinci şans paktının şartlarını kurdu. Kalkıp gitmeleri, onunla dalga geçmeleri, bu bilgiyi ağızlarından kaçırmaları ihanet sayılmayacaktı. Onların bilgiyi kasıtlı olarak birilerine - kim olursa olsun- verdikllerini duyarsa ama, hain ilan edecek ve peşlerine düşecekti.

Kaçak shinobi, tepki ve bir kaç kelimelik bir cevap bekledi. Belki de bu yaptığıyla az önce kulak misafiri olduğu taş konusuna bir daha hiç geri dönemeyecekti.

Şimdilik Teishi no Jutsu'yu devam ettirdi. Adamların durumuna ve tepkilerine göre kullandığı genjutsuyu durdurmayı düşünüyordu.

[GM - Naruto]

Dükkan sahibine seslenişin adamın yüzünde tebessüm yaratırken adamların karşına gelecek şekilde sandalyeni çekiyor ve oturuyorsun. Masaya hakim olan sessizlik sandığından kısa sürüyor ve tıpkı tahmin ettiğin gibi kirli bir şişe ve üç küçük kulbu olmayan fincanımsı bardak masaya geliyor. Dükkan sahibi yolunacak kaz bulmuşçasına başka bir isteğiniz olup olmadığını soruyor, ancak içkinin şu anda yeterli olacağını söyleyen Satoshi’nin sözleri üzerine masadan ayrılıyor. Her ne kadar muhabbete girmek için sakelerin gelmesini bekleyecek olsan da, dükkan sahibinin hızı seni bir an önce muhabbete sokmaya itiyor. Yine de Satoshi’nin bardakları dolduruş anı, sana bir fırsat yaratıyor ve lafa giriyorsun.

Soruların Satoshi ve Atasuke’nin pek ilgisini çekmemiş olsa da, sakenin hatrına masada oturdukları belli olan Satoshi ve Atasuke hızla ilk yudumlarını alıyorlar sakeden. Atasuke yüzünü hafif ekşitirken Satoshi’nin yüzünde herhangi bir belirgin ifade oluşmuyor. Satoshi tekrar şişeyi eline aldığında bardağındaki sakeyi tek yudumda gömmüş olduğunu anlıyorsun. Atasuke ise hafifçe fincanını uzatırken sana hitaben “Yok ya, buralar yaşanacak yer değil.” diyor bıkkın bir tavırla. Satoshi’nin fincanları dolduruşuna gözleri takılı kalan Atasuke “Geçimimiz al-sat yaparak idare ediyoruz. Tarım pek olmuyor bizim buralarda, pirinç falan var sadece. O da çok yaygın zaten, ekstra bir kazanç sağlamıyor. Arada gelen tüccarlara başka tüccarlardan aldıklarımızı satıyoruz. Savaş mavaş derken her yer karmakarışık oldu zaten. Arada Amegakure’den gelenler oluyor sağolsunlar, ama pek bir faydaları da olmuyor.” diyor. Bu esnada Satoshi iki fincanı da doldurup seninkine göz dikmişken, Atasuke fincanı bir kez daha ağzına götürüyor. Satoshi pek konuşkan bir tavır sergilemiyor ve Atasuke de konuyla ilgili başkaca bir şey söyleyecek gibi durmuyor. Bu nedenle söz sırası sana geldiğinde, hafifçe masaya eğilerek kaçak olduğunu belirten cümlelerini kuruyorsun.

Ağzından henüz daha kaçak olduğun beyanı çıktığı anda elindeki bardağı birden masaya bırak Atasuke hızla masadan kalkmaya yelteniyor. Satoshi de ona benzer şekilde direk ayaklanırken “Defol git buradan lanet herif!” diyor biraz yüksek bir sesle. Dükkandaki diğer kişiler Satoshi’nin bu laflarını duysa da pek umursar gibi durmuyorlar. Ancak Atasuke hızla yerinden kalkıp dükkanın çıkışına doğru hareketlenmeye başlıyor. Bu aşamada her ne kadar Teishi no Jutsu'ya güvensen de, belli ki söylediğin şeyler adamları aldığın etkinin altından çıkarmış nitelikte duruyor.

[Nobu Tengan]

Tengan, dükkan sahibinin hızlı hareketlerini hafif bir gülümsemeyle seyretti. Yolunacak kaz bulduğunu düşünüyordu adamcağız ama zavallı kazın yolunacak pek de tüyü kalmamıştı. Kaçak shinobi kendisinden ziyade boş umutlara kapılmış adama acıdığını hissetti garip bir şekilde. Kendisinin bir şekilde para bulabileceğini düşünüyordu. Kazanırdı değil mi? Paralı asker sayılabilirdi ne de olsa. Askerlikten çok, casusluk konusuna eğilmiş olsa da... Hiç olmazsa tanrı onu yalnız bırakmazdı. O saçma yaratığa tanrı demeye başladığında garip hissetmişti. Her tekrarlayışında daha da garip hissediyordu. Başına bela açmaktan başka bir işe yaramayan, hiçbir güzelliği olmayan ve görünüşe göre göklerde bile dolaşmayan bir ucube...

Sakeden bir yudum aldı ve Atasuke'ye başını salladı. Buralar gerçekten de yaşanılacak yerler değildi.İnsan buraların normal halinde bile yaşamak istemezdi muhtemelen, savaş görmüş halinde ise... Yaşamak eylemini, istemek motivasyonuna bırakmazdı savaş. Bir kaç insana güler, gerisini güldüğü insanların yoluna sererdi.

Tengan bu ikilinin madenci olduğunu düşünmüştü başından beri. Atasuke'nin söylediklerini duyunca ister istemez kendi haline güldü. Elindeki az bilgiyle hayaller kurmakta üstüne yoktu. Mağara kelimesini duyduğundan beri, ikilinin madenci olduklarına kendini inandırmış; hatta karanlık yaratıklarla dolu bir mağarayı temizleme görevi alacağını bile aklında kurmuştu. Bu konu hakkında ağzından tek bir kelime kaçırmamış olduğuna sevindi. Amegakure'den buraya gelenler olduğunu duyunca da bunların shinobi olup olmadığını merak etti. Eğer shinobi iseler, acaba Ishi'den kaçanlarla da ilgileniyorlar mıydı? Daha da önemlisi birazdan söyleyeceği şeyler onlara ulaşacak mıydı?

Büyük sırrını açıkladığında ikilinin suratları hemen düştü. Hatta masadan kalkıp çıkıp gitmeye de yeltendiler. Genç kaçak durumu hızlıca değerlendirmeye çalıştı. Aklındaki en kötü senaryo henüz gerçekleşmemişti. Ona saldırmadılar, mekandakileri üzerine salmadılar. Korkuyla karışık bir nefretle uzaklaşmaya yeltendiler. Biraz sakince düşününce bunun sebeplerini Tengan da anlayabilecekti. Bir savaş vardı ve shinobiler koca bir ülkeyi yaşanmaz hale getiriyorlardı. Kaçak ya da değil, bir yerli bir shinobiyi ne için sevecekti ki? Belki Atasuke ve Satoshi tanıdıklarını ve akrabalarını savaşta kaybetmişlerdi. Belki de başlarına daha berbat şeyler gelmişti. Tengan'ın olumlu bir tepki beklemeye ne hakkı olabilirdi ki?

İkili ayağa kalkınca sessizce yerinde durdu. dudaklarını büzdü ve sizi anlıyorum der gibi başını öne eğdi. Kadehini güle güle der gibi biraz kaldırdı ve bir yudum daha içti. Adamları rahat bırakacaktı. Zaten belki de bir şey bildikleri bile yoktu. Mekandakilerin tepkisizliğine bakılırsa, böyle olaylar çıkarmakla biliniyorlardı. Şimdilik dikkatler üzerine çekilmemişti. Dolayısıyla ikilinin mekanı terk etmesini bekledi ve jutsusunu sonlandırdı.

Bu aşamanın olaysız tamamlanması durumunda hesabı kapatmak ve dükkan sahibine ikilinin kim olduklarını, neden bu kadar asabi olduklarını ve Gekka mağarasının nerede olduğunu sormak kalıyordu. En azından mekan sahibi daha konuşkan birine benziyordu.

Ve aklının bir köşesine not etti: Havadan sudan konuşma yeteneğimi geliştirmeliyim. Kendimi yok yere tehlikeye atmamalıyım.

[GM - Naruto]

Her ne kadar Satoshi sözleriyle seni kovmuş olsa da, Atasuke’nin hareketlenmesi ve senin kadehini kaldırışın, Satoshi’nin de buradan ayrılması gerektiği sonucuna çıkıyor. Satoshi kısa bir süre daha seni süzdükten sonra hızlıca adımlarını Atasuke yetiştirmeye çalışıyor ve dükkandan ayrılıyorlar. İkilinin ayrılışının ardından ise sen de sessizce tekniğini kapatıyorsun.

İkilinin bu ansız gidişi, dükkan sahibinin de dikkatini çekmiş olacak ki usulca yanına geliyor. Yüzünde düşmancıl veya korkmuş bir ifade hala bulunmuyor. Bunun aksine, hürmette sınır tanımayan, oldukça yalaka olduğunu da belli etmekten çekinmeyen bir ifadeyle yanına sokuluyor. İkilinin gidişini sessiz bir şekilde izledikten sonra ise hafifçe sana doğru eğiliyor ve “Canınızı sıkmadılar ya efendim.” diyor. Senden daha çok paranla konuşmayı umuyor gibi duran dükkan sahibi iki elini hafifçe ovuşturarak senin sözlerini dinlemeye koyuluyor. Dükkan sahibine fazla açıklama yapmadan, basitçe ikilinin kim olduğunu, neden bu kadar asabi olduklarını ve Gekka mağarasının nerede olduğu sorularını sıralıyorsun. Dükkan sahibi art arda gelen sorularla hafifçe şaşırmış olsa da, omuzlarını umursamazca silkmesinin ardından konuşmaya başlıyor.

“Satoshi ve Atasuke, o ikilinin adları.” diyerek konuşmaya başlayan dükkan sahibi “Buralarda takılan iki kişi sadece. Pek bir vasıfları yoktur, gün boyu aylaklık yaparlar. Ee, insan bu kadar aylak olunca da ona buna salça olur, saçma sapan konuşup dururlar. Bu yüzden burada pek sevilmezler. Aslında Atasuke iyi çocuktur, Satoshi’nin haline üzüldüğü için genelde onunla takılır. Ama işte Satoshi biraz geçimsiz biri olduğu için genelde hemen insanlar tersler, sinirlenir. Tabiatı böyle yani adamın.” diyor. İkiliyle ilgili bilgileri vermesinin ardından ise bakışlarını hafif dalgınlaştıran, ancak ardından yanan alevlerle sana bakan dükkan sahibi “Gekka mağarası mı demiştiniz?” diyor ve sonrasında “Yani bir şeyler hatırlıyor gibiyim de şimdi tam emin olamıyorum tabi. Hani oraya nasıl gidilir, neden adı bilinir falan… Bunları bir yerden duydum gibi ama tam da çıkaramadım şimdi.” diyerek lafı gevelemeye başlıyor. Aslına bakarsan dükkan sahibinin bilgiyi anımsama gibi bir derdi olmadığını, niyetinin bilgiye karşılık nakdi şeyler olduğunu rahatlıkla anlayabiliyorsun. Dükkan sahibi ise bu niyetini göstermiş olmanın getirdiği mutlulukla sırıtırken “Sakenin yanına başka şeyler de getireyim mi?” diye sormayı ihmal etmiyor.

[Nobu Tengan]

Bir bağlantı kurmakta başarısız olduğu ikili mekanı terk ederken, alakalı alakasız bağlantılar Tengan'ın zihnine hücum ediyordu. Hayat ne garipti. Kimi sebepsiz yere surat asıyor ve iki kelime söylememek için kırk takla atıyordu. Kimi de durduğu yerde halüsinasyonlar görüyor ve iki boynuzlu bir tanrıya inanmaya hazır hissediyordu. Tengan, Atasuke'nin daha kolay anlaşılabilir birisi olduğuna karar verdi. Bütün bunlar bilincini sel gibi basarken bundan sonra ne olacağı konusunda iki ihtimal kendini gösterdi.

Birincisi, ikilinin kaçak ninjayı yakalatmaya çalışma ihtimaliydi. Adam toplayıp gelebilirlerdi. Tengan, mekanı çok geçmeden terk etmesinin kendi hayrına olacağını düşünüyordu. Yine de, mekanda olay çıkarmamış olmaları ve insanı ister istemez melankoli ve kedere boğan davranış biçimleri Tengan'a güvende olduğunu söylüyıordu. Mekandan en kısa sürede çıkacaktı, ama arkasından atlı kovalıyormuş gibi de acele etmeyecekti.

Zihnini meşgul eden ikinci fikir, çok zaman kaybetmeden iki adamın peşine düşmekti. Nereye gittiklerini takip edebilir, duruma göre müdahale edebilirdi. Tengan Satoshi ve Atasuke'nin kendisini görmekten memnun oldukları bir senaryo düşünmeye çalıştı; bir shounen mangasındaki masum insanı kurtarma operasyonu dışında bir şey gelmedi aklına. Buna da içten içe gülüyordu zaten. Adamların yerini yurdunu bilmeden nasıl takip edebilirdi ki? Belki çatıların üstüne sıçrar ve daha geniş bir açıdan kimin nerede olduğunu bulurdu. Çatı, sıçramak, bakmak... Tengan başının döndüğünü hissetti ve hala yerde olduğunu bedenine kanıtlamak için önündeki masayı iki eliyle sıkı sıkıya tuttu. Çatılar şimdilik durabilirdi. Yeni tanışlarının peşine karadan da düşebilirdi gerekirse. Hem, bu küçük unutulmuş köy ne kadar büyük olabilirdi ki?

Sahip geldiğinde bunları düşünüyordu işte. Beynindeki sel öyle bir birikintiye yol açmıştı ki bunların bazıları soru olup ağzından döküldü. Küçük esnaf diye aklından geçirdi. İki kuruş daha fazla sıkmak için binbir takla atar. İkili hakkında mekan sahibinin söyledikleri Tengan'ın gözlemlerini doğrulamıştı. Satoshi'nin başından kötü bir şeyler geçtiğini, birilerini kaybettiğini kurdu kafasında. Atasuke de bu yüzden onun yanında duruyordu. Eski bir dostuydu belki... Belki akrabası. Atsa Atasuke, atılmazdı; satsa, Satoshi satılmazdı. Ah Tengan Atasuke'yi yalnız yakalayabilseydi. Ah bir de havadan sudan konuşmanın sırrını çözebilseydi!

"Bardağa sake akıtacağına" dedi Tengan, "zihnime bilgi akıtsan... İkisi de akışkan ticareti sonuçta..." Parasının olduğunu mekan sahibine anlatmak istemişti. Buralarda bilginin ederi ne kadar bilmiyordu. Parası yeter miydi, onu da bilmiyordu. Bu adamın üzerinde de biraz önce kullandığı jutsuyu kullanmak geçti aklından önce. Fiyatta bir indirime gidebilirdi belki. Ama chakrasını olur olmaz harcamak istemiyordu. Bunun da ötesinde, bir insanı konuşarak ikna edebilme yeteneğini geliştirmek istiyordu. Bu yüzden, şimdilik, shinobi numaraları kullanmamaya karar verdi. "Gekka mağarasını açan sihirli sözcükler hangileri? Açıl kese açıl mı?" İki elini iki yandan bacaklarına vurdu. Cepler dolu, demek istiyordu.

"Ama insan sakeyi dikmeden önce kokusunu almak ister. Gekka marka saken iyi mi bir kokusunu ver bakalım. Sonra da ücretini bilelim..."

Off Topic

Cuma gününe kadar yazamayacağım, köye gidip geliyorum. Haber vereyim.

[GM - Naruto]

Konuşmaya başlamanla birlikte, dükkan sahibinin yüzündeki ifade daha kaypak ve yılışık bir hal alıyor. Niyetinin net bir şekilde anlaşılmış olmasının verdiği memnuniyetle suratına bakan dükkan sahibi “Yani, sen de haklısın tabi. Neticede ne olduğunu tam olarak bilmediğin bir şeye ne kadar ödeyeceğini bilemezsin.” diyor. Bu cümlelerinden sonra ise az önce Satoshi’nin kalktığı sandalyeye hafifçe oturuyor ve etrafını göz ucuyla kolaçan ediyor. Ardından masada duran sake şişesini alıp senin fincanını tekrar dolduruyor. Şişeyi tekrar masaya bırakırken elini şişeden çekmeden konuşmaya başlayan dükkan sahibi “Buralardaki karışıklıkları biliyorsundur az çok. Daimyo, Riaru, Kusa ve Ishi derken topraklarımız cehenneme dönüverdi. Tabi öncesinde Riaru’nun başlattıkları zaten bizi yeteri kadar perişan etmişti.” diyor. Bu aşamadan sonra ufak bir anlatımda bulunacağı belli olan dükkan sahibi sesini alçaltıp kafasını biraz daha sana doğru yaklaştırıyor. Etrafına bir kez daha hafifçe bakıyor ve ardından “Birisi var… Gekka Mağarasını buluyor, orada bir taş buluyor ve her şeyi değişiyor. Riaru’dan tut Daimyo’ya kadar herkesin peşinde olduğu bir taş. Bir hiçken her şey oluveriyor yani. Kaptın mı?” diyor yılışık bir şekilde gülerken. Kafasını yavaşça eski pozisyonuna getirip oturduğu yerde hafifçe yayılırken “Kim acaba bu kişi? Riaru değil, Daimyo değil, Amechou değil… Nerede peki bu Gekka Mağarası? Bu taş ne iş?” diye sorular soruyor ve ardından sağ elini kaldırıp, bu elinin işaret parmağını birkaç kez şakağına değdirerek “Hepsi burada… Ve burada çıkmasının bedeli de 10.000 Ryo.” diyor.