[Jin Ryoken] Derinlerde Bir Yerde 2

[Jin Ryoken]

Derinlerde Bir Yerde

Bir gün sonrası...

Ringo ile tekrardan bir araya gelmemizin üstünden bir gün geçti. O gün, her şeyi geride bırakıp hayalime doğru koşmam gerektiğini kafamın içine yerleştirmiştim. Aklımda duran bazı soruların hepsini cevaplamış, hiçbir şeyi umursamamaya tekrardan karar vermiştim. Her zaman yaptığım gibi. Bu işin, daha ciddi bir iş olacağı konusunda düşüncelerim vardı. Belki, köyüm bu konuda bilgi sahibi olmamı sağlamayacaktı ancak Ringo'nun dediği gibi, her şey denemeye değer duruyordu. Şahit olabileceğim en küçük şey, görebileceğim veya okuyabileceğim en küçük şey benim gelişimime katkı sağlayacaktı. Detaylı bilgiler edineceğimi düşünüyordum, bunu görmemin tek yolu kendi başıma davranmak değil, Ishichou'nun yardımını almak olacaktı.

Normal bir kahvaltıdan sonra sabah saatlerinde evimden çıktım. Köyde adımlarken, düşünmek için biraz daha vaktim vardı. Bugün, deneyimlerimin bana neler kazandıracağını daha iyi bir şekilde öğrenecektim. Ishichou'dan isteyeceğim şey ise, bu konuda bilgili birileriyle konuşmak, nereden bilgi alacağımı öğrenmek ve yazılı bir kaynak olup olmadığını öğrenmek. Hepsi benim için altın değerinde birer bilgi olacak. Şuana kadar gelmiş geçmiş bu konuda uzmanlaşan shinobilerin arkasında birer kaynak bıraktığını düşünüyordum.

Ne kadar ileriye gidebilirdim? Adımlarımı yavaş yavaş atarken aklıma bu soru takıldı. Bu konuda birilerinden eğitim aldığımı veya yazılı bir kaynak bulduğumu var sayarsak, ne kadar ileri gidebilirdim? Ringo ile konuşmadan önce, kendime vereceğim cevap "Bilmiyorum." olurdu. Şimdi ise, vereceğim cevap kesin ve netti. Gidebildiğim kadar ileri giderim, önüme bir engel çıkarsa onu yıkarım. Ishichou'ya bu konuda net olduğumu belirtmem gerektiğimi düşünüyordum, ancak Ringo ile konuştuğum kadar açık olmamalıydım. Köyün başında olan biri olarak, güç için neler yapabileceğimi hissederse, işim pek rast gitmeyebilir. Bu yüzden, en mantıklısı ona sadece kendimden emin ve net olduğumu göstermek. Öğrenmeyi ne kadar çok istediğimi göstermem, yeterli olacaktır.

Usta mı? Ben tanrı olacağım.

Ringo'ya verdiğim cevap, Ishichou binasının önünde kafamın içinde yankılanmaya başladı. Yarım ağızla gülümsedim. Verdiğim cevap, bir ustanın ustası olmaktan bile öte bir şeydi. Kendimi bu konuda uzman hale getirmeyi, kafamın içinde böyle şekillendirmiştim. En iyisi olmalıydım, dokunulmaz olan, vazgeçilmez olan. Sorgulanmayan. Ishichou binasına adımımı attığım anda, bütün düşüncelerimden arındım. Tek düşünmem gereken, Ishichou'nun bana vereceği cevaplardı. Bu yüzden, gördüğüm ilk sorumlu shinobi ile iletişime geçtim.

"Ishichou-sama ile konuşmam gerekiyor."

Dedim ve beklemeye koyuldum.

[GM - Naruto]

Ishi-chou binasına olan yolculuğunda hafif bir yağmur eşlik ediyor sana. İnce damlalar suratını, saçlarını ıslatıyor sen yürürken. Soğuk kemiklerine daha çok işliyor sen ıslandıkça, dişlerinin takırdamasına zor hakim oluyorsun. Neyse ki Ishi-chou binasının için insanı mayıştırmaya ant içmişçesine sıcak. Ortalığı sıcak tutma konusunda gönlü bol davranmaya başlamış olmalı yetkililer sıralar. Mevsim soğuklarının en tepe noktasına geldiği düşünülürse, yerinde bir karar. Sıcağa tekrar ulaşmış olmanın keyfini çıkarıyorsun giriş kısmında birkaç saniye dikilip. Ortalığa hızlıca bir göz gezdiriyor, oradan oraya hızlı hızlı yürüyen insanlar arasından geçip danışmaya ilerliyorsun.

Danışmada duran esmer tenli, kıvırcık saçlarını tepesinde topuz şeklinde toplamış Chuunin kıza Ishi-chou'yu görmek istediğini söylüyorsun. Kız oldukça içten bir şekilde gülümseyerek "Odasındaydı en son ama... Bir çık istersen yanına." diyip merdivenleri gösteriyor sana. Ardından masasındaki telefon kulak kanatan bir sesle çalmaya başlıyor, kız senle ilgilenmeyi bırakıp telefona cevap veriyor. Merdivenlere yönelerek Ishi-chou odasına çıkıyorsun.

Dört kat boyunca basamakları sabırla çıkıyor, Ishi-chou odasına giden koridorda ilerlemeye başlıyorsun. Buraya varana kadar her katta gördüğün insanlardaki gürültülü acele burada neredeyse hiç yok. Tek tük gezen insanlar adımlarını sessiz bir şekilde atmaya gayret ediyorlar. Hızlı adımları ise daha bir temkinli. Daichou'nun kişisel odasına ev sahipliği yapan bir katta bulunduğunu düşündüğünde insanların gereksiz ses çıkarmama çabalarına hak veriyorsun. İlerleyişin Ishi-chou'nun odasının kapısına varmanla sonlanıyor.

Kapıyı tıklatmadan önce birkaç saniye laflarını toparlamak için bekliyorsun. Ardından, daha sen elini kaldıramadan kapı açılıyor. Uzun siyah saçlarının bir kısmını kafasının arkasında toplamış, güzel de bir makyaj yapmış, senden kısa ve minyon tipli bir kadın çıkıyor içerden. Figüründeki tanıdıklık nedeniyle kadını nereden çıkardığını hatırlamaya zorluyorsun kendini. Bir-iki saniyelik düşünme seansından sonra da kadının akademideki eğitmenlerden olduğunu, ama öyle sürekli ders veren kadrolu tiplerden olmadığını hatırlıyorsun. Henüz genç olmasından mütevellit senin yıllarına denk gelmiş olmasa da akademide yüksek puanlı öğrencilere zaman zaman kısa süreli özel sınıflar açtığını duymuşluğun var. Kendine has yöntemleriyle Ninjutsu konusundaki eşsiz becerilerini yeni nesillere aktaran bu kadının isminin Hotaru olduğunu da çok geçmeden hatırlıyorsun.

Hotaru Sensei

Elindeki belgeleri okuyarak çıktığından mütevellit seni hemen fark etmiyor. Fark ettiğinde de çok ufak bir hareketle sıçrayıp şaşırıyor. Seni görüşünden ziyade kimseyi buralarda görmeyi beklemiyormuş gibi. "Hayırdır?" diyor önce sana. Kaşlarını çatıyor, elindeki belgeleri rulo haline getirmeye başlıyor yavaşça. "Ne işin var burada Ryoken? Bir sıkıntı mı var?" diye soruyor sana merak dolu anaç bir sesle.

Off Topic

Konunuz bendeniz Cynic'in güçlü ve kaslı kollarına emanettir. Pasiflik sürenizin 48 saat olduğunu belirtir, iyi uçuşlar dilerim.

Fortius'tan Cynic'e olan geçiş sürecinizi hızlandırmak amacıyla bir de dörtlük yazmış bulunmaktayım.

Güller kırmızıdır.
Genjutsu çok saçma.
Neden uğraştırıyorsun bizi,
Ryoken-sama?

[Jin Ryoken]

Ishichou binasına olan düşünceli ve kararlı yolculuğuma yağmur eşlik ederken, üşümekten titrememe engel olamıyordum. İnce ince yağan damlalar saçlarımı ve suratımı ıslatırken, tek düşündüğüm yapacağım konuşmaydı. Ishichou binasının içi oldukça sıcaktı, sol elimle ıslak saçlarımı geriye doğru yatırdıktan sonra etrafa göz gezdirdim. Sıcağa tekrar kavuşmuşken, soracağım soru için biraz vakit tanıdım vücuduma. İçerideki herkes bir koşuşturma içerisinde iken, danışmaya doğru yürümeye başladım. Ishichou'nun odasında olup olmadığını öğrenmek için danışmada duran chuunin kıza görüşmek istediğimi söyledim.

Danışmada duran esmer tenli, kıvırcık saçlarını topuz olarak toplamış kız bana içten bir şekilde gülümsedi. Ardından Ishichou'nun odasında olduğunu ve çıkmamı söyledi merdivenleri göstererek. Onayımı almıştım, zaten daha fazla konuşmaya girmeme gerek kalmadan kulak kanatan bir sesle telefon çalmış, bütün ilgisini benden çekerek telefonu açmıştı. Bunlara nasıl dayanıyorlar anlamış değilim. Ben olsaydım, sanırım tüm bu işleri zorla yapardım. En azından, severek yapılacak bir iş gibi gelmiyor. Kız telefonu açtıktan sonra bende bütün ilgimi olması gereken yere geri verdim ve merdivenlere doğru adımlamaya başladım.

Merdivene ilk adımımı atmamla beraber, dört katı sabırla ve yavaşça çıkmaya başladım. Her adımımı attığımda, heyecanım biraz daha artıyordu. Ishichou'nun odasına giden koridorda ilerlemeye başladığımda fark ettiğim şey her katta olan gürültünün burada olmamasıydı. Koridorda gezen insanlar diğer kattakilere göre adımlarını daha sessiz atmaya çalışıyorlardı. Hızlı adımlarını ise daha temkinli atıyorlardı. Ishichou'nun kişisel odasının bulunduğu katta ses çıkarılmamaya çalışılmasını anlayabiliyordum. En azından, ses çıkartmamak için epey çaba sarf ediyorlardı. Ishichou'nun kapısına geldiğimde, tüm düşüncelerimi bir kenara bıraktım. Düşünmem gereken tek şey, konuşmanın nasıl olacağı olmalıydı.

"Ishichou-sama, kendimi bazı noktalarda zirveye taşımak istiyorum."

Hayır hayır böyle olmamalıydı. Biraz daha ciddi bir cümle kurmalıydım.

"Genjutsu konusunda daha üst noktalara taşımak istiyorum kendimi. Bu yüzden bu konuyu sizinle konuşmak istedim."

Bu daha mantıklı bir cümle olabilirdi. En azından niyetimin ne olduğu belli olurdu. Kapıyı tıklatmak için sağ elimi havaya kaldırmak için niyetlenirken, düşüncelerimi toparlamaya çalışıyordum. En azından, toparladığımı tam düşünürken kapı bir anda açıldı. Elimi havaya bile kaldıramamışken, şaşkınlığımı hızlıca üstümden attım. Uzun siyah saçlarının bir kısmını kafasının arkasında toplamış, güzel makyajı olan, benden kısa ve minyon bir kadın çıktı içeriden. Bir anlığına makyajına, saçlarına kendimi kaptırmış ve bir kaç saniyeliğine etkilenmiştim. Ancak, görünüşünden onu tanıdığımı hissedebiliyordum. Kim olduğunu çıkartmaya çalışırken, akademideki eğitmenlerden biri olduğu ancak sürekli ders veren biri olmadığını hatırlamıştım.

Kadının genç olmasından dolayı bana denk gelmemiş, ancak yüksek puanlı öğrencilere zaman zaman kısa süreli özel sınıflar açtığını duymuştum. Bir duyduğum ise, kendine has yöntemleriyle Ninjutsu konusundaki yeteneklerini aktaran biriydi. Adının Hotaru olduğunu hatırlamam ise çok uzun sürmemişti. Elindeki belgeleri okurken beni fark etmemişti. Fark ettiğinde ufak bir hareketle sıçrayışı ve şaşırması beni biraz daha etkilemişti. Kimseyi burada görmeyi beklemiyormuş gibi, önce bana "Hayırdır" diyerek sorusunu yöneltmişti. Sonrasında ise elindeki belgeleri rulo haline getirirken, burada ne işim olduğunu, bir sıkıntı olup olmadığını sordu. Neden böyle bir tavırla yaklaşmıştı anlamamıştım, ancak gözlerinin içine gülümsedim.

"Bugün oldukça güzel görünüyorsunuz Hotaru-sensei."

Sanırım normal ilişkilere sahip olan insanlar birinden etkilendiği zaman böyle iltifatlara başvuruyor. Aynı zamanda kendisinin huyuna gitmem gerekiyor sanırım. Cevap beklemeden, hızlıca konuşmaya başladım.

"Bir sıkıntı yok aslında. Ishichou-sama ile kendim hakkında konuşmam gereken oldukça önemli bir konu var. İsterseniz, sizde gelip dinleyebilirsiniz."

Dedim sol elimi kapıdan içeri doğru uzatarak. Eğer gelirse, Hotaru-sensei'den sonra girecek ve Ishichou-sama'yı selamlayacağım.

Off Topic

RP Out: İçeri girdikten sonraki cümleleri kursam mı yoksa kurmayıp diğer turu mu beklesem tam emin olamadım, bu yüzden direk içeri girip Ishichou'nun bir şeyler demesini bekledim. Bilginize sunulur.

[GM - Naruto]

İltifatınla Hotaru elindeki kağıtlarla uğraşmayı bırakıyor bir anlığına. Sağ kaşı iyice bir havaya kalkıyor önce. Sonra gözlerini deviriyor. Gülümsemesini bastırmaya çalıştığını görebiliyorsun. Zaten çok geçmeden koyverip sırıtmaya başlıyor. Fakat Hotaru sana bir cevap vermiyor ya da teşekkür etmiyor iltifatın için. Kafasını "Hadi hadi." dercesine sallamaya başlayıp asıl meseleye girmen için darlıyor seni.

Ishi-chou ile görüşmek istediğini anlatıyorsun. Seni dinlerken suratı tekrar ciddi bir hal alıyor kadının. Sen tam lafını bitirdiğinde de hiç beklemeden "Ama Ginbushi-san şu an müsait değil. Toplantıda." diye cevap acele fakat net bir şekilde. Açıklama yapmaya devam edecek gibi dursa da yanınızdaki kapının içerden gelen kilitlenme sesi ile lafı yarıda tıkılıyor. Kendisi de bunu beklemiyormuş gibi hafif bir şaşırıyor önce. Ardından kafasıyla sesi işaret edip omuz silkiyor gülümseyerek.

Tekrar elindekileri toparlamaya başlayıp bir yandan da seninle konuşmaya devam ediyor. "Birkaç gündür sürekli bir toplantı halinde. Kafasını masadan kaldırmayı geçtim odasına çıkıp dinleniyor mu emin bile değilim." diyor belgelerle işi bitince. "Yoğunluğu da ne zaman geçer bilmiyorum. Çok çok önemliyse ben yardımcı olayım. Sadece Kurumi'nin çözebileceği bir derdin yoktur herhalde Ryoken." diyerek konuşmasını sonlandırıyor ve cevabını beklemeye başlıyor. Sesinde az önceki anaçlığı tekrar hissedebiliyorsun. Anlattıklarından ve kapının kilitlenişinden de içeriye yakın bir zamanda kolay kolay giremeyeceğini biliyorsun.

[Jin Ryoken]

İltifatımdan sonra Hotaru belgelerle uğraşmayı bir anlığına bırakmış, sağ kaşını havaya kaldırmıştı. Ardından gözlerini devirip gülümsemesini bastırmaya çalışması sanırım iyi bir etki bıraktığımı anlatıyordu bana. Bire bir olan insan ilişkilerimde iyi olmadığımdan, bu durumu anlamakta zorlanabiliyordum. İnsanları kandırmak istediğimde daha rahat konuşabiliyorken, içimden geçenleri aktarmak ve karşı tarafın ne düşündüğünü anlamak beni zorlayabiliyordu. En azından denemelerim işe yarıyor gibiydi. Benim için oldukça güzel bir başarı. Zaten sonrasında sırıttığında iyi bir etki olduğunu kesin olarak düşünemiyor olsam bile yüksek ihtimal olarak değerlendiriyordum. Teşekkür etmediği veya cevap vermediği için aklımda hala bir soru işareti bırakmış olsa bile, beni darlarcasına asıl konuya geçmem için kafasını sallamaya başladığında diğer cümlelerimi ekledim.

Kelimelerimi teker teker sıralarken, suratı tekrardan ciddi bir hal alıyordu. Lafımı bitirdiğimde ise, Ishichou'nun toplantıda olduğunu belirtti. Acele bir cevaptı, ancak netti. Açıklama yapmaya devam edeceği sırada kapının kitlenmesi ile durumun farkına varmıştım. En azından şuanlık görüşmem mümkün değil gibiydi. Lafı ağzına tıkıldığı gibi, aynı zamanda bu durumu beklemiyor gibi gözüküyordu. O küçük şaşırmasının ardından, kafasıyla sesi işaret ederek omuz silkiyordu. O gülümsediğinde, önce kapıya baktım, ardından gözlerinin içine bakarak anladığımı göstermek için bende gülümsedim.

Tekrardan elindekileri toparlamaya başladığında, konuşmaya devam etti. Bir kaç gündür toplantı halinde olduğunu, hatta kafasını masadan kaldırıp dinlenip dinlenmediğinden bile emin olmadığını söyledi. Bu kadar yoğun bir şekilde neyle ilgileniyordu, ne için toplantı yapıyordu merak ediyordum ancak bunu sormak pek uygun kaçmazdı. Cümlelerine devam ettiğinde, bana yardımcı olabileceğini ve sadece Ishichou'nun çözebileceği bir derdimin olmadığını belirtti. Hotaru'nun bana yardım edebileceği kısmı mantıklı gelmişti. Ishichou'yu beklemek benim için büyük zaman kaybı olurdu. Hem, Hotaru bir eğitmen ve illaki bu konuda bilgisi, tanıdığı vardır diye düşünüyordum. Tekrardan kapıya baktıktan sonra bu sefer merdivenleri elimle göstererek ilk cümlemi kurdum.

"Sanırım daha rahat konuşabilmemiz için buradan çıksak iyi olur. Hem Ishichou-sama'nın rahatsız olmasını istemem. Hemde derdimi daha rahat anlatırım. Gideceğiniz bir yer varsa oraya kadar eşlik edebilirim."

Dedim. Benle yürümeye başlarsa veya burada konuşmak isterse konuşmama devam edeceğim. Ardından düşünmeye başladım. Cümlelerimi nasıl toparlayacağımı düşünürken, biraz daha aklıma ne gelirse onu söyleme taraftarı oldum. Ciddi bir ses tonu ile konuşmaya başladım o anda. Kararlılığımı göstermek, benim için en büyük avantaj olurdu.

"Uzun zamandır kolum ile ilgili olaylar sebebiyle bu konuya yoğunlaşamamıştım. Ancak şimdi tam zamanı. Bir eğitmen arıyorum Hotaru-sensei. Bir eğitmenden daha çok, bir usta, bana yol gösterecek birisi. Genjutsu konusunda oldukça ileri gitmek istiyorum. Anılar, zihin manipülasyonu, anıları manipüle etmek, anıların içine dalmak, insanların zihnine girmek. Bunlar benim ilgi alanlarım ve bu konuda uzmanlaşmak istiyorum. Aynı bir ninjutsu elementinde ustalaşmak gibi."

Dedim gülümseyerek. Ninjutsu konusunda oldukça iyi olan Hotaru, bu konuyu böylelikle daha rahat anlayacaktır.

"Ishichou-sama ile bu konu hakkında görüşecektim. Kendisinin bir tanıdığı var mıdır, bir bilgisi var mıdır diye. İçimden bir ses sizinde bu konuda yardımcı olabileceğini söylüyor. Bu konuda bir bilginiz var mıdır? Bu konuda uzmanlaşan birini tanıyor musunuz? Köy içinde olmasa bile, köy dışına shinobi kimliğim ile gidebilirim. Yani, bu eğitim ve uzmanlaşmak istediğim konu için her şeyi yapmaya hazırım. Umarım yardımcı olabilirsiniz."

Diyerek cümlelerimi noktaladım ve cevap beklemeye başladım.

[GM - Naruto]

Dışarı çıkmayı teklif etmenle "Eh gel çıkalım madem, sonra ayrılırız." diyor kadın sana. Ardından yürümeye , merdivenleri inmeye başlıyorsunuz.

İnişiniz boyunca anlatıyorsun Hotaru'ya derdini. Sadece kafasını sallayıp bir de bazen "Hıhım." yaparak dinliyor seni. Zaten cümlelerini ardarda fırlattığın için araya girme gereği duymuyor, konuyu tamamen bitirmeni bekliyor. Laflarını bitirip son kata ulaştığınızda da hemen cevap vermiyor sana Hotaru. Kaşları çatık, bir şeyler düşünür bir şekilde beraber kapıya doğru ilerliyor ve binadan dışarı çıkıyorsunuz.

Dışarı çıkışınızla tekrar sizi karşılayan soğuk havanın ikinizde de ufak bir şok etkisi yarattığını görebiliyorsun. Kadın şöyle bir titriyor soğuk suratına çarptığı anda. Seslice "Amma soğumuş hava yahu." diye söyleniyor. Ardından lindeki belgeyi hızlıca ceketinin iç cebine yerleştirip, yakalarını kaldırarak iyice kafasını içeri çekiyor ısınmaya çalışırken. Soğuğa alışma merasimi bittiğinde de sana dönüyor ve konuşmaya başlıyor.

"İlla Kurumi ile konuşman gereken bir şey değilmiş aslında, doğru tahmin etmişim." diyip çok ufak bir kıkırdama koyuveriyor Hotaru. "Uzman birilerini ya da uzaklara gitmeni gerektirecek bir şey değil saydığın şeyler Ryoken. Bu yüzden sana birilerini öneremem. Bunların hepsi akademideki genjutsu eğitmenlerinin uzman oldukları ve öğretebilecekleri konular." Sesi daha ciddi bir hal alıyor bu sırada. Kelimelerini tek tek vurguluyarak söylüyor. "Tek önerim akademiye gidip, öğretmenler odasına girip, genjutsu eğitmenlerinden biriyle konuşman olur bu yüzden. İlla bıdıklara eğitim verecekler diye bir kaide yok." diye sonlandırıyor konuşmasını. Ardından gitmeye hazırlanırcasına hareketleniyor.

"Ha dersen ki beni akademi konuları kesmez, işte orasını bilemem. Ninjutsu deseydin bir şeyler ayarlardık gerçi... Heheh." Göz kırpıyor bu sırada sana Hotaru. Öyle flörtöz değil, normal, şakacı bir tavırla. "Hadi görüşürüz." diyip gidiyor sonra bir şey demene izin vermeden. Bir iki adım attıktan sonra "Akademiye git ha." diye seslendiğini duyabiliyorsun sana dönmeden. Hızlı adımlarla ilerleyip gözden kayboluyor.

[Jin Ryoken]

Dışarı çıkmamızla beraber kafamdaki düşünceleri toparlamaya başlamış ve kelimelerimi hızlı bir şekilde ardı ardına sıralamaya başlamıştım. Konuyu tamamen bitirene kadar kafasını sallamak dışında başka bir şey yapmadı. Konuyu bitirdiğim zaman son kata ulaşmıştık artık, kendisinden bir cevap beklemek için sustum. Bana hemen cevap vermedi, kaşları çatık bir şekilde bir şeyler düşünürken kapıya doğru ilerledik ve dışarı çıktık.

Dışarı çıkmamla birlikte üstüme gelen ani soğuk bir anlığına şok etkisi yaratmıştı benliğimde ve bedenimde. Hotaru soğuk hava ona geldiğinde ufak bir titreme yaşadı. Havanın soğumasından söylendiğinde sol elimle sağ kolumu ısıtmaya başladım. Hotaru ise, elindeki belgeyi ceketinin içine yerleştirdikten sonra yakalarını havaya kaldırıp, kafasını içeri çekmişti. Soğuğa alışmak için kısa bir süre geçirmiştik ikimizde. Ardından ise konuşmaya başlamıştı. Konuşmanın geri kalanından pek hoşlandığımı söyleyemem, ancak bilgi bilgidir. Elde etmem gereken şeyleri yavaş yavaş elde ediyordum.

İlla Ishichou ile konuşmam gereken bir şey olmadığını söyledi önce, ardından ufak bir kıkırdama ekledi. Ben sadece gülümsemekle yetindim. Ardından, uzman birine veya uzaklara gitmemi gerektirecek bir şey olmadığını söyledi. Bu yüzden bana önerdiği tek şey, akademideki hocalara gitmem gerektiği oldu. Sesi daha ciddi bir hal aldığında, daha dikkatli dinlemeye başladım. Tek önerisi, akademide öğretmenler odasına gidip genjutsu konusunda eğitim veren birisiyle konuşmam gerektiği idi. İlla küçüklere eğitim verecekler diye bir şey olmadığını söyledikten sonra, akademi konularının beni kesip kesmeyeceği konusuna değindi. Ninjutsu olsaydı bir şeyler ayarlayabileceğini söyledikten sonra, göz kırptı.

Ben daha bir şey diyemeden, hadi görüşürüz dedikten sonra gitmeye başladı. En son dediği ise, akademiye gitmemi söylemesiydi. Hızlı adımlarla gözden kaybolduktan sonra, akademiye doğru yürümeye başladım. Elime geçen en küçük bilginin benim için çok önemli olduğu konusunda emindim. Şimdilik edindiğim tek bilgi, akademiye gitmemdi. Belki de, genjutsu eğitmenlerinden birisi beni daha iyi birine yollayabilir, hatta buna gerek kalmayabilir bile. Hotaru-san, umarım haklı çıkarsın. Ancak akademi konularının beni kesip kesmeyeceği konusunda emin değilim. Yukarı doğru çıkan bir merdivende ilk adımı atmıştım, ikinci adım akademiye gitmek olacaktı. Akademi konularının beni kesmeyeceğina kanaat getirirsem, işler daha farklı bir hal alabilirdi tabi.

Akademiye doğru yürüyecek ve öğretmenler odasında bir genjutsu ustasına derdimi anlatacağım. Umarım benimle ilgilenebilecek birisi vardır. İstediğim bilgileri almanın zamanı geldi.

[GM - Naruto]

Hotaru'nun önerisini dinlemeye karar verip akademinin yolunu tutuyorsun.

Biraz nostaljik geliyor bu durum sana. Mezun olduğundan beri elbette akademiye adımını atmışlığın çok oldu. Fakat her seferinde o geçmişe dönük hislere kapıldın, ve bu hisler zaman zaman iyi, zaman zaman da kötü oldular. Attığın her adım bir başka anıyı getirdi aklına. Bu bazen aldığın iyi bir notun, hocalarından kaptığın bir övgünün, arkadaşlarınla geçirdiğin güzel vakitlerin yarattığı güzel ve sıcak duyguları da getirdi beraberinde. Bazen de düşük geleceğini tahmin etmediğin notlarının, hocalarının suratında yarattığın hayal kırıklığının ve arkadaşlarınla ettiğin kavgaların getirdiği soğuk uğursuz duygular misafir oldu sana. Akademiye giden bugünki yolculuğunda da bu durum değişmedi. Çocukluğunun en önemli dönemine dair hatıralarını anımsarken aklında bir soru da var bu sefer; Jin Ryoken nasıl bir öğrencilik hayatı geçirdi?

Ishigakure'nin soğuk sokaklarını kafanda düşüncelerle arşınlıyor, çok uzun sürmeyen bir yolculuğun ardından da akademiye varıyorsun. Binanın yıllardır değişmemiş oluşu hem memnun ediyor hem de şaşırtıyor seni. Bahçeye adımını atıp, binaya doğru yol alıyorsun. Ortalığın sessiz ve sakin oluşu henüz teneffüs vaktinin gelmediğini belirtiyor sana. Tam binaya gireceğinde ise, elini attığın kapı yine sen daha dokunamadan içeriden açılıyor.

Ağzında yanmamış sigarasıyla, senle aynı saç rengine ve modeline sahip uzun boylu biri çıkıyor içeriden. Gündüz gece demeden taktığı mor gözlükleri sayesinde, senin döneminden Kinjo Tomomi adında bir chuunin olduğunu anlıyorsun bu kişinin. Seninle hemen hemen aynı boyda olan Tomomi'nin fiziği seninkine göre biraz daha ince. Ayrıca gözlerinin altında gözlüklerinin gizlemekte pek de başarılı olamadığı siyah halkaları olduğunu görebiliyorsun.

Kinjo Tomomi

Tomomi'nin ne niyetle burada olduğunu düşünmeye başladığında, aslında adamın uzun zamandır aktif bir göreve verilmediğini, masa başı işlere verilip durduğunu anımsıyorsun. Herhangi bir operasyona çıkmaya yetecek yeteneğe sahip, hatta zorlasa iyi bir yerlere gelebileceği bir zekası olduğu bilgisini de getiriyor bu anımsayışın. Fakat aşırı üşengeç ve işgüzar yapısı nedeniyle sürekli bir şeylerin kolay yolunu araması ve yediğine içtiğine dikkat etmeden bünyesinin içine etmesinden dolayı iki senedir emekli memur kıvamında bir kariyer yaşadığını biliyorsun Tomomi'nin. Tüm bu bilgileri sentezlediğinde adamın burada bulunuş sebebinin yüksek ihtimalle girişteki danışmaya bakmak olduğuna kanaat getiriyorsun.

Zaten kapıdaki ufak camdan içeri şöyle bir göz attığında danışmada durduklarını gördüğün iki minik öğrenci de bu teorini kanıtlıyor. Masayı öğrencilere kilitlemiş herif.

Sana selam vermeden önce ufak bir öksürük krizi geçiriyor Tomomi. Düşmesin diye ağzından alıyor sigarayı, diğer eliyle de bir saniye dercesine işaret yapıyor sana öksürüklerinin geçmesini beklerken. Çok geçmeden düzelip, sigarası geri ağzına götürüyor ve yakıyor. Bol dumanlı bir "Vay!" yapıyor sana, selam verme ayağına. "Ryoken değil mi bu bizim ya? Ne yapıyorsun, hayırdır ne işin var senin buralarda?" diye muhabbete lak diye giriyor adam. Paketini çıkarıyor ardından, sana uzatıyor "Alsana." dermişçesine.

[Jin Ryoken]

Hotaru'nun bana verdiği tek tavsiye ile akademiye doğru ilerlemeye başladım. Ne öğrenecektim, neler beni bekliyordu hiçbir fikrim yoktu. Hiçbir fikrimin olmayışı beni daha çok heyecanlandırıyordu. Tek istediğim, işe yarar bilgileri zihnime kazımaktı. Hotaru'nun dediği gibi, sadece çocuklara ders verecek halleri yok öğretmenlerin. En kötü ihtimalle, onların kesinlikle tanıdığı biri vardır. Bir şekilde halledilebileceğini düşünerek adımlarımı atmaya devam ediyordum.

Mezun olduğumdan beri buraya türlü türlü sebeplerden tekrardan uğramıştım. Attığım her bir adım bana daha fazla çocukluğumu hatırlatıyor, sanki zaman benim için uzuyor gibiydi. Akademide geçirdiğim öğrencilik yıllarım, sanki geçmişe gitmişim gibi etrafımda anılar olarak canlanıyordu. O zaman yaşadığım hisler, o zaman yaşadığım duyguları şimdi yaşayamamak, o zaman olduğum kadar saf biri olmamak, hepsi canlanıyordu önümde.

Akademi yıllarımda, akranlarıma göre zeki bir çocuktum. Çok fazla arkadaşım yoktu, ben biraz daha inek sayılabilecek bir tiptim. O zamanlar, şuan olduğum kadar dengesiz değildim. İyi bir aile yaşamım, az ama iyi bir arkadaş çevresine sahiptim. En azından diğer çocuklar gibi sürekli onlarla takılmıyordum. Ninjutsu ve taijutsu konusunda becerikli biri değildim. Akranlarım benden oldukça üstünlerdi bu konularda. Ancak Genjutsu konusunda, biraz daha iyiydim. Yönelmem gereken yolu biliyordum ve bunun üzerine sürekli çalışıyordum. Ninjutsu ve taijutsu, o zamanlarda becerikli olmamam bir yana, ilgimi çeken bir konu değildi. İnsanların neden bir anda karşı tarafa zarar verme isteğini anlamıyorum. O zamanlardan biri, insanların duygularıyla oynamak, hisleriyle oynamak, onların gözlerini, hislerini, bilinçlerini elime geçirmek daha çok ilgimi çekiyordu. Karşı tarafa işkence edip delirtene kadar uğraşmak varken, neden bir anda fiziksel bir hasar vermeyi tercih edeyim ki? O zamanlar da aynı şeyleri tekrarlıyordum.

İnsanların vücutlarını, hislerini, duyu organlarını ele geçirip hepsini kukla etmek, benim akademiden beri istediğim tek şey. Birisini anında öldürdüğün zaman değil, onların her şeyini ele geçirdikten sonra efendisi olursun.

Ağzım fazla açık bir çocuktum. Aklımda gezenler ile düşündüklerimi açıkça söyleyebiliyordum. Çocukluk aklımla, öğretmenlerime karşı güce olan açlığımı belli ediyor olmak, şuan yapmayacağım hatalardan birisi. Öğretmenlerimin bir çoğu bunu hatırlamıyordur diye düşünüyorum, belki de çocukluk aklımla beni pek takmadan geçmişlerdi. Ancak güç için neler yaptığımı şimdi öğrenseler, beni ne kadar ciddiye almaları gerektiğini daha iyi anlarlardı. Akademi hayatım boyunca fiziksel olarak iki ya da üç kere kavga etmiştim sanırım. Dediğim gibi, genelde ders çalışan bir çocuktum ve bu yüzden çok fazla etkileşim yaşamıyordum. Kavgamın birinde beni ağabeyim kurtarmıştı, birinde oldukça iyi bir dayak yemiş, öbüründe dayak yedikten sonra iki üç yumruk atmıştım. Hatırlıyorum, akranlarımın fiziksel olarak benden daha iyi olduklarını. Kendimi fiziksel konularda sonradan yetiştirmiştim. Bazı arkadaşlarımla hala fiziksel konularda yarışamayacak kadar geriyimdir sanırım. Lakin, şimdi karşıma geçseler onlar bana dokunamadan onları karanlık bir yolculuğa çıkartacağıma eminim. Oldukça karanlık, dipsiz bir kuyuya doğru onları atacağıma eminim.

Belki küçükken tanıdığım öğretmenlerimle tekrardan görüşürüm diyerek akademinin önüne gelmiştim. Binanın yıllardır değişmemiş olması beni şaşırtmış, aynı zamanda memnun etmişti. Bahçeye adımımı attıktan sonra binaya doğru ilerlemeye başlamıştım. Teneffüs saatinin gelmediğini ortalığın sessiz ve sakin oluşundan anlayabiliyordum. Tekrardan kapıya elimi atmadan, kendisi açılmıştı. Bugün şanslı günümde olmalıydım, elimi atmadan iki kapıyı açmayı başarmıştım, geriye kalan tek şey ulaşmak istediğim bilgilerin kapısını açmak.

Kapının açılmasının ardından çıkan kişi ise, Kinjo Tomomi idi. Ağzında yanmamış sigarası, gözlerinde gözlükleri, benle aynı saç rengine ve tarzına sahip olan kişi. Fiziği bana göre biraz daha ince idi. Gözlerinin altındaki siyah halkalar gözlüklerin ardından kendisini ele veriyordu. Onun burada olmasının bir sürü sebebi vardı. Uzun zamandır aktif görevlere verilmiyor, sürekli masa başı işlere veriliyordu. Ancak, operasyonlara çıkabilecek zekaya ve potansiyele sahipti, hatta zorlasa yükseklere çıkabilecek bir insandı. Ancak üşengeçliği ve yediğine içtiğine dikkat etmediği için bu konumda olduğunu hatırlıyordum. Burada olma sebebi ise danışmaya bakmak olmalıydı. Kapıdaki ufak camdan ise içeriye baktığımda, masayı iki öğrenciye kitlediğini görebiliyordum.

Bana selam vermeden önce öksürük krizi geçirmiş, bir eliyle bir saniye şeklinde işaret ederek beni bekletmişti. Sonrasında sigarasını yakmış ve bol dumanlı bir şekilde vay diyerek bana selam vermişti. Sağ elimle dumanı iteledikten sonra burada ne işim olduğunu sormuştu. Paketini çıkarıp bana uzattığında hafifçe gülümsedim, ardından bir dal sigara aldım. Sigaraya baktıktan sonra Tomomi'ye doğru sigarayı göstererek konuşmaya başladım.

"Burada olma sebebim, senin aksine kendimin farkında olmam. Neler yapabileceğimin, neler yapmam gerektiğimin ve hayallerimin. Bir nevi, tekrardan ders çalışacağım. Gerçekten mi Tomomi, bütün potansiyelini şunu çekip duman çıkartmak için mi harcıyorsun?"

Dedim gülümseyerek. Kendisine laf sokma amacım yoktu, oldukça samimi bir şekilde konuşuyordum. Ardından sigarayı geri uzattıktan sonra konuşmaya devam ettim.

"Genjutsu öğretmenlerinden birisiyle konuşmam lazım. Eğitim almak istediğim konular var, çocukken bol bol eğitim alıp ders çalıştığım akademiye, tekrardan aynı sebeple adım atıyorum. Sen neler yapıyorsun? Gördüğüm kadarıyla, üşengeçliğin devam ediyor. Minik çocuklara iş kitlediğine göre."

Dedim çocukları göstererek.

[GM - Naruto]

Sigarayı almanla çakmağını sana doğru uzatıyor Tomomi. Bir eliyle aleve siper yapıyor sönmesin diye ve sen konuşmaya başladığında sabırla sigarayı ağzına götürmeni bekliyor yakıp kurtulmak için. Yerinde çok hafifçe sallanmaya başlıyor "Hadi hadi." dermişçesine sen konuşurken. Dediğin şeylere en başında kulak asmamış olmalı, sen konuşmanın yarısındayken dikkatini sigaradan ziyade söylediklerine yöneltiyor.

Söylediğin şeyleri anladığı vakit bir şaşkınlık hali alıyor Tomomi'nin suratı. Hemen ardından ise bariz bir şekilde yüzü düşüyor. Kaşları çatık, öfke ve alınma arası karmaşık bir hal alıyor ifadesi. "Ne diyorsun?" diye mırıldanıyor sen hala konuşmaya devam ederken. Alevin söndüğünün farkında değil fakat çakmağı hala tutmakta. Sen ancak sigarayı geri uzattığında düzeltiyor halini.

Laf sokma niyeti taşımayan konuşmanı bitirdiğin vakit sinirli bir hareketle elinden kapıyor sigarasını "Ver lan o zaman geri." diyerek. Sosyalleşme konusunda yetenekli sayılabilecek bir kişi olduğun için, yaptığının ayılık olduğunu, ortama uymadığını ve böyle bir tepkiyle karşılaşmanın gayet doğal olduğunu biliyorsun. Samimi davrandığını düşünsen de hoş karşılamıyor söylediklerini Tomomi. "Selam verdik borçlu çıktık, vay arkadaş ya." diyerek senden uzaklaşmaya başlıyor çocuk. Daha yeni yaktığı sigarasını da atıyor bahçeye doğru ilerlediği için. Epey bir keyfini kaçırdığın belli. Sinirli adımlarla ilerleyip gözden kayboluyor.

Yalnız başına kalıyorsun akademinin önünde böylece.