[Kusagakure - Operasyon] Kitamura Susumu & Tsujihara Iori

[Tsujihara Iori]

Şişlenmek... Sanırım bunu tecrübe etmiştim geçmişte. Tesuri'nin wakizashileri aklımda canlandı. Benim eğitimli zihnim bile bu acıya dayanamamıştı, bir kaç eğitimsiz çapulcunun üzerindeki etkisini ise tahmin edemiyordum. Zorla hüküm? Sanmıyordum aslında. Bir idea, bir fikir için buradaydılar. Demir yumruk ile düzen? Bu daha mantıklı geliyordu. Gerçi bu tarz bir zorlamadan iyi bir yönetim veya düzenin hiç bir şekilde ortaya çıkmayacağı barizdi ancak bunu anlayabilecek kadar ileri görüşlü olsalar en başta bu kalkışma girişiminde yer almazlardı ama, neyse.

Yutaka'nın hareketi, bizim de başlamamız için bir sinyal gibiydi. Keltoşun üzerine uçan "abinin" ikisini yere sermesiyle beraber hücum ettim ben de. Tek adımda kelin yanına vardım ve planladığım gibi kafasını kavradım ve tahta duvara geçirdim. Duvarda oluşan göçük ve herifin bir sümük gibi yere kayışının arkasında kalan kan izi bana "yeter herhalde." diye düşündürtmüştü. Bu sırada, etrafta yankılanan bir burun kırılma sesi ile Yutaka'ya doğru kafamı çevirdim. Herifin suradındaki ayağını görünce, herşeyin göreceli olarak yolunda olduğunu anladım. Bu burun kırılma sesini de bir kunai sesi takip etti.

Ancak bu sesin çıkışına bizzat şahit olmuştum. Herifin boğazından giren kunai resmen onu yere zımbaladı. Oracıkta can vermiş olmalıydı herif, Yutaka ise çıkardığı işten gayet memnundu. Tabi ki bu gayet doğaldı. Bunun için eğitilmiyormuyduk zaten? Gözlerimi kırpmadan bakışlarımı herife çevirdim ve yerde sanki bağlanmış gibi debelendiğini gördüm. Susumu'nun ona doğru uzanmış ellerini görünce de, bir tür Genjutsu aldında olduğunu kesinleştirdim aklımda. Susumu'yu onaylar bir şekilde başımı salladım ve herifin önünde, bir dizimin üstüne çöktüm.

Henge'yi bozdum ve bir elimi belimdeki Shinobi çantama atıp misinayı çıkardım. 2.5 metrelik kısmını kullanarak herifi bir güzel bağlayacaktım. Susumu'nun daha fazla yorulmaması gerekliydi, ayrıca eğer olur da adama "acı çektirmemiz" gerekirse tekniğin bozulmasını göze alamazdık. Amacım herifin ellerini bileklerinden güzelce birbirlerine bağlamaktı. Önden veya arkadan olması farketmezdi, 10 dakika kadar falan sürecekti sorgu zaten. Ötesi için tutup tutmaması bizi ilgilendirmiyordu.

Yutaka'nın abi lafına herhangi bir yorum yapmadım. Böyle bir durumda bile "pozitif" kalabiliyor oluşunu kıskanmıştım gerçi, yalan yok.

Herifi bir şekilde bağladıktan sonra, Susumu'ya tekniğini isterse bozabileceğini belirten bir bakış atacaktım. Ardından omzumdaki tantouyu çekecektim ve elimde gayet sakin bir şekilde tutarken adamın gözlerinin içine bakacaktım. Göz dağı vermek pek yapmayı tercih ettiğim bir şey değildi ancak şu durumda gerek yoktu sanki. Yapabileceklerimizi görmüştü ve sanırım konuşmaktan başka bir seçeneğinin olmadığının da bilincindeydi. "Bir kaç sorum var sana. Bir, Tesuri nerede? İki, Kizashi, yakaladığınız Kusagakure shinobisi nerede? Üç, köyde kaç Riaru adamı var? Dört, Shinji bu yörede mi?"

Cevaplarına göre bir sonraki olaylar dizisi şekillenecekti. Ancak çok farklı şeyler olmayacak gibiydi. Yani, gerçekçi olacak olursam, bu adam muhtemelen bu evden canlı çıkmayacaktı. Cevap verse de vermese de arkamızda bir iz bırakamazdık. Düşmandı o, onu "öldürmeyecektik", "etkisiz hale getirecektik". Böyle bakarsam olaya sanırım, daha rahat edebilirdim.

Aslında rahattım da, düşününce. Elimdeki tantouyu herifin boğazına dayayıp kesmek ile aramda hiç bir sıkıntı yoktu. Bunu gayet yapabilirdim. Herifi bir şekilde canlı bırakmak için de sebep aramıyordum, hani "eğer anlatırsa canlı mı bıraksak?" gibisinden bir düşüncem de yoktu yani. Bilmiyordum. Kafam biraz karışık gibiydi. Kolayca onu harcayabileceğim gerçeğinden kaçmak için çeşitli bahaneler üretiyordu zihnim ve asıl düşünülmesi gereken şeyleri düşünemiyor gibiydim. Bazı şeyleri artık kabullenmem gerekiyor gibiydi Yutaka ve Susumu gibi.

Herifin gözlerinin içine baktım tekrar ve söyleyeceklerini dinlemeye başladım. Eğer ters bir şey yapacak olursa, mesela suradıma tükürmek gibi, elim ile suradını kavrayıp zemine var gücümle geçirecektim. Bak, bunu hiç tatava etmeden yapabilirdim sanırım.

[Kitamura Susumu]

Başarılı bir eşek şakası yapıyor gibi hissetmiştim kendimi, keltoşun yavaştan endişelenmesini izlerken. Adam yemişti rolümü umduğum bir şekilde, üstüme falan yürümeye kalkışmamış, kim olduğumu çıkarmaya çalışır bir paradoksa girmişti. Iori lafa girene kadar sürdürmüştüm arsız sitem edişlerimi adama. Çocuğun laflarına dönüp "İyi halt ettiniz."den hallice cevap verişi de, adamda hiçbir şüphe olmadığına emin bir hale getirmişti beni. Bu yüzden dikkatimi, keltoşun da arkasına dönüşünden istifade ederek Yutaka ve abisine çevirdim. Adam keltoş kadar sakin kalmayı becerememiş, Yutaka'ya girişmeye hazır bir hale gelmişti. Hazırladığı tokatını Yutaka'ya geçirmesi hoş olmayabilirdi. Kızın bizlerden bir işaret beklerken boşluğuna denk gelip tokata izin vermesi, kılığının bozulmasına sebep verebilir ve endişe dolu bir hengame yaratabilirdi bu dar ortamda.

Abiye doğru "Yalnız dövmesek mi çocuğu?" deme niyetiyle boynumu uzatmıştım ki, cümlemin daha "Yalnız." kısmı çıkmışken olaylar başladı. Önce Yutaka abisine sağlam bir geçirdi, ardından Iori uçup gitmiş keltoşumu bir güzel yanımda duvara gömçürmüştü. Keltoşun duvardan sümük gibi kayarak yerle buluşmasını izledikten sonra kafamı Iori'ye çevirip "İyi geçiriş." dercesine kafamı salladım. Zaten sabahtan beri, gurur dolu bir anne modundaydım. Dikkatimi tekrar arkaya çevirdim, Yutaka işini bitirmemiş, abisine son bir geçirişle adamın canını alma sekansını seyirimize yeni sunmuştu. Üzücüydü aslında, üzücü ve garip. Adamın son gördüğü şey küçük kardeşi tarafından öldürülmek olmuştu. Az önce kardeşini koruma iç güdüsüyle ona vurmaya yeltenmiş, ama çocuğun aşırı tepkisi ile gazaba uğramıştı. Aklıma, bir kaç sene önce sivilcesini aniden patlattım diye kaval kemiğimi kırmayı başarmış Fuu geldi. O gün bile korku dolu bir şok edicilikteyken, gözlerimi yummadan önce son gördüğüm şeyin Fuu'nun dehşet dolu suratı ve onun elinden çıkan bir kunai olduğunu hayal etmek ürpertmişti beni. Fakat, bu ürperişle kalamaz, ortam hala hareket içerisinde iken sabit kalıp olayların etrafımdan geçip gitmesine izin veremezdim. Keltoş hala hareketliydi, kendine gelip bizlere atlamadan bu hareketleri kesilmeliydi. Bu yüzden tekniğimi hazırladım ve sarmaşıkların adama uzanmasına izin verdim. "Jubaku Satsu."

Iori, yakaladığım adamın önüne diz çöküp, onu gerçekten bağlama çabasına girişmişti. Konuşturmaya çalışacak olabilirdi, bana kalırsa da, mantıklı bir şeydi. Adamların yakaladıkları Kusa'lıları öldürmeme emri almış olması, Tesuri'den bizzat alınan emirler, şişlemeler... Tüm bunlar hakkında bilgi toplamaktan fayda görebilirdik. Önce bıyığını yediğimin Yutaka'sına döndüm, ufak ve sessiz bir gülüşle kıza karşılık verirken. Sonra, "Ben olurum abi sana, sen rahat. Sen bir abinin üstünü ara, öldüğünden falan emin ol." dedim. Tüm bunlar bittiğinde ve buradan ayrılma vakti geldiğinde uydurma bir kılık yerine Yutaka'nın abisi kılığına girmem daha hayırlı olabilirdi. Bunu, aklımın bir köşesine attım unutmamak üzere. Ardından, Iori'nin adamı bağlayışına tekrar odaklandım. Bağladığından emin olana kadar Jubaku Satsu'yu bozmayacak, adam ters bir hareket yapar ya da bağlanmayı zorlaştıracak kadar debelenirse de, onu sarmaşıklarla daha çok sıkacaktım. Iori'nin işi bittiğinde adamın bağlandığından emin olur ve Iori'nin güvende olduğuna kanaat getirirsem ancak tekniğimi bozacaktım. Bulunduğum yerde konuşmanın seyrini izleyecek, adamın misinadan kurtulma riskine karşılık tekrar Jubaku Satsu uygulamak için hazırda bekleyecektim. Adamın iradesiz bir embesil oluşundan az çok emindim, ayağını kapıya kaptırması, rolümü yemesinden falan. Bu yüzden konuşmalarda ara ara, ters tepki verirse ya da saldırganlaşırsa, ne bileyim embesil gibi konuşmamakta direnirse falan Rakumei no Jutsu ile korkutacaktım keltoroşu.

[GM - Naruto]

Susumu'nun talimatları sonrasında Yutaka ince bir gülümseme yerleştiriyor suratına. İki kaşının iç taraflarını hafifçe kaldırıyor, acılar içindeki bir mazluma dönüyor. "Ağbim bee !" Tek ayağı adamın boğazına saplı kunaiye bastırıyor, güzeeeeeeelce bi sağ sol yaptırıyor. Saplı kunai girdiği deli gevşettikçe fışkıran kanın miktarı da artıyor. "Öldü. Dışarısı bende. " Adamın üstünü hızlıca arayıp, tekrar kapının oraya gidiyor. Yavaşça kapatıyor ve dışarıya odaklanıyor.

Bu aralıkta adamı bağlamaya başlıyor Iori. Dönüşümünün bozulması nedeniyle adamın şaşkınlığı artıyor başlarda, sonrasında neler olduğunu kavramaya başlıyor az çok. Ufak bir inleme, pes ediş. Yerdeki cesede bakıyor. "Yoki... Yoki !" Bağrınmaktan ziyade, içten bir haykırış. Iori adamın bu yıkık haline döşüyor soruları. Tesuri, Kizashi, Shinji. "Sizin gibi üç bebeye mi öteceğim ! Durun siz hele du-" Adamın boş tehditleri devam ederken, Iori'nin yeni bir barbarlık yapmasına gerek kalmıyor. Susumu'nun uyguladığı Rakumei sonrasında adamın nefesi kesiliyor, büyüyen gözleriyle yattığı yerde adeta zeminin içine girmeye çalışıyor. Birkaç saniyelik bu formu sonrasında dağılıyor. Ancak suratındaki yılmışlığı, kabullenişi görüyorsunuz. Nefesleri hızlanıyor. "Te-Tesuri-sama. Cephedeydi. Dönecekti. Gece o hayvanı.. Hayvanı götürecek." Kapı tarafına bakıyor umutsuzca. Birilerinin gelip onu kurtarmasını bekliyor. Yutaka ise sanki ona bakıldığını hissetmiş gibi dönüyor geriye. Ciddileşen ergen bıyıklı suratını iki yana sallıyor. Ne ayaksın mı diyor burada, yoksa kimse gelmeyecek tadında mı sallıyor suratından birşey anlamak mümkün değil. "Kizashi. O herif. Yerleşkede. Shinji-sama da orada. Revirde. Yaralı. Dün. Dün sabah kendine geldi." İkinizin gözlerine bakıyor tek tek. "Beni sağ bırakın. Ben sağ kalmak için katıldım. Hem.. Hem size yardım ederim. Derim ki onlara-" Kafasıyla Yutaka'yı, daha doğrusu Yoki'yi gösteriyor. "Bakın bu Yoki. Bizim Yoki. Bu da-" Susumu'yu gösteriyor. "Bu da bize yeni katıldı. Girersiniz içeri." Sayı sorusunu pas geçiyor eleman. Unutuyor mu, yoksa kasıtlı mı emin değilsiniz.

Iori, elindeki tantou ile adamın bir nevi dibinde. Susumu ise Iori'nin birkaç adım gerisinde duruyor. Iori birşeyler farkediyor. Adamın cübbesinin sağ kol yeninde birşeyler hareket ediyor. Parmaklar sabit, sadece ufak bir hareket yakalıyor. Sonrası yok.

[Kitamura Susumu]

Adamın olayları çakmaya başlamasıyla pes edişi çabucak gelmiş, Iori onu bağlarken pek bir direnç göstermemişti. Sapasağlam bağlandığına emin olduğumda tekniğimi bozdum ve işini bitiren Yutaka'ya döndüm. Daha fazla cıvımamın bir alemi yoktu, gerekirse bu muhabbetimiz köye sapasağlam dönersek, devam edebilirdi. Bu yüzden bir cevap vermedim son eşekliğine, cevap verirsem devamını getireceğine dair inancım yüksekti zira. Ortalığı biraz daha kan revan edişini nötr bir suratla izledikten sonra kapıya yönelen kıza doğru kafamı salladım onaylar bir şekilde, ardından inci gibi sorularını dizmiş Iori ve vurgun yemiş keltoroşuma döndüm.

Adam çırpınmayı kesmesine kesmişti ancak konuşmaya da hani öyle pek hevesli değildi. Şaşırılacak bir durum muydu? Hayır. Peki boş tehditlerle adamın nazını bekleyecek sabrım var mıydı? Hayır. Rakumei no Jutsu'yu aktif ettim sessizce kaşlarımı çatarak. Yarattığım yapay dehşet aurası sandığımdan daha etkili olmuş, iradesine dair tahminlerimi fazlasıyla doğru çıkarmıştı. "Konuş piç." diye geçirdim içimden sessizce. Tek başıma olsam, ya da yanımda umursamadığım kekolar olsa, dışımdan söylerdim belki. Ancak bir kaç haftadır üzerimde olan melankolik hava ve patavatsızlık yapmama isteğim ağır basıyor, eski saldırganlığımı büyük ölçüde önlüyordu beni şaşırtır bir şekilde. Korkuyu üzerinden yavaşça atan adamın konuşmasını dinlemeye başladım. Ne kadarı doğruydu, ne kadarı palavraydı, adamla işimiz bitince tartılabilirdi. Klasik bir dökülme ile başladı adam, ardından kendini acındırmaya geçti, son olarak da pazarlık evresine gelmişti. Biraz kassa, ölümün beş evresini sergileyebilirdi. Konuşmanın gidişatında genel anlamda tarafsız kalsam da, adamın hayatta kalmak için katılmış olması beni sinirlendirmişti hafiften bir. Gerekirse, ülkesi için ölmeliydi. Ülkesinin düzenini korumak için göğüs germeli, koruduğu değerler uğruna gözlerini kapatırken tereddüt etmemeliydi. Bu değerlerin Riaru'da olmadığı belliydi, adamın niyetini açık açık söylemesi de, zaten kendini bir şeyler uğruna feda etmek istemediğinin göstergesiydi. İronikti aslında şu an içinde bulunduğum durum, dışarıdan bakılırsa. Ben, ülkesi için canını vermekten çekinmeyecek bir shinobi, götünü sağlama almak için terör estiren bir gruba katılmış çapulcunun tekinden pazarlık teklifi alıyor, onun zırvalamalarını dinliyordum. Dolmaya başlamış sinirimin içimden geçip gitmesine izin vermeye çalıştım derin bir iç çekerek. Söylediği hiçbir şeye de yorumumu katmadım.

Geride, Iori'nin arkasında durmaya devam ettim. Bir kolum önümde, diğer elimle bu kolumun bileğini tutar bir vaziyetteydim dikilirken. Bir şey yapmama, bir şeyler dememe gerek yoktu. Arkada durarak gerekli yerlerde destekleyici çözümlerle ikiliye yardım etmek yetiyordu zaten, ne kadar kendimi tuzluk gibi hissettirse de. Adamın ters bir hareket yapma ihtimaline karşılık hazırda beklemeye devam edeceğim bu yüzden, tekrar onu hızlıca Jubaku Satsu ile yakalamayı deneyebilir, ya da en basitinden kafasına bir tekme de geçirebilirim. Bunlara gerek de kalmayabilir elbette, adamın daha fazla bir şey anlatmayacağı, anlatsa da boş yapmaktan öteye gitmeyeceği belliydi verdiği bilgilerden sonra. Iori'nin adamla işini bitirmesini bekleyecek, buradan ayrılmadan hemen önce de Yutaka'nın abisi kılığına bürüneceğim. Bunu yapmadan önce abinin cesedini iyice inceleyecek, genjutsu yerine düz Henge ile kılık değiştireceğim.

[Tsujihara Iori]

Herifin suratına önce bir karamsarlık çöktü arkadaşlarının öldüğünü farkedince, ardından sinir. Anlayabileceğim bir şeydi. Benzer süreçlerden ben, bizler geçmiştik. Soğuk kanlılıkla dinledim ağzı köpürürcesine saydırdığı lafları, ancak tahmin ettiğim kadar sürmedi. Birden bir korku ile kaplandı çehresi ve Susumu ile göz göze geldi. Kafamı arkama çevirdim. Bir başka teknik uygulamış olmalıydı Susumu. Yol almamızı sağlamıştı yaptığı her neyse. Ağzımın köşesiyle sırıttım yarım saniyeliğine ve göz kırptım Susumu'ya, ardından tekrar duvar suratlı halime geri bürünüp adamın gözlerinin içine bakmaya devam ettim.

Tesuri, dönecek. Shinji, yaralı, revirde, kendine gelmiş. Güzel. Yerleşkede olmalı. Kizashi de aynı şekilde. Herkes sıfır noktasına toplanıyordu resmen, ve tam istediğim de buydu. Kılıcımı geri alabilecek, Kizashi'yi kurtarabilecek ve eğer yapabilirsem Tesuri ile kozlarımızı tekrar paylaşacaktım. Bir anlığına dalıp gittim. 2 hafta. 2 koca hafta ve kılıcıma çok yaklaşmıştım.

Bunları düşünürken adamın teklifi zihnimde yer etmemişti bile. Etse bile, muhtemelen kabul edebileceğim bir şey değildi. Herifin bildikleri de bu kadardı sanırım. Şimdi sıra, ona ne yapacağımıza gelmişti. Yutaka gibi keyif alarak mı öldürecektik yoksa onu "etkisiz hale" mi getirecektik? Zaten arkadaşları ölmüştü ve onun da benzer bir yere gitmesi pek de sıkıntı olmayacaktı. Açıkçası bunu yapmaktan da çekinmiyordum.

"Peki." dedim düşük bir ses tonuyla.

Belki dediği gibi özgür kalmak ve ölmemek için katılmıştı. Belki de başka bir sebebi vardı. Çok da önemli değildi hani. Bu bilinmezlikler ve adamın hikayesi onun burada yaşamını sonlandırmamam için bir sebep değildi. Kısık gözlerimle herifi süzdüm baştan aşağıya tekrar. Benzer durumda olsaydık ve emirler onu engellemeseydi, farklı bir kader beklemiyordu beni aslında.

Ancak ben daha hareketlenmeden herifin kol yeninde bir hareketlilik sezdim. Bir mekanizma mı çalıştırmaya çalışıyordu? Emin değildim. Ancak daha fazla beklersem nefesi kesilen kişinin benim olmam çok da uzak bir ihtimal değil gibiydi. Hareketliliği farkettiğim anda harekete geçmek için kaslarımı ateşledim. Hızla herifin suratını kapacaktım boştaki elimle, gözlerinin önüne bir siper olacaktı avcumun içi. Ardından hiç beklemeden boğazına yerleştireceğim tantouyu soldan sağa hızlıca çekecektim. Bu süreç boyunca ani bir şeyler yapmasını bekliyordum ancak her ne yapacak olursa olsun eğer hızlı davranırsam başarıya ulaşamayacaktı.

Eğer herifi "etkisiz hale getirmeyi" başarmış olursam, kol yenini inceleyecektim. Orada olan şeyi merak etmiyor da değildim.

Yaptığım şeye "soğukkanlılık" mı deniyordu? Böyle olmak çok zor olmamalıydı. Aslına bakacak olursam Yutaka'nın bu işten keyif alması, asıl beni kendimden korkutan şeydi. O seviyeye kadar yolum mu vardı benim de? Halihazırda bir çok kişi için zor olabilecek kararları gözüm kırpmadan verebiliyordum. Bu kudretin ve iradenin bende oluşu, içimi sızlatıyordu, yaptıklarım değil. Yaptıklarımdan şüphe duymayışım bir sonraki kararımda beni kamçılıyor ancak her seferinde ruhumun buna verdiği tepki artıyordu. Sırtımda patlayan kement beni daha da uçuruma itiyordu sanki, hem koşmamı sağlıyor hem de uçurumdan düşeceğimin bir habercisi oluyordu.

Tepkisiz kalıp "akışına bırakmak" belki de yapabileceğim en kötü şey olabilirdi ancak düşman saflarının bu kadar arkasındayken tereddüte de pek yer olmamalıydı. Bu yüzden, suratıma fışkıracak kan için hazırladım kendimi, sakince.

[GM - Naruto]

Iori'nin 'Peki' sonra adamın anlık olarak durgunlaşıyor suratı. Beklemediğini görebiliyorsunuz. Duruşu gevşiyor, derin bir nefes veriyor. Bu tepkiyi besbelli yaşayacağına işaret olarak görüyor. Yaklaşık bir saniye sonrasında ise, Iori adamı edebiyete yollayacak hamleyi gerçekleştiriyor. Adamın gözlerine siper ettiği elleriyle beraber adamın boğazında temiz bir yarık açıyor. Hamlenin hızı sebebiyle fışkıran kan da bir hayli tazyikli oluyor. Iori'nin yüzü ve göğüs kısmı kana bulanıyor. Adam aldığı birkaç hırıltılı nefesten sonra olduğu yerde ölüyor.

Iori kesme hamlesi tamamlanırken karnının sol alt tarafında iki adet 'çarpma' hissediyor. Kontrol ettiğinde, ucu ceketinden birkaç milim içeri girmiş iki senbon görüyor. Senbonlar Iori'nin hafifçe hareketlenmesiyle düşüyor yere. Bileğini kontrol ediyor.

Bileğini saran deri bir bileklik bulunuyor. Bilekliğin çevresi yaklaşık 30 adet senbonla çevrili. Bilekliğin orta kısmından avuç içine kadar uzanan uzun bir metal parça da bulunmakta. Parçanın üzerine bileği saran senbonlar tek tek gelecek şekilde tasarlanmış. Metal parçanın bileğe doğru olan tarafında ufak piston benzeri bir mekanizma bulunmakta. Iori'nin şüpheye düştüğü şey, mekanizmayı adamın harekete geçirip geçirmediği. Adamın kollarını bağladığı misinaların mekanizmayı harekete geçirecek metal parçayı fazlasıyla gerdiğini görüyor.

Set çok sağlam durmamakta. Sökülmesi durumunda hala kullanılabilir kalacağından emin değil Iori. Metal parça ile deri bileklik arasında sağlam bir bağlantı göremiyor.

Adamın boğazından dökülen kanlar zemini sararken yağmur seslerinin arasında bir at arabasının sesini işitiyorsunuz. İki oluyor. Hedefiniz olan kasabaya bakan cam tarafına yöneliyorsunuz üçünüzde. Kasabadan ayrılan iki adet atlı araba. Benzerini, Riaru'nun mekanında gördüğünü eminsiniz. Kasabanın ön tarafından çıkıyor, izledikleri yol onları önce güneye, ardından doğuya doğru yöneltiyor. Gözlerinizle takip ettiğinizde, bu yolun birkaç yüz metre ilerledikten sonra bulunduğunuz ufak yerleşim yerine doğru kıvrıldığını görebiliyorsunuz. Ve yine kasaba tarafına baktığınızda, iki atlı vagonun tersi yönünde kasabaya doğru gelen üç kişiyi görüyorsunuz. Cübbeliler.

Kasabanın çevresi kısmen açık alan. Çevresini saran herhangi bir bitki örtüsü olmadığı gibi duvar benzeri şeyler de yok. Tek tük ağaçlar, onlar da ayakta durmaktan aciz. Yapılar merkezde fazlasıyla yoğunken merkezden uzaklaştıkça seyrekleşiyor, açık alana dağılıyor. Kasabaya giren üçlü de açık alanda, kasabaya varış süreleri tahminen 5-10 dakika. Sizin kasabaya olan uzaklığınız ise kaba bir hesapla yarım kilometreyi buluyor. Yolu takip etmeniz durumunda süre konusunda bir tahmin yapamıyorsunu ancak tepeden aşağıya doğru gitmeniz durumunda sakin bir tempoyla yirmi dakikalık bir yol olduğunu varsayıyorsunuz.

Atlı arabalar dört nala giderken öndeki yavaşlıyor, arkadaki ona yetişince sürücüler arasında kısa bir diyalog gerçekleşiyor ve sıralarını değiştiriyorlar. Çok aceleci bir görüntüleri yok. “Yolu kullanmadan direk tepeden inebiliriz.” diyor ergen bıyıklı. “Bu kadar uzaktan hiçbir şey ayırt edemiyorum. Cepheye giden destek birlikler olabilirler.” Önerisini ve tahminini size sunduktan sonra susuyor. Kararları size bıraktığını, sorumluluk almadığını net bir şekilde hissediyorsunuz.

[Kitamura Susumu]

Ne yalan söyleyeyim, Iori'nin hareketi, senaryoyu az çok tahmin etmiş olmama rağmen gafil avlamıştı beni. Keltoşun boğazını hızlıca keserken olduğum yerde yarım adım kadar bir sıçramadan edememiş, içimden de bir şaşkınlık nidası koyuvermiştim. Ortalık sanki yeterince batmamıştı ya, iyice hallolmuştu şimdi hijyene dair her şey. Ceset sayımıza bir yenisi daha eklenmişti. Üstüm başım fırlayan kandan nasibini aldı mı diye kontrol ettim kendimi şöyle bir. Bana pek gelen eden bir şeyler yoktu, hepsine Iori siper olmuştu. Kontrol etme aşamasını kendimden, Iori'ye çevirdim o yüzden. Artık ceset olmuş keltoroşla olan uğraşmaya başlamış, başarısız bir mekanizmayı ortaya çıkarmıştı. Fikir güzel olabilirdi ancak uygulamasının kötü olduğu da eh, belli gibiydi.

Bir elimi Iori'nin omzuna pat pat vurdum önce bir kalkmasını beklerken, ardından kazağımın kolunu elimle uzata uzata çocuğun yüzünü silmeye başladım. "Yüzüne bir şey olmuş senin." dedim esprili bir ses tonuyla, anne kaz tavrımla temizlemeye devam ederken. Çok başarılı bir temizlik olduğu söylenemezdi ancak dışarıda da yağmur zaten gırla yağıyordu, gerisi akar giderdi muhtemelen. Daha fazla temizleyemeyeceğimi anladığım noktada geri çekildim, "Gerisini yağmur halleder herhalde." diyerek. Toparlak suratında yarattığım sanat eserine şöyle bir baktım kafamı geriye atarak. Bir şey eklemedim sonrasında, at sesleri dikkatimi çekene kadar kirlettiğim kol kenarını kıvırmakla meşgul ettim kendimi. Cama yanaşan ikilinin ardından ördek misali kafamı uzatarak kontrol ettim dışarıda olan biteni. Riaru'nun mekanında belalılarımız olmuş atlı arabalar burada yine karşımıza çıkmıştı hedefimiz olan kasabadan buraya tıngır mıngır ilerliyordu. Yer değişikliğini bir kaşımı kaldırarak izledim, önemli bir şey mi taşıyorlardı? Şaşırtmaca olması amacıyla sık sık yapılan bir değişiklik miydi? Belki de öndeki vagonda bir sıkıntılar çıkmıştı ve arkaya geçmesi gerekmişti. Bu sorulara çok fazla kafamı yormadım. Civardaki yapıları, atmosferi son bir kez inceledikten sonra dikkatimi konuşmaya başlamış olan Yutaka'da topladım.

Hovarda tavırlarını geride bırakmış, normale tekrar dönmüştü ergen bıyıklı delikanlım."Olabilir." diye lafa başladım. Karşı çıkılacak bir fikir değildi fakat eklemeler yapılması gerekliydi. Yutaka'nın anlık dalgınlıkları hala aklımdan çıkmamıştı çünkü. "Fakat kılık değiştirmeye devam etmeliyiz. Olur da yol sırasında gene birilerini halletmemiz gerekirse, onların kılığına gireriz. Sürekli bir rotasyon sağlarsak daha az iz bırakırız, birileri illa şu anki kılıklarımıza ait cesetleri bulacaktır." diye kendi fikrimi ekledim. Gerisinde yapacağım zaten basitti, Yutaka'nın abisini inceleyerek normal Henge ile onun kılığına gireceğim. İkilinin işlerini bitirmesini bekleyip, onlarla beraber yola koyulacağım sonrasında.

[Tsujihara Iori]

Ve böylece noktalanmıştı keltoş için burada herşey.

Suradıma fışkıran sıcak kanla irkildim, ancak yerimde kıpırdamadım. Tazyiğini yitiren kan yavaş yavaş aşağı sızmaya başlamıştı. Elimi herifin alnından yavaşça çektim ve bir kaç saniye önce canlı olan gözlerinin içine baktım. Kontrolsüzce ufka bakıyorlardı ardık, hırıltılar kesilirken. Derin bir nefes verdim. Üzerimdeki kanı temizlemek için ise bir girişimim olmadı.

Göğsüme saplanan iki tane senbonu fark edince herifin kol yenini incelemem gerektiğini hatırladım. Zırhımda kalmıştı senbonlar, hazırlığıma değmişti. Kol yeninin içine baktım adamın ve bileğine bağlı mekanizmayı gördüm. Yalapşap bir şey gibi duruyordu, çıkartmaya kalkarsam kesin elimde kalırdı. Çok da kasmadım aslında o yüzden, bileğindeki senbonları inceledim. Zekice bir fikirdi, ancak ölümünü durduramamıştı haliyle.

Ayağı kalktım diz çöktüğüm yerden. Kalkarken bir ağırlık hissettim üzerimde. Tekrar derin bir nefes verdim ve elimi suradıma götürdüm ovalamak için, ancak üstüm başımın kanlı olduğunu farkettim son anda, daha fazla bulaştırmak istemezdim. Tantoumu herifin üzerine silip, omzumdaki yerine geri koydum. Bu sırada, ben yere çökmüşken sırtıma dokunan Susumu'ya kafamı çevirdim. Benim yerime suradımı silmeye başladı. Bir an irkildim tekrar, ancak daha sonra kendimi toparladım ve temizlemesine izin verdim. "Sağol" dedim yumuşak bir bir ses tonuyla, işini bitirince. "Olduğu kadar artık." Gülümsedim kırık bir şekilde, ardından pencereye yöneldim.

Kasabadan ayrılan iki at arabası, buraya yönlenmişti. Zıt taraftan ise kasabaya giden bir cübbeli grubu da vardı. Yüksek aktivite. Tekrar derin bir nefes verdim ve artık temiz olan suradımı ovaladım çok da kan bulaştırmadan. Hareketlilik... Hızlı olsak fena olmazdı sanki. "Evet, kimliğimizi gizlersek kasabaya daha rahat yaklaşabiliriz. Susumu'nun dediği gibi yapalım. Buraya gelenler cesetleri kesin bulacaktır, sadece zaman meselesi Kasabaya varınca kılık meselesini tekrar gözden geçiririz artık. Duruma ayak uydururuz." Dedim ve Henge için gerekli el mühürlerini yaptıktan sonra Mori adlı kızılbaşa dönüşmek için chakrama odaklandım.

Ardından, dışarı çıkacaktım camdan ve kasabaya doğru ilerleyecektim. Susumu ve Yutaka'nın arkamda olacağını düşünüyordum. Bir kaç adım attıktan sonra, Yutaka'nın önden gitmesine izin verecektim. Sensör olan oydu ve önden gitmesi bizim için çok daha iyiydi.

Tekrar derin bir nefes verdim ve odaklandım. Olan olmuştu artık.

[GM - Naruto]

Yeni görünümlerinize bürünüyor ve cam aracılığı ile bulunduğunuz yerden çıkıyorsunuz. İniş yaptığınız yer, yine bulunduğunuz tepenin en uç noktası oluyor. Tepeden inerken yürümek bir hayli zorlaşıyor. Kesintisiz yağan yağmur zemini çamura çevirmiş durumda. Adımlardan ziyade, inerken çoğunlukla kayıyorsunuz.

Iori önde başladığı ilerleyişte kendini geriye çekerek Yutaka'yı izliyor. İnatla sorumluluk almama tavırlarına rağmen itiraz da etmiyor Yutaka buna. Ona uyum sağlıyorsunuz. Yutaka açık alanda, çok hızlı olmadan gayet normal bir şekilde yürüyor. Başlarda tedirgin edici bir durum oluyor bu sizler için. Sağ tarafta ilerleyen atlı arabalar tepeyi dolanırken sizi de görebilecek konuma geliyorlar. Yutaka kafasını çevirip hafifçe onlara bakıyor ve ilerleyişini hiçbir şekilde değiştirmiyor. Şüphe çekmemek için gayet mantıklı bir hareket. Amacı gerçekten şüphe çekmemekse tabii.

Tepeden aşağı iniyor, atlı arabanın kullandığı yola çıkıyorsunuz. Yolu ortalayarak devam ediyorsunuz kasabaya. Ters taraftan gelen cübbeliler sizden önce giriş yapıyor kasabaya. Giriş yaptıkları sokak görüş açınıza girdiğinde, başka bir cübbeli ikili tarafından durdurulduklarını görüyorsunuz. Aralarında kısa bir diyalog gerçekleşiyor ve devam ediyorlar yola.

Onlardan yaklaşık 9-10 dakika sonra siz giriş yapıyorsunuz kasabaya. Kimse dur demiyor. Farklı binaların çatılarında cübbeli elemanlar görüyorsunuz. Çoğunlukla ikili gruplar halinde dikizliyorlar çevreyi. Yine sokak köşelerinde, farklı duvarlara çökmüş birçok cübbeli var. Henüz giriş kısmında 20-30 kişiyi kestiriyorsunuz gözünüze. Bu cübbeliler dışında ise bir o kadar sivil bulunmakta. Hallerinden memnunlar gayet. Yağmur altında buldukları üstü kapalı alanlarda sohbet edenler var. Evinin verandasında oturup sigarasını tüttürenleri görüyorsunuz. Birkaç çocuk çamurların içerisinde adeta yüzüyor çevrede. Garip bir hava var kasabada. İnsanların bir tedirginliği yahut korkusu yok. Sizlere anlatılan, görevlerde gördüğünüz Yağmur ülkesi havasından çok daha uzak.

Yerleşke binası yaklaşık 300 metre ötede, kasabanın ortasında. Binaların düzensiz yerleşiminden ziyade dümdüz yürüyüp ulaşma gibi bir seçeneğiniz olmuyor. Sokaklara dalıyorsunuz.

[Tsujihara Iori]

Yutaka'nın öne geçmesiyle beraber içim rahatlamıştı. Yol bulma konusunda işini bilen birisini izliyorduk en azından. Takımı yanlış yere götürebilirdim eğer en önde ben olsaydım. Böylesi daha mantıklı görünmüştü gözüme. Yutaka ise pek bu görevi beğenmemiş gibiydi. Ancak beğenip beğenmemesi önemli değildi. İşini yaptığı sürece hiç bir sıkıntı yoktu. Hiçbirimiz hiçbir zaman istediğimizi yapmıyorduk zaten. Hayat taviz vermeyi gerektirirdi.

Arabaların görüş alanına girsek de yolumuz değişmemişti. Muhtemelen dikkat çekmemek için bunu yapmıştı Yutaka. Belki de sıkıldığından yapmamıştı ancak herhangi bir yorumum olmayacaktı bu yönde. Onun dili benimkinden keskindi zira. Bir taraflarımın kesilmesini de istemiyordum açıkçası. At arabalarını aşmamızla beraber ana yola çıkmıştık ve cübbelilerin bizden önce girişine şahit olmuştuk. Eğer yanlış görmediysek, girişte durdurulmuşlardı.

Ancak 9-10 dakika sonra biz vardığımızda öyle bir şey olmadı. Yerleşkeye girdik ve tahmin ettiğimizden daha farklı bir manzarayla karşılaştık. Etrafta devriyelerin fazla olması gayet normaldi ancak insanların bu kadar çok devriyeye rağmen günlerine normal devam etmeleri ilginçti. Baskıda hissetmiyorlardı demek ki, veya çoktan asimile olmuşlardı. Belki de Riaru'nun davasını takip ediyorlardı. Yine de bize anlatılanlardan veya duyduklarımızdan biraz farklıydı.

Her hikayenin farklı bir yönü mutlaka vardı. Kutunun dışı boş değil, başka kutuların olduğu kocaman bir odaydı. Etraftaki insanları süzdüğümde öldürdüğümüz elemanlar aklıma geliyordu.

Ancak şimdi bunun sırası değildi tabii. Yutaka'nın önüne geçecektim kasabaya girdiğimiz gibi ve sıkışık, dar sokaklarda bir süre rastgele bir yöne götürecektim takımı. Ardından, gerçekten tenha bir yer bulabilirsem kısık bir sesle konuşacaktım;

"Kasabayı çembersel bir şekilde turlayalım. Muhtemel kaçış rotaları ayarlayalım. Çatılarına zıplayabileceğimiz, kaçarken saklanabileceğimiz terkedilmiş evler falan görürsek bunları aklımıza kazıyalım. Ayrıca bu yerleşkenin güvenliği ve girişleri hakkında da bilgi edinmiş oluruz. Eğer durdurulursak konuşmayı Susumu yapabilir. Benden daha inandırıcı yalan söyleme konusunda. Gerçi kendine güveniyorsan sen de lafa dalabilirsin tabii." Son cümlemi Yutaka'ya doğru söylemiştim. Konuşmamı yaptıktan sonra Yutaka ve Susumu'nun Henge'li suratlarını süzecektim. Eğer başka bir fikir çıkmazsa, grubun önüne geçecek ve yolumuzu çizecektim.

Amacım merkezinde yerleşkenin olduğu bir çember çizmekti. Biraz yaklaşacaktık kaleye doğru ancak dibine girmeyi de düşünmüyordum. Bu sırada kaleyi inceleyecektim göz ucuyla, ancak bir yandan da herhangi bir yıkık veya terkedilmiş ev bulmaya çalışacaktım. Eğer bulabilirsem duracak ve inceleyecektim. Yeterince sağlamsa, yani içerisinde saklanabileceksek burayı hepimizin aklında tutması gerekecekti. Acilen geri çekilmemiz veya plan yapmak için sakin bir yer bulmamız gerekirse burayı kullanabilirdik.

Tabii kapıları kitliyse maymuncuk setim ile açmayı deneyebilirdim. Ancak bu muhtemelen Henge'min bozulması anlamına geliyordu. O yüzden muhtemelen bir yer bulduğumuzda birbirimizle bakışıp anlaşacak ve hareketimize devam edecektik. "Devriyemiz" bittiğinde eğer bir yer bulabilmişsek takımı oraya götürecektim. Her yer sakinken Henge'yi bozup kapıları açmayı deneyebilirdim. Bu sırada diğerleri erketeye yatabilirdi. İçeride zaten rahat olurduk.

Ancak böyle bir yer bulamazsak, tenha bir sokak arasında durum değerlendirmesi yapmak zorunda kalacaktık. Ancak her durumda dikkat edilmesi gereken şeyler belliydi: Takip edilme ve farkedilme durumumuz. Bunlar için teyakkuzda olmalıydık.