[Sekino Teijo & Okawa Ringo] Suç ve Ceza

[Okawa Ringo]

Kasayı açtık, sefalet içindeki adamı çıkardık. Biz onu süzerken, bizi süzmekten geri kalmadı. Kendine has o iğrenç kokusunun yanında farklı bir konuşma tarzı da vardı. Esaret, dayanamadığım ve geçmişimde uzun yıllar cefasını çektiğim bir çukur gibiydi. Şimdi karşımda bir esir, benimde yapmam gereken bir görev vardı. O yüzden ona acımayı, empati kurmayı bırakıp; suratındaki tüm o harabeye rağmen aldırmayarak devam ediyordum. Kutudan çıkıp beni takip etmesini istemiş, arkasında yürümesi için de Teijo'ya işaret vermiştim. Köy devriyesi, son görevimde olduğu gibi biraz lider gibi hareket ediyordum. Ancak bu görevde Teijo ile kararlarımızı ortak almalıydık. Benim gözden kaçırdığım her şeyi onun bana hatırlatması, benim düşünemediğim ayrıntıları bana söylemesi gerekiyordu. Temkinli ve ağırbaşlı biriydi ve gizliliğimizi bozmadan, ortamın keyfi de kaçmadan bu görevi tamamlayacaktık.

Kutudan ilk çıktığında biraz söylenmiş, kutusuna olan sevgisini buruk ses tonuyla ettiği küfürle dışarı vurmuştu. Berbat haline bakılacak olursa, ettiği sitem ve kızgınlık hisleri duyması normaldi. Arkamı dönerek en önden yürümeye başlamıştım bende. Bir süre sadece etrafı kestim. Kayaların ardına baktım ve ay ışığı izin verdiği ölçüde etraftaki hareketlenmeleri izlemeye başladım. Serin bir rüzgar esiyor, vücudumdaki her bir tüyü dikeltmeye yetiyordu. Bu güzel esinti gecenin sessizliğiyle perçinlenerek içime nakış nakış işleniyordu. Rahat bir şekilde ilerliyorduk. Ara ara dönüp arkamı kontrol ediyordum bende. Eleman biraz aksıyordu doğal olarak. Dayak yiyip, uzun süre küçücük bir kutunun içinde kalmıştı. Ancak yine de bize yetişebiliyordu. Koşturmadan, şimdiki tempomuzu koruyarak yürümeye devam ediyordum bende. Şimdilik bir sıkıntı yoktu. Teijo ve adamı kontrol etmek için ara ara ardıma dönüyordum ve onunda sağı solu yokladığını farkedebiliyordum. Acaba ne zaman tekrar konuşacak diye beklerken sessizliğini bozmuştu yıkık surat. Söylediklerini bitirdikten sonra bir cümleyi de Teijo'ya bakarken kurmuş, tekrar önüne dönerek homurdanmıştı. Söylediklerine nazaran, homurdanması daha çok dikkatimi çekmişti. Her ne kadar konuşmamasını ve soru sormamasını da söylesem, konuşacağı çok belliydi zaten. Söylediklerine cevap verirken dahi, homurdandıklarının anlamını çözmeye çalışıyordum. Delik kazmak falan, bir garip konuşuyor açıkcası. Bir yandan önüme bakarken diğer yandan da adama orta şekerli bir tonla cevabını veriyordum.

"Orasını biz bilmeyiz. Ama birilerini kızdırmış olmasan bu kadar çok dayak yemezdin." dedikten sonra ufuk çizgisini karanlıktan ayıran dağın ilerleyen kısımlarını biraz daha inceledim. Sağıma soluma bakıyor, bir sıkıntı olup olmadığını sezdikten sonra tekrar konuşmayı düşünüyordum. "Hiç inanmasam bile sanırım seni seven birileri varmış bu dünyada. Onların yanına ulaşınca cevabını alırsın zaten." demiştim. Şu ana kadar olan cevaplarımın hepsini ardıma dönmeden vermiştim. Ardıma kısa bir süreliğine dönerek Teijo-kun ile göz göze geldim. İsterse onu sorgulayabilirdi. Belki bilmediğimiz bir şeyler verebilirdi bize. İşimize yarayacak bir bilgi verir miydi, ya da söyledikleri ne kadar doğru olurdu bilemiyordum. Fakat henüz gideceğimiz yere biraz daha yolumuz vardı. Tahminimce bir on dakika içinde geride bıraktığımız araba artık gözümüzle seçemeyeceğimiz bir hale gelecekti.

[Sekino Teijo]

Uzun zamandır birlikte seyahat etmemize rağmen tanışma şerefine yeni eriştiğimiz paketimiz kutusundan çıkarken okkalı bir küfür ederek yolculuktan ne kadar memnun kaldığını belli etti. Hatta kutudan ayrıldıktan sonra arkasını dönüp tükürmeyi de ihmal etmedi. Ayağa kalktığı zaman anca beline kadar gelen bir kapalı kutuda bu kadar uzun zamandır tıkalı kaldığı için böyle tepkiler vermesini yadırgamadım. Sadece birazcık şaşırdım. Bize anlatılan kısıtlı bilgilere göre çok sayıda kişiyi öldüren birinin sadece bir küfür ve minik bir tükürükle uysal bir şekilde dediklerimizi yaparak kutudan sorunsuz bir şekilde çıkması enteresandı. Bu tavırlarını gördükçe istemeden kazayla yanlış paketimi alıp almadığımızı düşünmeden edemiyorum. Gerçi Ringo da ki anahtarları kullanmadan adamın gerçek kişiliğini öğrenemeyiz. Şimdiye kadar rol yapıyor da olabilir.

Tutsağımız arabadan aşağıya inerken birazcık zorlansa da duruşunu bozmamaya çalışıyor. Açıkçası uzun zamandır zorlu şartlara katlandığı her halinden belli olduğu için böyle ufak sorunlar yaşamasına pek de şaşırmıyorum. Hatta itiraf ermem gerekirse yeni arkadaşımız beklediğimden çok daha iyi bir performans sergiliyor. Ringo’nun dediği gibi yürüyüş düzenimizi oluşturarak ilerlemeye başladıktan sonra paketimiz bana imalı bir bakış atıyor. Büyük ihtimalle tanımadığı birinin arkasından ona eşlik etmesinden çok da memnun değil. Şahsen bu durum benimde başıma gelseydi bende büyük ihtimalle aynı tepkiyi verirdim. Bu yüzden en arkadan herkesi görebilecek bir konumda ilerlemekten gayet mutluyum.

Arabayı yavaş yavaş arkada bırakıp Ringo ve benim açımdan gayet rahat bir şekilde ilerlemeye başlıyoruz. Ne yazık ki bu yolculuk herkes açısından bizim gibi rahat geçmiyor. Paketimiz bizim hızımıza ayak uydursa da ilerlerken aksıyor. Bu şimdilik hızımızı etkilemese de ilerde bir sorun oluşturabilir. Ringo da ara sıra arkaya dönüp baktığı için bu olası sorunumuzu fark etmiş olmalı. Bunun hakkında konuşmayı düşünürken paketimiz ve Ringo arasında minik bir konuşma gerçekleşti. Anladığım kadarıyla adam onu öldüreceğimizi düşünüyor ve bu yolculuğa çıkmadan önce de zindan da tutuluyormuş. Şimdilik bu bilgiler pek işimize yaramasa da ilerde belki faydasını görebiliriz. Şuanda en önemli şey adamın öleceğini düşünmesi. Bu durumu lehimize kullanıp kendi canına karşı adamdan bilgiler edinebiliriz. Gerçi Ringo adam kutudayken konuşurken adamı koruyacağımızı ve şimdide onu sevdiği kişilerin yanına götüreceğimizi söylediği için biraz dezavantajlı konumdayız. Umarım yeni arkadaşımız bu bilgileri birleştirip onu buluşma alanına kadar korumamız gerektiğini anlamaz.

Ringo’nun yeni elemanla konuşmasından sonra bana attığı bakıştan onunda benim gibi bazı bilgiler elde etmek istediğini anladım. Bu yüzden bende sohbetine dahil olarak “Şimdilik bu tür şeyler için endişelenmene gerek yok. Gideceğimiz yere varınca kafandaki çoğu sorunun cevabını bulacaksın. Bu arada seni çok fazla tanımıyoruz. Kimsin ? ve Neden bu haldesin ? Yolculuğumuz sırasında bize bunlardan bahsetmek ister misin ?” diyecektim. Aslında bu soruların cevabını duymayı çok istesem de bu isteği belli ederek adamın eline koz vermek istemiyorum. Bunun aksine normal bir şekilde sohbet ederek elde edebileceğim tüm bilgiler toplamak istiyorum.

[GM - Naruto]

"Yav he yav he." diyor Ringo'nun laflarına karşılık herif. Ardından epey bir burnunu çekip balgam tükürüyor yere, muhtemelen burun kırıklığı sebebiyle genzine dolan kanı boşaltıyor. Bunu da balgamın turunculaşmış renginden anlayabiliyorsunuz. Ardından kısa bir öksürük rutitine giriyor, ardından kendine geliyor.

Sonrasında Teijo'nun laflarına kulak asıyor hafifçe ardına dönerek, sonra önüne dönüyor ve alaycı bir tonla konuşmaya başlıyor; "Kafamda soru yok ki. Tavrına bakılırsa asıl sorularla dolu kellesi olan sensin. Ne la bu, sınav mı oluyorum?" Ardından kısa bir sessizlik geliyor, sonrasında adamın kısa ve düşük sesli bir kahkaha attığını duyuyorsunuz. "Anladııııııım." diyor, "Fazla düşük rütbeli olduğunuzdan bir şey söylemediler siz saplara." Ardından tekrar gülüyor. "Üç gündür sorgulanıyorum oğlum ben. Bu şahane burnu kim kırdı sanıyorsunuz? Sizin maaş seviyenizin üstünde kalıyorum demek ki, size söyleme ihtiyacı hissetmemişler."

Herif epey keyif alıyor bunları söylerken fakat yavaşlamıyor. Size bir şekilde aksayan ayağı ile yetişebilir durumda. Herhangi garip bir şey de denemiyor. Ringo çevrede bir şeylerin olmadığının bilincinde. 20 derecelik bir açı ile yukarı doğru yürüyüşünüzü sürdürüyorsunuz. At arabası epey geride kalmış bir konumda ve neredeyse gözden kaybolacak. Yürüyüşünüz bir süre daha var, ancak ne kadar daha var onu da kestiremiyorsunuz.

Tek bildiğiniz aşırı uzun bir yolunuzun falan olmadığı. Eğer bir sıkıntı olmazsa takas yerindeki işinizi halledip at arabasına dönmeniz şafak sökmeden gerçekleşecek. Onun dışında pek bir zaman tayininiz yok buralara daha önceden gelmediğinizden mütevellit.

Adam "Çok mu merak ediyorsunuz?" diyor aynı alaycı tonla, ardından terkar sessizlikte kalıyorsunuz.

[Okawa Ringo]

Esen rüzgar tenimde dolaşırken, kulaklarım hemen ardımdan yürüyen tutsağımızın sözleriyle dolmakta. Alaycı ses tonuyla birlikte kurduğu her bir söz, ardıma bakmasam dahi zihnimde canlandırdığım o paramparça olmuş suratıyla birleştiriyordum. Neden sorgulandığını bilmesem de, boş bir iş olmadığını artık daha iyi anlamıştım. Çıkardığı seslerden her şeyi anlayabiliyordum. Aksak adımları, vücudunun ne kadar kötü bir halde olduğunu söylüyordu bana. Verdiği cevaptan hemen sonra çektiği burnu ve tükürdüğü balgam ise aynı iğrençlikte bir ses çıkarmıştı. Yediği dayaklardan dolayı genzine dolan kanı boşaltmıştı. Yerdeki balgamın turunculuğunu gördükten sonra ise: "Güzel teknikmiş..." diye homurdanıp kendi kendime, sessiz bir şekilde gülmüştüm. Adam ise öksürük krizine giriyor ve her geçen saniye kendime bu kadar değerliyse neden bu kadar dövüldü? Sorusunu soruyordum. Cevap belliydi. Değerli olan o değil, zihnindekilerdi. Bana verdiği kısa cevap bitmişti. Zaten konuşma taraftarı değildim. Öksürük krizinden çıktıktan hemen sonra Teijo'ya cevap vermek üzere konuşmaya başladı. Ses tonundaki o irrite edici rahatsızlık, o alaycılık kanıma dokunmuyor değildi. Sözleri saygısız ve aptalcaydı. Götüne fazla güveniyordu. Onu korumamız gerektiği için ona sinirlenip bir icraatte bulunmayacağımızı da biliyordu zaten. Fakat shinobiliğin ne demek olduğunu hiç ama hiç bilmiyordu. Görev bilincimiz ve yaptığımız işe olan saygı, onun aptal sözleriyle yıkılamayacak kadar büyük bir duvardı. İşte bunu bilmediği için ona soracak herhangi bir sorum, edeceğim tek bir kelam dahi yoktu.

Yürüyüşüm devam ederken, kendimi iyice yola vermiştim. Yolun beni götüreceği yer belli olsa dahi; yolculuk ve yolda olma hissini seviyordum. Fakat tüm o dikkatim ve huzurum tek bir sözle dahi kaçabiliyordu. Kendi kendine eğleniyordu adam. Kahkahasını ve kendi kendini onaylayışını duyabiliyordum. Sözlerini tek kelime etmeden, gözümü dahi kırpmadan dinlemiştim. Arkama dönmemiş, önüme bakarak dikkatli şekilde ilerlemeye devam etmiştim. Yumruğumu dahi sıkmayacak, arkamı bile dönmeyecektim. Şu an olası bir paranoya haline geçmiş olmam ve kendime bunun güzel bir şey olduğunu anlatmam gerekiyordu. Kriz anlarında planlarımı kendime açıklamak ve aklımdan bir dövüş modeli geliştirmek için sürem vardı. Fakat onun o manasız lafları ağzından her çıktığında ağzını kırmak istiyordum. Hoş ya, birileri benim yerime yapmış.

Sözlerini düşünmeye, tekrar tekrar yinelemeye gerek yoktu benim için. Shinobilik hakkında en ufak bir fikre sahip değil. Onun gözünde bizler aynasızlarız. Kunailer atıp alın bandı taşıyan polislerden ibaretiz. Rütbe, maaş... Bunların gerçekten de umrumda olduğunu sanması çok garip. Ben shinobiliğim için yaşıyorum. İnsanlığım ve kişiliğimin hiç bir önemi yok. Köyüm için bir fazla bilmişim, iki az bilmişim... Umursamıyordum doğrusu! Bana verilen görevi en iyi ve en doğru şekilde yapmam, köyüme olan borcumu ödemek için yeterliydi.

"Yorma kafanı fazla. Shinobilik hakkında bir bok bildiğin yok. Para falan umrumda olsaydı zindanda dayak yiyip ağzıyla götü yer değiştiren ben olurdum."

Son kez olmasını umruğum cevabımı vermiştim dudaklarımı aralayıp, kısık ve iğneleyici bir ses tonuyla. Etrafta hiç bir şeyin olmayışı, hareketsizlik bir yandan beni rahatlatıyor, diğer yandan da tetikte kalış süremi ciddi anlamda uzatıyordu. Karanlık ve sessizlik tehlike çanlarının çalınması için en uygun ortamdı sanırım. Yürüyüş temposunu sabit tutacaktım. İleride eğimin biraz daha artacağını tahmin ediyorum şimdilik. İlerleyen dakikalarda salak herifin yoruldum diyip ağlamasını istemediğimden bize yetişebildiği şu tempoda gitmek en doğrusu olacak. Ardıma bir kez daha döndüğüm zaman at arabasının gerçektende ufacık kaldığını farketmiştim. Yol almaya devam ediyorduk fakat daha ne kadar gidecektik bilmiyordum. Fazla uzun olmayacağını düşünüyordum fakat yine de düz bir arazide ilerlemiyorduk. İstersek koşarak bu yolun çok büyük bir kısmını gidebilirdik. Fakat bu herifin durumu yüzünden bunu yapmamız bir hayli zordu. Yolun geri kalanında bir daha ağzını açmasını dahi istemediğim herif yine konuştu. Sanki onun dedikleriyle ilgileniyormuşum gibi! Etmiyorum ulan, merak etmiyorum! Teijo-kun bu konuda ne düşünüyordu acaba, hiç bir fikrim yoktu. Fakat onun fikir ve düşünceleri ona aitti sonuçta. Merak ettiği soruyu sorabilir ve istediği kadar bu konuşmayı sürdürebilirdi. Ancak adım kadar eminim ki bu herif bize işe yarar bir tek bilgi vermeyecek, üstüne bir süre sonra bilgi veriyorum ayağına yalan yanlış şeyler söyleyecekti. Bunların hiç birine gerek duymuyordum. Tek istediğim, bir daha köyüm, rütbem ve mesleğim hakkında ileri geri konuşmamasıydı.

[Sekino Teijo]

Benim beklentilerimin aksine kelepçeleri çıkarmaya gerek kalmadan Ringo’nun konuşmasının ardından adam yavaş yavaş gerçek doğasını ortaya çıkarmaya başlıyor. Daha birkaç dakika öncesine kadar mülayim bir şekilde ben mezarımı kazamam diyen arkadaş ilk önce kaba bir şekilde Ringo’ya karşılık verip ardından burnunu yere çekerek turuncu renkli bir balgam atıyor. Balgam midemi bulandırsa da burada asıl önemli olan adamın kişiliğindeki keskin değişim. Azıcık sempatiyle insan gibi davranınca adeta bambaşka biri oluverdi. Gerçi ben sempatiden ziyade sadece bilgi almak için kısa süreliğine adamın güvenini kazanmak istiyorum ama görünüşe göre bu hiçte kolay olmayacak.

Ringo adamın kendisiyle dalga geçmesinden pek hoşlanmamış olacak ki kendi kendine bir şeyler homurdandı. Paketimiz Rİngo ile olan sohbetini bitirdikten sonra küçük bir öksürük krizi atlatıp bu sefer benim dediklerimle dalga geçmeye başladı. Dalga geçmekte sonuna kadar haklıydı. Adamdan bilgi koparmaya çalışırken açgözlülük yapıp tüm soruları bir anda sormam yüzünden bilgi eksikliğimiz olduğunu fark etmesine neden oldu. Bunu anladıktan sonrada avantajı ele geçirdiği için saniyeler içerisinde giderek çirkefleşmeye başladı. Az önce kendi halinde kazacak delik arayan adam bir anda ortadan kaybolup yerine cümlelerimizdeki açıkları arayarak bizi sinirlendirmeye çalışan deneyimli bir kumarbaz gelmişti. Kumarbaz diyorum çünkü büyük ihtimalle bizi sinirlendirdiğinde kontrolümüzü kaybedip yapacağımız hamlelerle bir açıklık yaratarak kendini kelepçelerden kurtarmayı planlıyor. Elimizdeki kartları az önceki başarısız sorgu girişimimiz sayesinde az çok biliyor olmasına karşın bizim öğrenebildiğimiz hiçbir şey yok. Üstüne bir de ne kadar rahat davrandığına bakarsak bu tarz durumlara da alışık olma ihtimali yüksek.

Paketimizin bizim cahilliğimiz karşısında eğlenmesi sayesinde üç gündür sorgulandığını öğrenebildik. Bu değersiz bilgiye karşılık Ringo iyice sinirlenmeye başladı. Umarım adamın tacizlerine karşı yenik düşüp beni zor durumda bırakacak bir şey yapmaz. Burada zor durumdan kastım ceset den kurtulmak için Ringo’ya yardım etmek. Tutup hangi teknikleri kullandığını bilmediğim ve kazanıp kazanmayacağım garanti olmayan bir shinobi’ye karşı savaşmaktansa elleri bağlı birini öldürmeye tercih ederim. Hem böylece Ringo’nun küçük sırrını saklayarak bana karşı büyük bir iyilik borcum olmasını sağlayabilirim. Bu yüzden ortamı birazcık daha karıştırmakta sorun yok. Adamın son cümlesinden sonra söze girerek “Aslına bakarsan evet senin gibi muhteşem biri nasıl olursa bu hallere düşer merak ediyorum. Bizi bu konuda aydınlatmak ister misin ?” bende ortama ayak uydurarak gülümsemeyi ihmal etmeyecektim. Bakalım bu sıkıcı yolculuktan hızlı bir şekilde kurtulabilecek miyiz.

[GM - Naruto]

Ringo'nun terslemesinden sonra eleman keyifleniyor. Ardından tekrar yere tüküyor, bu sefer beyaz çıktığını görüyorsunuz elemanın ağzındaki sıvının. Basitçe öksürerek boğazını temizliyor ve derin bir nefes alıyor, soğuk havayı ciğerlerine çekiyor. Suratından geriye kalan kısımda bir sinsi gülümseme seziyorsunuz Teijo'nun sorusu ile beraber.

"Shinobiler öldürdüm. Ishi'li."

Kınından çekilen bir kılıcın metalik tınısı gibi geliyor laf, havayı bölecek cinsten. Herhangi bir keyif veya böbürlenme sezmiyorsunuz bu lafta. Monoton ve robotik, kelimelerin amacı neyse onu temsil ediyor adamın sözleri. Bir alt metin aramaya ihtiyaç duymuyorsunuz. Gerçekten bir can almış birisinin ağırlığı ile çıkıyor o kelimeler adamın muhtemelen bir kaç dişinin eksik olduğu ağzından.

Tekrar bir soğuk rüzgar esiyor. Cidden hava git gide soğuyor mu yoksa elemanın söylediği sizi biraz etkiliyor mu bilinmez, içiniz üşüyor biraz. Acaba daha önce duyduğunuz görev sırasında ölen arkadaşlarınızdan, büyüklerinizden hangileri bu adama kurban gitti? Bir an düşünüyorsunuz. Sizin gibi kaç kişinin hayatına son verdi acaba? Ne uğruna?

Bu düşünceler içerisinde yürüyüşünüzü sürdürüyorsunuz. Düz bir zeminde olsa yolu yarılamıştınız şimdiye kadar, fakat tırmanış içerisinde olduğunuzdan mütevellit kendinizi yormadan, normal temponun biraz altında ilerliyorsunuz. Bu bağlamda gidecek yolunuz çok uzun olmasa da, hala mevcut.

Yola çıktığınız seyrek ağaçlarla kaplı alan epey arkanızda kalmış durumda. Çevrenizde bir kaç çalıdan başka bir bitki örtüsü pek yok. Ancak çoğu yer kayalık. Sağ ve sol ufkunuzda, uzaklarda parlayan köylerin sarı ışıklarını görebiliyorsunuz tek tük. Shinano dağı yöresindeki minik kasabalar olmalı bunlar.

Çevrenizde ve gittiğiniz istikamette ise bir ışık kaynağı yok. Tamamen ıssız bir yerdesiniz. Ay ışığı da olmasa, çevreyi bile göremeyeceksiniz aslında.

[Okawa Ringo]

Yine öksürdü. Balgamını çıkararak boğazını temizledi. İğrenç, tiksinç herif. Ama bunun için değil, sözleri için tiksiniyordum ondan. O sözler, kalbimin en derinlerine kadar ulaşan ve asla kimsenin açmasına değil; dokunmasına dahi izin vermediğim en kutsal fikrime, özüme ulaşmıştı. Köyüme, yoldaşlarıma ulaşmıştı o sözler. Gözlerimin büyüdüğüne, dışarıdaki soğuk havanın sanki derecesini düşürerek bir fırtına gibi içime ilik ilik işlemesine şahit oluyordum. Bir anlığına düşünme yetimi kaybetmiş gibi hissettim. Az önce sıkmak istemediğim yumruklarımı sıkmamış, yoluma devam etmiştim. Fakat şimdi her şey istemsiz gerçekleşiyordu. Ne oluyordu harbiden ? Neden durmuştum ? Tek adım bile atmıyordum. Düşünebildiğim tek saniyelik an buydu galiba. O sözlerin kalbime yağız bir kılıcın girmesi gibi hissettirmesi, soğuğu ve acısıyla içimde sessiz çığlıklara dönüşmesine izin mi veriyordum? Hedefine ulaşıyor muydu? Blöf mü yapıyor? Olabilir. Sesinde tek bir tekleme ve nefes aralığı hissetmedim. Ya o his? Yalan söyleyen bir adamın sözü bu kadar acı verebilir mi? Benim canım pahasına koruma yemini ettiğim köyüm, yoldaşlarım geliyordu aklıma. Kim olduğunu bilmesem de, onları tanımasam da bu çok ağırdı benim için. Canım sıkılıyor, içim titriyordu. Hala duruyordum.

Neden duruyorsun Ringo? Bu kadar kolay mı gaza geldin? O aşağılık herif için görevini ve yanındaki adamı hiçe mi sayacaksın?

Sorularımı yöneltirken kendi kendimi yokladım. Kalbim avazı çıktığı kadar atıyor, karanlığın içinde kaybolmuş bir hiç gibi hissetmekten çok öte; sanki kıstırılmış ve yakalanmak istemeyen bir kedi gibi hissediyordum. Daha önce böyle hissettiğim zamanlar olmuştu. Damarlarımda akan kana engel olamıyordum. Ben bir savaşçıydım ve diplomat gibi düşünmek asla işime gelmiyordu. Kendime engel olamayacaksam peki, ne anlamı kalırdı bana gösterilen güven ve minnetin? Ona asla bir koz vermemeliydim, vermeyecektim de. Buna adım kadar emindim. Ancak ileride yanlış bir karar vermek istemiyordum. İstemli bir tepki mi... Peki. Dayak mı? Çözüm değil. Öldüreyim mi? Görevim var, olmaz. Görev bu adamsa, bunu sorgulama hükmüm yok! Sıfır noktasından yaklaşmam en doğrusu. İradeli, gururlu ve atik biri olsam bile hiç bir zaman olması gerektiğinden fazla zeki olamadım. Beni kışkırtmana izin vermeyeceğim piç herif. Saf ve temiz duygularla bağlandığım, beni evim gibi hissettiren; yoldaşlarımı ailemden farksız hissettiren köyüme karşı işlediğin suç ne olursa olsun, görevime ihanet etmeyeceğim. Sana istediğini vermeyeceğim.

"Aşağılık herif." Her bir anı zelzelerle dolu hezeyanlar sonucu, ağzımdan çıkıvermişti. Ona istediğini veriyor; bir yandan da ne amaçladığını çok iyi biliyordum. Bana günah çıkarıyorsa bile, bunun muhattabı olmayacaktım. Çünkü benim kitabımda işlediği suçun tek cezası tek bir nefes dahi alamamasıydı. Onu boğarak öldürmek istesem bile, yanımdaki adamı ve bana verilen görevi düşünmeliydim. Daha fazla mutlu olması, daha fazla gülmesi artık sinirimi bozuyordu bir yandan da. Duraksadığım bir saniyelik o dilim içinde kendimi toplamayı sonunda bitirmiştim. Ağzımı açtığım gibi yürümeye devam ettim. Etrafıma bakıyor ve az önceki cümleyi hiç kurmamış gibi odağımı yitirmemeye uğraşıyordum. Etrafıma baktığımda, Shinano'lu insanların yaşadığı minik köylerin ışıklarını seçebiliyordum. Ayın ışıltısı ve bu ışıklar olmasa, zifiri karanlığa mahkum kalacağız gibi duruyor. İlerlediğimiz yer de, asla dibi görünmeyen bir kuyu gibi şu an.

Tüm odağımı ve dikkatimi tekrardan kendimde bulmuş olsam dahi, sözler aklımdan silinmiyordu. Emin olduğum hiç bir şey yok. Ben bir makineydim, duygularımı karıştırıp bu işi mahvedemezdim. Ama artık ağırlığımı koymanın vakti gelmişti. O herif bizim sahip olduğumuzdan çok fazlasına sahipti ve bu bağlamda bize yeteri kadar bilgi verilmediği için üstlerimi dahi suçlayabilirdim. Fakat, bu görevi tamamlayacak ve aşağılık herifi istenilen yere götürecektim. Onun değeri sadece bir kağıt parçasıydı. O parşömeni aldığım zaman gözüne soka soka sallayacak, ederinin ne olduğunu görmesini sağlayacaktım. Şimdilik sessiz kalması, işime gelen tek şeydi. Birazdan onu biraz daha gömecek, susturacaktım. Ama nafile, konuşacaktı. Ne döndüğünü biliyor ve dağılan o suratına rağmen ölmeyeceğini o kadar biliyordu ki; susmayacaktı. Ben de götüme güveniyordum ama. Özgüvenimden asla şüpheye düşmeyecektim. Beni bu kadar kolay lokma sanmasına izin vermeyecektim. Dikkatimi yoldan ayırmayarak ilerlediğim bir vakit cümlemi çıkardım iki dudağımın arasından, ardından duraksamadan önüme geri döneceğim. Ciddi, şakaya yer vermeyecek şekilde.

"Teijo-kun. Eğer bir daha konuşursa, onu sonsuza kadar sustur."

[Sekino Teijo]

Uzun uğraşlarım sonucu hala ismini öğrenemediğim yeni dostumuz, Ringo’nun verdiği cevaplardan sonra giderek keyiflenmeye başlamıştı. Nasıl keyiflenmesin ki ? Üç gün işkenceye uğramasına rağmen dışarıya bilgi sızdırmayıp kafesinden çıkar çıkmaz kısa bir süre içerisinde karşısındaki kişilerden birinin zayıf noktasını hemen bulabilmişti. Adam sayesinde ben de yeni tanıştığım yoldaşım hakkında birkaç fikir edinebildim. Anladığım kadarıyla Ringo’ya göre Shinobilik kutsal bir görev ve ne kadar çok sinirlendiğine bakarsak bu görevi gerçekten de para yada başka bir çıkar beklediğinden yaptığını sanmıyorum. Büyük ihtimalle bu yüzden de işler ne kadar sarpa sararsa sarsın görevi bitirmek için elinden geleni yapacaktır. Bu belli bir noktaya kadar güzel bir davranış olsa da açıkçası ben aynı fikirde değilim. Ne kadar önemli olursa olsun bir parşömen için ölmeyi düşünmüyorum. Eğer durum Ringo’nun görev aşkı ve şevkiyle o noktaya gelirse gelecekte küçük bir sürprizle karşılaşabilir.

Ortamı karıştırmak için yaktığım kıvılcım adamın verdiği cevap sonrasında bir anda hızlıca büyük bir yangına dönüştü. Çünkü paketimiz önce güzelce boğazını temizleyip az önce rengi turuncu olan şimdiyse bir anda beyaza dönen balgamını yere attıktan sonra bodoslama konuya girerek Ishigakure Shinobilerini öldürdüğünü söyledi. Adamın attığı balgamın renginin giderek açılması “Acaba bizi hallettikten sonra at arabasına dönmek için bilerek etrafa farklı renklerde izler mi bırakıyor” diye düşünmeme sebep oldu. Bu düşüncemi test etmek için adamın üçüncü kes balgam atmasını beklemeye karar verdim. Zaten indiğimizden beri lama gibi sağa sola tükürdüğünden çok beklememe gerek olduğunu sanmıyorum. Neyse adamın balgamını bir kenara bırakırsak Ringo’nun verdiği tepkiye bakarsam bizim köyden ölen kişiler için benden daha çok üzüldüğünü söyleyebilirim. Aslında benden daha fazla üzüldüğünü konusunda eminim. Yetimhanede büyüdüğüm için mi bilmiyorum ama bana ucu dokunmayana kadar karşımdakinin ne yaptığıyla ilgili bir sorunum yok. Şuanda karşımda geçmişinin beni ilgilendiren kısımlarını bildiğim için ileride bana zarar verebilecek potansiyel bir tehlike görüyorum o kadar. Bu tehlikeden de görevi bir anda bitirip kurtulmak istiyorum. Ayrıca adam hakkında öğrendiğimiz sivil-shinobi çok sayıda insan öldürdüğü bilgisinden sonra böyle bir şey olabileceğini de tahmin ediyordum. Ölenler için zayıf oldukları için öldüler, demek ki yeterince güçlü değillermiş veya daha dikkatli olmalı gerekirdi gibi klişe cümleler kurmayacağım. Küçük bir dikkatsizlik, arkadaşına gereğinden fazla güvenmek yada sadece şansızlıkları yüzünden ölmüş olabilirler. Hepsinin tek bir ortak noktası var. Amaçları ne olursa olsun Shinobi olmaya karar verdikleri zaman böyle bir ölümle de yüzleşmek zorunda kalabileceklerinin farkındaydılar.

Yolun yarısına geldiğimiz zaman adamın az önceki kelimelerinden mi soğuğun daha da arttığından mı emin değilim giderek üşümeye başladım. Adamın kelimelerinin beni etkilemediğini sansam da içten içe bana da zarar vermeyi başarmış olabilir yada soğuk hava giderek etkisini arttırmaya başladı. İki türlüde çok büyük bir problem yok zaten şurada azıcık yolumuz kaldı. Sağ ve sol ufkumuzda Shinano dağının içine kapanık sakinlerinin yerleşim yerlerini uzakta olsa görebiliyoruz. Çok misafirperver olmadıklarını duymuştum. Bu yüzden umarım onlarla karşılaşmak zorunda kalmayız. Şuanda ölüm sessizliğini saymazsak tek sorunumuz gittiğimiz yerin zifiri karanlık olması. Ay ışığı sayesinde şuanda etrafı seçebiliyor olsak da ileride doğanın bize sırt çevirme ihtimalini göz önünde bulundurmamız lazım. Minik bir bulutun ne zaman ay ışığını engellemeye karar vereceğini kestirmek zor. Hiçbir Katon Ninjutsusu bilmediğim için böyle bir durumda sorun yaşayabilirim. Ağaçlık alan geride kalmasaydı belki elektrikle ağaçları tutuşturabilirdim. Şimdi o seçeneği de elemek zorundayım. Böyle bir durumda Ringo’nun herhangi bir Katon jutsusu kullanarak etrafı aydınlatmasını bekleyeceğim. Eğer o da kullanamıyorsa mecbur en kötü ihtimalle hareket eden her şeyi düşman kabul ederek tetikte beklememiz gerekecek.

Yolculuğumuza devam ederken Ringo ölüm sessizliğini bozarak konuşkan arkadaşımızın bir daha ağzını açtığı zaman onu sonsuza kadar susturmamı istedi. Galiba sonunda görevi erken bitirmenin kolay yolunu bulmuştuk. Sıfır tehlikeye maruz kalarak adamın işini hızlıca bitirip geri döndüğümüzde “ayağı kaydı düştü” diyerek işin içinden sıyrılabiliriz. Adamın Ringo’nun sözünden sonra konuşacağından yüzde yüz eminim. Burada tek sorun adamı neden ben öldüreceğim ? Onun liderliği almasıyla ilgili hiçbir sorunum yok hatta aramızda alt-üst ilişkisi yokken emir de verebilir. Çok zahmetli değilse onlara da uyarım ama korumakla görevli olduğum birini öldürmek büyük sorunlara neden olabilir. Ben olayları kızıştırıp Ringo’nun adamı öldürmesini istiyordum. Böylece ortak bir hikaye tasarlayıp köye dönünce bana büyük bir iyilik borcu olan bir arkadaş edinecektim. Tutup da adamı ben öldürüp ona borçlu kalma gibi bir planım yok. İstediği kadar konuşsun beni rahatsız da etmiyor zaten. Hem hala adamın ismini öğrenmedik. Belki de gerçekten bir katil değil sadece köydekiler bizi test etmek için bizimle beraber yollanan ANBU dan birisi olabilir. Onlarda çok fazla kişiyi öldürdüğü için nasıl bu kadar soğukkanlı bir şekilde adam öldürdüğünü söylediğini de açıklar. Daha olaylar netleşmeden kendimi riske atmaya niyetim yok. Bu yüzden ciddi bir şekilde “Rİngo…Atalarımın çok güzel bir sözü var. Kılıcı, idam hükmünü veren kişi savurmalı.“ diyecektim. Ailemi tanımadığım için böyle bir sözümüz yok ama bu durumdan kurtulmam için işe yarayabilir. Bakalım adam konuştuktan sonra neler olacak.

[GM - Naruto]

Ringo anlık duruyor, onunla beraber adam ve Teijo'da duruyor. Eleman ifadesiz bir surat ile Ringo'nun sırtına bakmakta. Aklından bir şey geçiyorsa da Teijo anlamıyor. Bir kaç saniyenin ardından, Ringo'nun konuşması ile beraber yürümeye tekrardan başlıyorsunuz. Eleman bu lafın üzerine gözlerini deviriyor sinmiş bir şekilde ve sağ tarafındaki manzarayı izlemeye başlıyor yürürken. Bu noktadan sonra pek de bir şeyler söyleyip sizleri kışkırtmak istemiyor gibi. Ringo'da adamı görmese de az çok atmosferden bu durumu kavrayabiliyor.

Teijo'nun lafı söylemesi ile beraber eleman anlık sırıtıyor, ardından çarpık suratı ile çevreye bakmaya devam ediyor. Ancak Teijo'nun istediği gibi tekrardan balgam atmıyor eleman, yürümeye devam ediyor. Aksayan ayağına epey alışmış gibi görünüyor.

Yarım dakika sonra ise, "İşemem lazım." diyor eleman. Bu lafı size söylenmiş gibi değil de, daha çok ortaya atılmış gibi. Sizden de pek bir izin istemeden sağ tarafa doğru dönüyor ve yanından geçmekte olduğunuz bir kayanın dibine varıyor kısa bir iki adımda. İkiniz de adama doğru dönüyorsunuz. İkinizin de adam ile aranızda 1, 2 metre falan ya var ya yok.

Adamın pantolonun fermuarını araladığını duyuyorsunuz. Eğer bir şey yapmazsanız, işi her ne ise devam edecek gibi. Eğer müdahale edecekseniz de elemanın sağ elinin pantolonun içerisine girmeden önce bir kaç saniyelik şansınız var.

Teijo özellikle biraz kıl kapıyor ama esir tutulmuş birisinin işeme isteğinin olması da ona doğal geliyor. Yine de, Ringo'nun fark edebileceği bir şekilde gözlerini kısarak şüpheci bakışlar sergilemekte. Yine de müdahale etmek zorunda hissetmiyor kendini Teijo çünkü her ne kadar adamın yaptığı dikkat çekici bir şey olsa da herkes işemek isteyebilir, gayet doğal. O yüzden kontrolünü kaybetmemiş bir durumda ve nispeten sakin.

[Okawa Ringo]

Son sözlerim biraz sessizliğin dumanını, karanlığın kasvetle dolu alevini harlamayı becermişti. Yolun aydınlık kısmı pek azdı, odaklanmam ve dikkatimi vermem gereken şey ise yolun kendisiydi. Ama lanet herif, bir anlık dahi olsa sinirimi bozmayı bilmişti. Kendimi toparlıyordum ama, evet. Ciddiyetim belli bir seviyeye ulaşmış, sinirim ise artık biraz olsun beni terketmeye başlamıştı. Tekrar yürümeye başlamam ile birlikte aldığım derin nefes, vücudumda kasılan her kası biraz daha gevşetmişti. Konsantrasyonumun sabit kalması adına ise daha fazla gevşememeyi tercih ettim. Bastığım toprak zemine, ardı ardına attığım her adımda daha sert bastım. Vücudumu uyarabileceğim çok az şey vardı bu soğuk ve karanlık yolda. Fakat Teijo'nun da yardımı olmadı değil. Adamı susturmayı bilmiştim aslında. Şu noktada canı ile pazarlık yapacak biri olmadığının farkına varabilmiştim. Kullandığım sözler sert ve acımasız olduğu için en azından düşünmek için biraz süre vermişti ona. Sözleri ve hamleleri planlı değildi, bunu sezebiliyordum. Teijo'nun sözleri ise biraz tetikleyici olmuştu benim için. Tanımadığım biriydi ve onun damarına basılmadığı çok barizdi. Ben köyüm söz konusu olduğu zaman fazla duygusal olabiliyordum. O ise daha soğukkanlı kalabilmişti. Söz konusu görevimizde ise şu an onun katkısı daha fazla olmuştu; köyünü canından fazla seven benim aksime. Kendime gelmiştim. Daha fazla akışa bırakmak yerine, daha kontrollü davranmalıydım. Şu noktada ise güvendiğim şey sahip olduğum bilgiydi. Shinobi olmadığını biliyordum. Bize verilen bilgi ışığında, adamın leşleri olduğunu da biliyordum. Yanlış yerlere odaklanıp, zaman harcamaktansa doğru ilişkiyi kurmam gerek sadece. Adam öldürmesi tamam ama, ninjutsu kullanamayan ve shinobi dahi olmayan bu sıradan herif o kadar shinobiyi nasıl öldürdü? Asıl soru da buydu işte. Bir süredir tutsaktı ve bedensel kondisyonu rezalet durumdaydı. Zindanda olabilecek en kötü şartlarda tutulup, yediği dayaklar da cabası... Aksayan ayağına rağmen tempomuza da yetişebiliyordu, henüz bir sıkıntısı çıkmamıştı. Hal ve tavırlarına bakacak olursak yediği dayakları da pek umursamış gibi görünmüyor açıkcası. Atletik olmaktan uzak bir adam da sayılmaz. Fiziksel bir kaç beceriye sahip olduğunu tahmin ediyorum şimdilik. Ancak elleri kelepçeli, bir ayağı aksıyor ve ölümün kıyısındaymış gibi kanlı balgam tükürüyor... Bunu dert etmemem gerektiğini anlamıştım. Ancak ya başka bir şey varsa? Başka bir yeteneği... Bilemiyordum. Şimdilik bunu düşünmeyi askıya almış ve yeri gelince tekrar düşünmek üzere indirmiştim beynimin raflarından birine.

Teijo'nun sözlerinden sonra ise bir süre konuşmamayı tercih etmiştim. Bir kaç saniye daha geçtikten sonra ise sakin bir ifadeyle adamı kontrol etmek amaçlı arkamı dönmüş, daha sonra da Teijo-kun ile göz göze gelmiştim. "Bence ataların bu herifle hiç tanışmamıştır."

Sözlerimden sonra minik ve belirsiz bir gülümsemeyi gösterip, önüme geri dönmüştüm. Herifin ise onun hakkında ne düşünüp düşünmediğim ile zerre ilgilendiğini sanmıyordum. Etrafını inceliyor, ayağına ise alışmış durumda gibi görünüyor. Düşündüğüm gibi, bir shinobi gibi olmasa dahi fiziksel kondisyonu sağlam biri. Yürümeye devam ederken düşündüklerimi kenara bırakmayı sürdürüyordum. Odağım yolda ve ay ışığının aydınlattı her bir yeri taramakla ilgileniyordu. Şu ana kadar ilginç ve tehditkar bir şeyler karşılaşmamıştım fakat bu, karşılaşmayacağım anlamına da gelmiyordu. O yüzden dikkatimi her saniye canlı tutmak zorundaydım.

Yoldan ayrılmayan gözlerime kulaklarım da eşlik ediyordu. Duyabildiğim sesler genel olarak soğuk soğuk esen yelin uğultularından ibaretti. Shinano ve rüzgarlarıyla dolmuş kulaklarıma yarım dakika sonra en son duymak istediğim şeyin sesi de ilişmişti. Göt herif, hep bir şey çıkarıyor başıma. Belki on dakika önce tahmin etmiştim. Yok çişim var, yok sıçıcam; kesin der yani biliyordum ben. İzin falan istemiyor, bildiğin ortaya lafı atıp hemen sağımızdaki bir kayanın dibine doğru hareketleniyordu. İki metre kadar gitmişti kayanın yanına. Teijo'nun da benimle birlikte dönüp adamı izlediğini görmüştüm. O ne tepki verecek bilmiyorum fakat bu duruma aşırı reaksiyon verecek biri olmadığını anlamıştım ben. Genel olarak işemek istemesi kadar doğal bir durum yok. Fakat beni kıllandıran şey bunu sanki kaçar gibi yapmış olması. Bize saygı falan duymasına gerek yok. Korkmadığı da bir o kadar bariz. Birazdan çok yüksek ihtimalle elini içeri götürdüğü pantolonundan aletini çıkaracak ve işemeye başlayacak. Ancak içgüdüler, içgüdüler... Tam o an elimi cübbemden içeri götürüp anahtarı koyduğum bölmeyi yoklamam çok manidar olmuştu. Adam bana temas dahi etmemişti zaten. Ancak onu yoklamam gerekiyordu. Eğitimli bir shinobi her zaman kontrollü ve dikkatli olmalıydı.

Anahtarın orda olduğunu anladığım gibi hızlı adımlarla adamın yanına gidecektim. İşemesine mani olmayı düşünmüyordum şimdilik. Cübbemin içinden anahtarı yokladığım elimi ise hemen kunailerin olduğu bölmeye doğru kaydırıp bir kunai kavrayacaktım. Bir şey deneyecek gibi durmuyordu şimdilik. Ama deneyecek olursa onu etkisiz hale getirmek için kullanabilirdim ve mümkün mertebe kendimi koruyabilirdim. Hayati yerlerini hedeflemeden bir veya bir kaç darbeyle en azından bir daha böyle bir şey denemesine engel olabilirdim. Sonrası için ise iki kişiydik, bir şekilde onu taşımaya devam edebilirdik. Fakat ben nedense buna gerek olmayacağını sanıyordum. Yaklaşımım, hoşuna gidiyor ve rahatça konuşup istediği gibi davranması için ona uygun ortamı sağlıyordu. Yanına vardığımda ise Teijo'nun geride, dikkatli bir şekilde konum alıp; aynı zamanda ortalığı izleyeceğini biliyordum.

"Pişman mısın bari?" diyecek ve işemesine başlamasını bekleyecektim. Ağzından bir kelime çıkmasına vakit vermeden devamını getirecektim. "Yok, pişman olacak birine benzemiyorsun." diyecektim. Boğazımı bir belirsiz bir hırıltıyla temizledikten sonra devam edecek: "Ama o kadar shinobiyi tek başına öldürebilecek birine hiç benzemiyorsun." diyecektim. Söyleyeceğim cümlelerden sonra onu rahat bırakmayı düşünüyordum. Zaten ondan cevap alabilmeyi ummuyordum. Zaten her şey ortadaydı. Adam bir şekilde shinobilerimizi öldürmüştü. Orasını şimdilik bilmiyorduk ve öğrenebileceğimiz meçhuldü. Ardımı döndükten sonra işeme sesini dinleyecek, kesildikten sonra ise tekrar konuşacaktım. Yolun devamında Teijo-kun'un önden ilerlemesi daha iyi olur diye düşünüyordum.

"Arkadaşın peşinden ilerlemeye devam et. Ayağın çok aksarsa söyle." diyecektim.