[Tsujihara Iori & Kitamura Susumu] Mahlukat

[GM - Naruto]

Susumu’nun iş muhabbetine yönelik sorduğu soruya Kokushi laf arasında “Yani… Hani… Gelen giden çok olmuyor ama Doktor Bey yoğun çalışır. O yüzden öyle dedim.” diyor. Akabinde de konuşmalarınız devam ediyor. Iori’nin sözlerine karşılık olarak ise “Ben onun gönlünü alırım, sen dert etme.” diyen Kokushi ardından biraz kinayeli ve küçümser bir şekilde “Yani bu yaralı halinle onu kafana takma.” diyor onun da bu şaka olduğunu düşündüğü lafa destek olmasını umduğunu belli edercesine hafifçe Susumu’yu keserek.

Susumu Kokushi’ye kapıda beklemesini ilettiği sıralarda, bir yandan da atlarını okşamaya başlıyor. Dışarıdan bakan bir çift göz, bunun sıradan bir at sahibinin atlarına duyduğu sevgi olarak nitelendirmesi oldukça olağan görünüyor. Ancak Susumu, sahip olduğu yetenekler sayesinde atların ruh hallerine ilişkin bilgi almaya çalışıyor ve atlarla temas ettiği süre zarfında, atlarda genel durumun getirdiği bir memnuniyetsizlik, tedirginlik havası sezebiliyor. Ne var ki bu tedirginliğin sebebinin doğrudan önüne geldiğiniz binayla ilgisi olmadığını da hissedebiliyor Susumu. Bununla birlikte, atların Susumu'nun komutlarına çıkma gibi bir durumları olmadığını, en azından güvende oldukları sürece Susumu'ya yardımcı olmak için tüm gayretlerini ortaya koyacakları yönündeki yüzeysel düşünceleri de Susumu'ya aktarılıyor. Kokushi'nin yanından ayrılmanızın ardından ise, ikiniz de binanın girişine geliyorsunuz. Aldığınız derin bir nefesin ardından iki yana açılan kapılarından bir tanesini yavaşça itiyor Susumu. Bu esnada Iori de ustalıkla gizlediği elindeki metal parçasını çıkarıp avucunu içine saklıyor. Kapı açıldıkça, tüm kasabaya nispet yaparcasına parlayan ışıklar ve beyazlık sizi selamlıyor. Bir an için gözlerinizin kamaşmasına engel olmak için gözlerinizi hafifçe kısıyorsunuz. İçeriden gelen yoğun beyaz ışık sizi sanki ruhani bir dünyaya çekerken, yavaşça adımlarınızı içeriye doğru atıyorsunuz. Bu esnada Iori metal parçasını yere atmak yerine cebine koymanın daha uygun olacağını düşünüyor, zira etraftaki beyazlıkta metal parçasının dikkat çekeceği oldukça aşikar.

Giriş kapısını aralayıp içeriye girdiğiniz anda, sizi karşılayan beyaz ışıklardan sonra ilk dikkatinizi çeken keskin dezenfektan kokusu oluyor. Susumu adeta bunca yıldır hasret kaldığı bir mekana gelmiş gibi bu kokuyu içine çekerken, Iori ise olaya daha temkinli yaklaşıyor. Gözleriniz etrafı kestiğinde ise, hemen sağ tarafınızda sıralanmış ve oldukça rahat görünen koltukları görebiliyorsunuz. Burasının hastalar için bir duraklama noktası olduğu sonucunu çıkarmanız pek de zor olmuyor. Kafanızı sol tarafa çevirdiğinizde ise yukarıya doğru çıkan bir merdiven, bir asansör sistemi ve birkaç oda kapısı görüyorsunuz. Tam karşınızda ise büyükçe ve yüksekçe bir masanın ardından duran iki kişi olduğunu, en azından iki kafa bulunduğunu görebiliyorsunuz. Etrafta bunlar dışında dikkat çeken herhangi bir husus göremiyorsunuz. Boş, oldukça temiz ve oldukça parlak bir mekan… Sanki hiç Ayano’da olmaması gereken bir yer gibi geliyor size. Giriş kısmının bir kayıt noktası gibi işlediğini, en azından hastaların yönlendirilmesinin buradan başladığını düşünerek adımlarınızı masaya doğru hızlandırıyorsunuz.

Tüm konuşma işini üstüne alan Susumu kafasında cümlelerini kurmaya başladığı esnada, masanın arkasında duran kişileri daha rahat görebilir hale geliyorsunuz. Size doğru sol tarafta iki yandan topladığı pembe uzun saçları olan, gözünde gözlüğü bulunan ve muhtemelen 16-18 yaş aralığında bulunan bir kız görüyorsunuz. Üzerinde tertemiz beyaz ve kalitesi itibariyle özenle seçilmiş duran bir kıyafet bulunan kızın baygın bakışlarını yanındaki kıza diktiğini görebiliyorsunuz. Sizin geldiğinizi fark etmemiş, fark ettiyse bile umursamamış bir şekilde duran kızın yanındaki kıza baktığınızda ise, diğerine göre daha sevecen görünen uzun açık kahverengi saçları duran bir kız görüyorsunuz. Onun da yaşının diğeriyle aynı olduğunu ve üstlerindeki kıyafetlerin elit okullarda giyilen üniformalara benzediğini fark ederek yaklaşmaya başlıyorsunuz.

Kendi aralarında bakışan kızların bu anını Susumu’nun konuşması bölerken, iki kız da bakışlarını size dikiyor. Bu esnada her iki kızın da yaşlarına göre oldukça büyük görünen göğüsleri, bakış açınızın da etkisiyle adeta gözbebeklerinizi doldururken, Susumu da cümlelerini kurmaya başlıyor. Susumu’nun konuşması sırasında hızla ve heyecanla ayağa kalkan açık kahverengi saçlı olan kız, Susumu’ya cevaben tatlı ve içten bir ses tonuyla “Hoşgeldiniz efendim. Ben Urara…” dedikten sonra bakışlarıyla yanında oturmaya devam eden kızı işaret ederek “Bu da Nariko…” diyor.

Urara

Nariko

İsminin Urara olduğunu öğrendiğiniz kızın bu içtenliğine karşılık, bir anda konuşmaya dahil olan ve aksi bir ses tonu bulunan Nariko, Urara’ya bakarak “Bu mu?” diyor ters ters. Hemen ardından ise keskin bir şekilde bakışlarını Susumu’ya çevirip gözlüğünü orta parmağıyla düzelttikten sonra “Ve ilgilenmiyoruz.” diyerek konuşmayı kestirip atıyor. Nariko’nun sözlerinin ardından üzülmüş görünen Urara yüzünü hafifçe asıp üzgün bir şekilde Susumu’ya baktıktan sonra yavaşça yerine oturuyor. Nariko ise sanki Susumu’nun halen daha orada durup durmadığını görmek için gözlerini yukarıya kaldırmış bir şekilde Susumu’ya bakıyor.

[Kitamura Susumu]

Geleni gideni çok olmayan bir doktor için fazla büyük bir bina değil mi burası? Üstelik daha girişte iki yardımcı ile karşılaştık, kim bilir binanın diğer kısımlarında daha kimler çalışıyor. Götü kaşınanın bile acile geldiği Kusagakure Hastanesi'nde bazı geceler yanıma değil yardımcı, temizlikçi bile verilmediğini düşününce... Acı acı gülümsemeden edemedim içeri girerken.

Girmemle yatak üçteki hastanın hala idrar çıkarıp çıkaramadığını kontrol etmeye yeltenmem bir oldu. Sonra hemen kendi çöplüğümde olmadığını hatırladım. Hem zaten etrafta yatak falan da yoktu. Tertemiz, bebek gibi bir bekleme odası karşılamıştı bizi ve boştu. Her yeri küf kokan ve beyin yerine patatesle takılan bir halka sahip Ayano'ya kıyasla da fazla donanımlıydı. Garipsemiştim bu durumu, sanki biri oyuncaklarıyla oynarken bir parçayı bulunmaması gereken bir yere zorla monte etmiş de unutmuş gibiydi. Durumun bu kadar garip hissettirmesi ise bir yandan iyiydi, hiçbir şeyin normal gitmiyor oluşu, amacımızla alakalı kişilere yaklaştığımız anlamına geliyor olabilirdi. İlerideki masada duran kişilere yaklaşırken etrafı daha fazla inceledim. Bakışlarım trabzanlarda, asansörde dolandı. Girişini çıkışını oda sayısını falanını fistanını aklıma kazımaya çalıştım ve hanımların yanına vararak konuşmaya başladım.

Hanımlar kendilerini tanıttılar. Aralarında çok çok ufak bir atışma da geçti fakat önemli değildi. Önemli olan biraz fazla... Gelişmiş olmalarıydı. Yani o ligde top oynatmıyor olmama rağmen benim bile kafamdan bir "Vay amına koyayım." düşüncesi geçmişti bu gelişmişliklere karşı. Bir diğer ve asıl önemli olan şey de gözlüklü ve meymenetsiz bir surata sahip olan tarafın biri cart diye reddetmiş olmasıydı. Yani... Ben de herhalde biri acile böyle girse siktiri çekerdim ama işim başımdan aşkın olduğu için olurdu bu durum. Bu yüzden bunlarla şansımızı son bir kez deneyecektim. En azından diğer hanımefendi biraz daha insan canlısıydı. Şimdilik onu pozitif tarafta tutmaya devam edebilmek için çok hafif, saniyelik bir gülümsedim ona doğru. Bundan bir problem yok gibiydi de, şu gözlüklüyü de kıvama getirmek gerekliydi.

"Nariko-san, medikal profesyoneller olarak birbirimize yardımcı olabileceğimizi umuyorum. Eminim ekstra iş gücüne ihtiyaç duyduğunuz oluyordur." diye söze girdim gözlüklüye bakarak. Ardından ellerimle önce kendimi ardından Iori'yi işaret ederek "Medikal iş olur, dövmeli kırmalı iş olur." diye devam ettim. Heralde meslektaş olduğumuzu duymak ilgisini çekecektir diye düşünerek böyle bir giriş yapmayı tercih ettim. Kibar ama net bir ses tonu takınmaya gayret ettim. Derdimi tane tane, sakince anlatacaktım. "Hem iş vermeseniz bile bana biraz sarf malzeme satabilirsiniz. Satmaya değil almaya geldim ben buraya." diye devam ettim bakışlarımı Urara'ya çevirerek. Her ne kadar ters görünmemiş olsa da konuşmanın dışında kalmasını da engellemeliydim. Üstelik, ceplerindeki parada gözüm olmadığını, aksine onlardan bir şeyler alacağımı da anlamak bir şans verdirebilirdi onlara. Verdirir miydi ki cidden? Lütfen versindi.

Son konuşmalarıma rağmen kızlar hala ilgilenmiyor görünüyorlarsa buradan ayrılmaya hazırlanacağım. Kartvizitim olsaydı eğer, tam fıyakalı bir şekilde hanımlara bırakmalık bir an olacaktı benim için bu. Lakin öyle bir şansım henüz olmadığı için basitçe "Fikriniz değişirse Hirata Kokushi'nin misafiri olacağım birkaç gün." diyecektim bankodan uzaklaşmaya başlayarak.

[Tsujihara Iori]

İçeriye doğru hareketlendiğimizde, hayalimde canlanan mekan açıkçası döküntü bir yere yakındı. Kirli duvarlar ve karanlık koridorlar, camsız odalar falan. Fakat kapı açıldığında karşılaştığımız mekan bundan çok daha farklıydı. İlk önce burnuma keskin bir "hastane" kokusu gelmişti. Beklentim açıkçası bir tarz dezenfektan kokusu olacağı yönündeydi ancak, epey steril kokuyordu anlayabildiğim kadarıyla. Parlak ışıkları da hesaba katınca içerisi için epey vakit harcandığı aşikârdı.

Işık demişken, gözlerim kamaşmıştı ışıktan. Kapıdan girerken saniyeliğine tüm algımı yitirmiş bile olabilirdim. Çevre epey beyazdı, ışıklar da bu beyazlığı epey arttırıyordu. Olması gerektiğinden fazla temizdi. O kadar temizdi ki, elimdeki şeyi bir yerlere atmak aşırı dikkat çekecekti, o derece. Arkamızda bıraktığımız köyü düşününce bu bayağı garip bir durumdu. Metal parçasını cebime atarak bu durumdan kurtulmuştum hızlıca. Yine de çok temizdi ortam, fazla temiz.

İçeriye doğru adımlarken çevreyi inceleme fırsatımız da olmuştu. Bir merdiven, ve asansör. Işıkları da hesaba katınca ciddi bir enerji kullanımı var gibiydi bu binanın. Başka şeyler için de bu enerji kullanılıyor muydu acaba? Merak etmiştim.

Susumu'nun yanında kalarak, içeride gördüğümüz yegane canlılara doğru ilerlemiştik. Resepsiyon olarak ayarlanmış yüksek bir masanın arkasında duran iki kız, muhattaplarımızdı sanırım. Yaklaştığımızda, çehrelerini süzmek istedim, fakat gözlerim bir anlığına boşa çıktı ve farklı noktaları incelemek durumunda kaldım. Yani, büyüklerdi. "Sağlık ve bereket", diye düşündüm içimden, ancak dışa herhangi bir şey vurmamaya çalıştım elimden geldiğince.

Susumu laflarını söylerken bir kaç adım arkasında durdum, amacım patronun o olduğu izlenimini vermekti. Bundan fazlasını da yapamazdım zaten. Ha, Susumu'ya kalsa elimde üzerinde "Patron Adam!" yazan ve aşağıya bir ok işareti olan pankartla gezmem gerekirdi. Hatta pankartın ok kısmı Susumu'yu göstermezse ekstra zılgıt atardı mesela.

Köye dönünce böyle bir şey yaptırtmak lazım, fakat bunu daha sonra düşünmek gerek.

Urara adlı kız biraz daha ılımlıyken Nariko direkt olarak noktayı koymuştu Susumu'nun kısa konuşmasına. Susumu ise, lafa devam etmek adına kendi mesleğinden bahsetmişti. Beni göstererek vurmalı kırmalı iş deyince tek tepkim başımı çok hafif eğmek olmuştu. Ketum askeri oynamaya devam edecektim.

Susmak da keyifli işmiş gerçi.

[GM - Naruto]

Genel; Iori konuşma işini tamamen Susumu’ya bırakarak kendine biçtiği role uygun bir şekilde davranmaya devam ediyor. Susumu ise Nariko’nun net tavrını kırmak adına konuşmaya tekrar başlıyor. Nariko yüzündeki değişmeyen aksi ifadeyle Susumu’yu üstün körü dinlerken Urara da biraz üzgün ancak ilgili bir şekilde Susumu’ya takılı kalıyor. Konunun bir satımdan ziyade alım olduğunu belirten Susumu, Urara ve Nariko’nun tepkilerine baktığında pek değişen bir şey göremiyor. Empati konusunda pek kabiliyeti olmaması, bu aşamada Urara ve Nariko’nun gerçek duygu ve düşüncelerini anlamak noktasında her ikinizi de yalnız bırakırken, Susumu’nun imdadına medic-nin yetenekleri yetişiyor.

Susumu; Genel insan anatomisi konusunda oldukça bilgili biri olarak, bir insanın kas hareketlerini okumak senin adına çok da zor olmuyor. Bu bağlamda Urara ve Nariko’nun bu ana kadar genel yüz hatlarını incelediğinde, genellikle sabit bir yapıda olduğunu kavramış olsan da, bu yüz hatlarında bir yapaylık olduğunu hissediyorsun. Hem Nariko’nun hem de Urara’nın duygu ve düşüncelerini sabit tutarak bunu yüz hatlarına yansıtmaları konusunda usta kişiler olma ihtimalini göz önünde bulunduruyorsun, ancak yine de tüm bu tepkilerin sabitliği canını sıkacak nitelikte oluyor. Bununla birlikte, hem Nariko hem de Urara’daki görünen yaşlarına göre fazla gelişmiş noktaları, erken ergenlik dönemini hesaba katsan bile bir çelişki olarak zihnini kemiriyor. Her ne kadar genel olarak bu tür gelişmelere daha önce doğal gelişim sürecinde şahit olmuş olsan da yeteneklerin sayesinde hissettiğin yapaylık ile bu fazla gelişmişliği birleştirdiğinde, Nariko ve Urara’nın sıradan insanlar olamayacaklarını aklının bir köşesine ciddi bir ihtimal olarak kazıyorsun. Tüm bunların yanında, kasabadaki insanların genel durumuyla kıyasladığında Nariko ve Urara’nın kusursuzlukları, içini kemiren bir düşünce olarak doğuyor.

Genel; Susumu’nun konuşmalarının ardından, ikiniz de -Susumu kafasındaki çıkarımları da gözeterek- alacağı cevaba odaklanıyorsunuz. Bu noktada konuşmayı yapacak kişinin Nariko olacağını aşağı yukarı kestirebildiğiniz için bakışlarınız daha çok onda odaklanıyor. Urara, tıpkı düşündüğünüz gibi konuşma faslını Nariko’ya bırakmış gibi görünürken, Nariko hiç istifini bozmuyor ve sabit yüz hatlarıyla “İlgilenmiyoruzun tam olarak nesini anlamadın?” diyor aksi bir ses tonuyla. Bu cevap Urara’nın yüzündeki belki de gereksiz hüznü bir nebze daha arttırırken, Susumu Nariko ile bir yol alamayacağını anlayarak son cümlelerini ediyor ve çıkışa doğru hareketlenmek için adımlarını atmaya başlıyor.

Bu başarısız girişiminiz karşısında yeni bir plan yapmanız gerektiği elzem görünüyor. Bir şekilde hastaneye girmeyi başarmış olsanız da hala görevinizden ve amacınızdan uzak kaldığınızı fark edebiliyorsunuz. Bununla birlikte, burada geçirdiğiniz her vaktin sizi daha fazla sıkıntıya sokacağını, özellikle de Kokushi ve ona benzer insanlarla muhatap olmak zorunda kalacağınızı düşündüğünüzde, bir çıkmaza doğru sürüklenmeye başladığınızı hissedebiliyorsunuz. Kolay bir işe soyunmadığınızı ve hatta başarılı bile olup olamayacağınızı ucundan bile kestiremediğiniz bu yolda, bu gidişat içinizi fazlasıyla sıkmaya başlıyor. Umutlu görünmeye çalışsanız bile yüzünüzün asılmasına engel olamıyor ve hatta birbirinizi teşvik edecek kelimeler bile bulmakta zorlanacağınızı hissediyorsunuz.

Çıkış kapısına doğru son adımlarınızı attığınızda, hala daha ufak bir ihtimal de olsa, ardınızdan sizi durduracak bir şeyler duymayı arzuluyorsunuz. Zira kapıdan çıkmanızın ardından buraya başka ne şekilde gelebileceğiniz hakkında pek de bir fikriniz bulunmuyor. Kasabadakilerin hastane konusundaki isteksizlikleri sizin yapacağınız hamleleri sınırlarken, kendinizi yaralama kozunu da kullanmış olmanız karşısında tekrar bu yola başvurmanızın şüphe çekeceğini düşünüyorsunuz. Bununla birlikte, bir diğer sorun da, Kokushi’nin hala kapıda bekliyor oluşu ve kısa bir süre içerisinde hastaneden ayrılacak olmanız oluyor. Zira Iori’nin elindeki yara kapanmış olsa da, bunun bu kadar kısa sürede gerçekleşmesinin kuşku uyandıracağı bir kenara, kiminle görüştüğünüz ve Iori’yi kimin tedavi ettiğini belirteceğiniz düşünüldüğünde, girdiğiniz çıkmazın daha da artacağı açıkça ortada oluyor. Tüm ihtimaller ve zaman aleyhinize işlerken, Susumu kapıyı yavaşça tutuyor ve dışarı çıkabilmek için açıyor. Bu aşamada kafanızdan yeni yalanlar ve yeni planlar geçirmek dışında yapabileceğiniz pek de bir şey kalmadığını anlayabiliyorsunuz.

“Bir saniye, bekler misiniz?”

Kibar bir erkeğin ses tonu, içinizde tükenen tüm umutları adeta yeniden doğuruveriyor. Kim olduğunu henüz bilmiyor olsanız bile, gidip bu sesin sahibine sarılıp onu öpmemek için kendinizi zor tutuyorsunuz. Zira size yönelen rica, hem umutsuzluk planlarınız için size zaman kazandıracak hem de hastane içerisinde daha fazla süre geçirtecek nitelikte oluyor. Bu nedenle Susumu kapıyı yavaşça bırakıyor ve ikiniz de arkanızdan gelen sese doğru dönüyorsunuz.

Hastane içerisindeki merdivenin hemen yanıbaşında duran uzun boylu, Kusachou yaşlarında, gözlüklü, griye çalan yeşil saçları olan ve üzerinde siyah gömlek, beyaz kravat ile beyaz uzun bir önlük olan adamı görüyorsunuz. Yüzünde belirgin bir tebessüm görünen adam merdivenden son adımını da atarak bulunduğunuz zemine ayak basarken, yüzündeki gülümsemeyi bozmadan “Şey, inerken kulak misafiri oldum da… Nariko-chan’a aldırmayın, kendisi sadece görevini yapıyor. Öyle değil mi?” diyor bakışlarını ona kaydırırken. Nariko’nun yüzündeki aksi ifade varlığını korurken ağzından hafif bir “Tch.” Sesinin çıktığını işitebiliyorsunuz. Urara’nın ise yüzündeki hüzünlü ifadenin bir nebze değiştiğini ve bakışlarını adamda kilitlediğini görebiliyorsunuz. Adam size doğru yavaşça adımlamaya başlarken “Kendimi tanıtmadım, kusura bakmayın. Ben hastanenin yetkilisi Gima Gennosuke. Sizler kimsiniz ve ne tür malzeme arıyorsunuz?” diyor. İçinde bulunduğunuz odanın tam ortasında duran ve bakışların sizde sabit tutan Gennosuke’nin hem daha fazla adım atmayacağını hem de sorduğu soruya başkaca bir şey eklemeyeceğini anlayabiliyorsunuz.

Gima Gennosuke

[Tsujihara Iori]

Resepsiyonistlerin tavırlarının değişmemesi üzerine çok da yapabileceğimiz bir şey kalmamış gibiydi. Susumu olabildiğince olayı çevirmek adına mantıklı bir kaç söz etmişti fakat herhalde olaya yaklaşımımız başından doğru değildi. Belki de başka bir şekilde burayla muhattap olmayı düşünmeliydik. Yine de denemeye değmişti.

Nariko adlı kız tekrar Susumu'yu terslediğinde gitme vaktimizin geldiğini anlamıştım. Susumu da öyle düşünmüş olacak ki sırtını dönüp çıkışa yoğru yollanmaya başlamıştı. Diyeceğimiz daha fazla bir şey yoktu ama burasının önemli bir yer olduğunu kavramıştık en azından. İçerisinin bu tertemiz ve bembeyaz durumu bayağı dikkat çekici bir detaydı benim için. Ha, bizim köyde olsaydı o kadar dikkat çekmezdi mesela. Ama böyle yıkıntı bir yerde olması ciddi anlamda bir kırmızı bayraktı. Yine de burayla işimiz bol bol olacaktı, diye düşünüyordum.

Tam biz çıkışa ilerlerken, arkamızdan bir ses duyduk. Dönüp baktığımda üst kata ilerleyen merdivende gayet nezih bir erkek gördüm. Susumu açmaya başladığı kapıyı kapatıp dönmüştü. Bir süre adamı inceledim, ardından göz ucuyla Susumu'ya baktım. Muhtemelen konuşacaktı.

O konuşacaksa bana diyecek bir şey düşmezdi zaten. O yüzden susmaya devam edecektim kapının yanında durarak. Zaten ani bir duruma karşı müdahale etmeye hazırdım; özel yeteneğim aktifti hâlâ. Gerekirse münasip bir yerimden metal bir parça çıkarıp saldırıya veya savunmaya geçebilirdim. Ancak böyle bir şey olacak gibi görünmüyordu. Adam gayet sakin ve kibar birine benziyordu zira. Gülümser bir surat ile konuşmalarımızı duyduğunu söylemiş, bizlerin kimler olduğunu sormuştu. En azından ilgisini çekebilmiştik bu yetkili bir şahsa benzeyen zatın. Bu bize yeterdi bile, ilk kontağı kurmuş gibi hissediyordum. Belki de ondan başkaları da vardı burada, ancak önceliğimiz bu adam hakkında fikir almak olmaylıdı.

Aslında bundan daha önemli bir şey daha vardı. Burada olan biten şu ucubeliklerin kaynağını öğrenmek. Bu iki şeyi hallettiğimizde çekip gidebilirdik buralardan.

Derin bir nefes aldım ve Susumu'nun yanındaki konumumu bozmadan beklemeye başladım adamı süzerek.

[Kitamura Susumu]

Dediklerim hanımefendilerin düşüncelerini pek değiştirmeye yaramamıştı. Ne düşündüklerini kestiremiyor, davranışlarına anlam veremiyordum. Boş bakkal gibi muhtelif organlarını tartmıyorlar herhalde burada, bir yoğunluk yok, bekleyen yok. Peki bizi dinlememek namına bu ısrarları niye? Belki paraşütle bile olsa bir jeton kafama düşer de neden böyle yaptıklarını anlarım diye uzun uzun suratlarına baktım karıların. Öküz gibi bakışım bana insan davranışlarını çözdürmek yerine kızların suratlarıyla ilgili garip detayları fark ettirmişti sadece bana. Suratlarının rahatsız edici donukluğu sinirimi bozmuş, beni bile kıskandıracak nitelikteki koca memeleri kafama daha fazla soru işaretinin üşüşmesine sebep olmuştu. Bu soru işaretlerini deneyimlerimle kaktırdığımda ise, kızlarda doğal olmayan bir şeylerin olduğu düşüncesini yaratıyordu kafamda. Yaşlarına hiç de uygun olmayan görüntüleri ile kusursuzlukları iki dakikada canımı sıkmıştı anlayacağınız, fakat neleri eksik neleri fazlaydı henüz bunu öğrenemeyecektim.

"Peki." dercesine kafamı sağa yatırıp gözlüklünün gözlerine dik dik baktım. Ardından Iori'ye dönerek gitmemiz için bir işaret yaptım kafamla, arkamı dönüp uzaklaşmaya başladım çocuğun önünden yürüyerek. Ya ben var ya... Sizin danışma masanızı da, hastanenizi de, sizin o mükemmel suratlarınızı da... Ya ben neyse bir şey demiyorum. Sikik sokuk işlerle uğraşmaktan bazen öyle bıkıyorum ki... Bir anlığına Jounin sınavında kıçımı yırtsaydım akranlarımla daha mı iyi hissediyor olurdum, düşünmeden edemedim. Fakat iş işten çoktan geçmişti ve bunu daha fazla düşünüp zaten yerle yeksan olan moralimi iyice eşelemenin alemi yoktu. "Bok var sanki." diye düşündüm kendi kendime. İçimden küpeler aracılığıyla bu durum hakkındaki nacizane fikirlerimi Iori ile bol küfürlü bir şekilde paylaşmak geçse de bundan vazgeçtim. Gözlerimi devire devire çıkışa doğru ilerlemeye devam ettim. "Bok var! İki abeslang satacaksın sadece, alçak karı!" Daha bir de kapıdaki enayi vardı. Hadi o neyse, nefes almayı bile unutabilecek zekasıyla bir şekilde ona yutturacak bir şeyler uyduruverirdim de ben... Yine de onunla tekrar muhattap olacak olmak sinirimi daha da bozmuştu. Kapıdan çıkmak için el attığımda kafamdan geçirip durduğum küfürleri dışa vurmamak için alt dudağımı içerden ısırmaya başlamıştım artık. Derin bir nefes aldım, gözlerimi kapatıp sakinleşmeyi bekledim bir iki saniye, dudağımı hala ısırırken ve elim kapıdayken. Ve sonra, o ses... Sakinleşmeye çalışan bendenizi o yumuşaklığıyla yerimden sıçratıp dudağımı ısırtan, kibar sesi işitti kulaklarım. Olmuştu sonunda, birileri bizi siklemişti!

Elimi ağzıma götürüp ısırdığım yeri okşayarak arkama döndüm kocaman olmuş gözlerimle. Tek kaşımı kaldırıp baktım adama. Kızları savunmuştu en başta. Ben de buna karşılık olarak elimi kolumu düzeltip gözlerimi kısarak kızlara bakmıştım, "Yaa, gördünüz mü?" dercesine. "Yok canım, ne aldıracağız." dedim adama karşılık olarak. Ardından konuşmasını tamamen bitirmesini bekledim. Kendisini tanıtıp bizden de aynı şeyi yapmamızı beklemeye koyulmuştu. Duruşumu dikleştirip derin bir nefes aldım, boğazımı temizleyerek konuşmaya başladım." Memnun oldum Gima-san. Ben Jin, Ide Jin. Kapının önündeki dört tekerli hastaneciğin yetkilisiyim ben de." dedim nezaketle gülümseyerek. Ardından elimle Iori'yi işaret ettim. "Kendisi de Ukyo olur, kişisel muhafızım ve arkadaşım. Birlikte gezici sıhhiyelik yapıyoruz." diye Iori'yi de tanıttım. Anlattıklarımı kavraması için birkaç saniye tanıdım adama, konuşmaya devam etmeden önce.

"Basit sarf malzemeler arıyoruz. Özellikle gazlı bezlerim bana önümdeki yolculuklarda yetmeyecek gibi duruyor. Enjektörlerim de azaldı. Belki elinizden çıkma metal alet setiniz varsa ona da talip olurum. Biraz da batikon." diye tekrar konuşmaya başladım. Ardından sonraki cümlelerimde daha ciddi bir ses tonu takınmaya gayret ettim. Adamın yüzüne daha bir anlamlı bakmaya başladım. "Veya... Vereceğiniz bir iş olur, anlarsınız ya. Sarf malzemeler kadar, paramız da biraz azalmış durumda zira."

[GM - Naruto]

Iori’nin suskun rolüne karşılık Susumu laflarıyla iş bitiren kişi olarak bir kez daha konuşmaya başlıyor. Iori tüm bu anlarda olası herhangi bir saldırı hamlesine karşılık tetikte olsa da, shinobi hisleri birkaç metre ötenizde duran Gennosuke’den veya danışma masasının ardındaki kızlardan bir saldırı gelmeyeceğini fısıldıyor. Özellikle Gennosuke dingin ve rahatlatıcı bir hava yayıyor ve aslen Susumu aldığı eğitimler sayesinde bir doktorun sahip olabileceği bu tavrı yakalayabiliyor. Bu haliyle de Susumu iletişim kanallarını sonuna kadar kullanmaya karar vererek konuşmasını sonlandırıyor.

Gennosuke yüzündeki hafif ve samimi gülümsemesiyle Susumu’yu dinledikten sonra hafif şaşkın bir bakışlar ikinizi de süzüyor. Ardından ise parıldayana gözlerle “Demek o at arabası aslında bir sıhhiye… Etkilenmediğimi söylersem yalan söylemiş olurum. Eğer sizin için de uygun olursa bir göz atmak isterim.” diyor. Gennosuke’nin bakışlarından ve konuşmasındaki ses tonundan gerçekten de at arabasından etkilenmiş olduğunu anlayabiliyorsun. Bu noktadan sonra Gennosuke konuşmasını “Gazlı bez, enjektör, metal alet seti ve biraz batikon…” diyerek devam ettiriyor. Susumu’nun kendisine ilettiği listeyi gözden geçirir gibi duran Gennosuke, kafasından da bir şeyler geçiriyor gibi görünüyor. Ancak hemen ardından çenesine götürmüş olduğu elini rahat bırakarak “Para konusunda size yardımcı olabileceğimi sanmıyorum Jin-kun, üzgünüm. Ancak malzeme konusunda elimden geleni yaparım.” diyor. En azından malzeme konusuyla Gennosuke’ye yanaşmayı başarmış olmak atacağınız adımlarınızı bir nebze daha sağlamlaştırırken Gennosuke “Hatta isterseniz şöyle yapalım.” dedikten sonra “Sizi malzeme deposuna götüreyim ve eksiğin olan şeylere bir de orada bak. Belki şimdi aklına gelmeyen malzemelere de denk gelirsin.” diyor.

Malzeme deposuna gitme teklifinin ardından Gennosuke vücut diliyle kendisini takip etmenizi söylüyor. Danışma masasının ardında duran Nariko’nun uyuz, Urara’nın ise şirin bakışları arasında Gennosuke’nin iniş yaptığı merdivene doğru yöneliyorsunuz. Önde Gennosuke olacak şekilde merdivenleri çıkmanızın ardından, giriş katında olduğu gibi beyaz ışıklarla aydınlatılmış bir koridor sizi karşılıyor. Merdiven bir üst kata çıkışı da sağlarken, Gennosuke ilk katın koridorunda ilerlemeye başlıyor. Koridorda sağlı sollu bulunan birkaç odayı görüyorsunuz, ancak odaların kapılarında veya kapılara yakın duvar kısımlarında odanın ne için kullanıldığına dair bir bilgilendirici tabela göremiyorsunuz. Bununla birlikte, odaların kapısında herhangi bir cam olmasa da, kapının taban aralığından odalardan gelen bir ışık olmadığını fark edebiliyorsunuz. Birkaç odayı geride bırakmanızın ardından ise, Gennosuke sol tarafınıza denk gelen bir odanın önünde duruyor ve yavaşça kapısını açıyor. Odanın içinden buram buram gelen tıbbi malzeme konusu ciğerlerinize dolarken Gennosuke odanın içine giriyor ve kapının hemen yanında olduğunu anladığınız elektrik anahtarına basarak odanın içindeki ışıkları yakıyor.

Yanan ışıklarla birlikte, geniş sayılabilecek bir odaya vardığınızı ve odanın tüm duvarlarını saran metal rafların olduğunu görüyorsunuz. Bu metal raflar tamamen tıbbi malzemelerle dolu görünüyor. Bununla birlikte odanın orta kısımlarına da yerleştirilmiş portatif raflarda da tıbbi malzemeler olduğunu, ayrıca odada geçişi engellemeyecek şekilde yığılmış kolilerde de tıbbi malzemeler bulunduğunu görebiliyorsunuz. Hızlı bir bakış ile Susumu odanın içinde aradığı malzemelerin fazlasıyla bulunduğunu fark edebiliyor. Bununla birlikte, başka türden de tıbbi malzemelerin de varlığı Susumu’yu bir nebze şaşırtıyor. Ayano’nun durumuna pek de uygun düşmeyen bu hastanenin malzeme kapasitesi, tıpkı hastanenin varlığı gibi şaşkınlık yaratıyor. Gennosuke ise hemen kapı eşiğinde durup Susumu’ya bakarak “İhtiyacın olan ne varsa alabilirsin.” diyor tebessüm ederek.

Off Topic

Odanın içindeki malzemeler konusunda Susumu oldukça bilgili konumda olsa da Iori’nin aynı durumda olmadığını belirteyim. Bununla birlikte Susumu aşırıya kaçmamak şartıyla dilediği malzemenin bulunduğunu RP’sinde belirtebilir. Bu malzemeler hususunda aşırıya kaçma olması halinde, bir sonraki GM mesajında hangi malzemelerin bulunduğu spesifik olarak belirtilecektir.

[Kitamura Susumu]

"Neden olmasın? Hatta ben de sizin hastanenizi dolaşmak isterim müsait bir vaktinizde." Kibarca gülümseyerek karşılık verdim adamın arabam hakkındaki sözlerine. Hastaneyi gezmeyi gerçekten deli gibi istiyorum, fakat bunu belli etmemeliyim. Bu yüzden, sanki nezaketen aynı karşılığı veriyormuşum havası yaratmaya çalıştım cümlemde. Adam bizi peşine taktığında ise bu araba meselesini uzatmamaya karar verdim. Gezmesine elbette izin verecektim, ancak zamanını belirleme işini hemen halletmek yerine sohbetin ileri safhalarına bırakmalıydım. Para meselesinde ise suskun kalmayı tercih edip, uslu bir çocuk edasıyla takip ettim adamı. Etrafımı inceleye inceleye depoya kadar vardım ancak elime belirsizlikten başka herhangi bir şey geçmedi. Ortalık olabildiğine sessiz, odalar karanlık ve kapalıydı.

Girer girmez suratıma çarpan alkol ve dezenfektan kokusunu derin bir nefes ile içime çektim. Resmen gazlı bez katlayasım, sterilizasyon odasına gidip kaytarasım, acilde boş bir sedyeye uzanasım gelmişti yine. Şimdilik bu gibi ufak keyiflerden oldukça uzaktaydım, bulunduğum bina bizim köyün hastanesini pek aratmıyor olsa da. Rafları incelemeye, ihtiyacım olmadığı halde neleri cepleyeceğimi düşünmeye başladım. Başta gözüme çarpan her şey ufak yerleşkelerde olabilecek tarzda olağan şeylerden ibaretti. Lakin satır aralarını görmeye başladıkça şaşkınlığım artmaya, içimden defalarca "Bu ne alaka?" demeye başlamıştım. Bakın, acilde beşlik enjektör bitti diye diğer servislere darbe yaptığımız bir hastaneden geliyorum ben. Sırf Raiton kullanıcısıyım diye beni defibrilatör niyetine kullansalar şaşırmam o yoğunlukta, bu adamın neden sırf tek bir rafı pırıl pırıl göğüs tüplerine ayrılmış durumda? Ben bizim depoya girince yardım çağrısı gönderiyorum gelsinler beni bulsunlar yığınların arasında diye, burası neden böylesine düzenli? Kafayı yiyeceğim. "Ne kadar teşekkür etsem azdır." diye karşılık verdim elimin ayağımın titremesini engelleyerek. Adamın suratına dönüp teşekkürümü tekrar edercesine kafamı salladım ve batikonlara ilerledim.

Evet, amele gibi iki şişe batikon aldım şimdilik sadece. Sonra, bir sonraki cepleyişimin ne olacağını düşünüyormuşcasına etrafımı incelemeye devam ettim. İçimdeki şeytan çok pis bir şekilde götür şuradan iki koli enjektörü, her nöbete gittiğinde çantana zulala, birkaç ay rahat edersin dese de abartmanın alemi yoktu şimdi. Iori'ye dönüp, yanıma gelmesi için işaret ettim, batikonları ona uzattım tutması için. Ardından bir paket gazlı bez kaptım. Bu paketler epey büyük oluyordu zaten, o yüzden bir paket almamın göze batacağını düşünmüyorum. İçimde kalmasın diye o güzelim beşlik enjektörlerden de aldım biraz, bir şişe de saf su... Aldığım her şeyi sırasıyla Iori'nin kucağına yığıyor, arada bir de pis pis sırıtıyordum ona "Çalış, köle." dercesine. Ellerimi belime koyup etrafıma bir süre daha baktım aranmak için, ufak bir cerrahi dikiş seti gördüm bana yakın raflardan birinde, fakat almadım hemen. "Bence yeter bu kadar ya." dedim adama doğru, ardından hemen Iori'ye dönerek "Ukyo-kun." dedim, "Sen bunları önden arabaya götür, geliyorum birazdan." diye yolladım çocuğu. Adama dönerek konuşmaya devam ettim Iori çıkarken.

"Genelde yolculuklarımda ufak tefek travmalarla karşılaşıyorum. Uzun süre tedavi etmemin gerekeceği hastalıklara pek rastlamadığım için en çok bunlar azalıyor. Ben de bu yüzden kırsaldan çıktığım her fırsatta stokluyorum bunları." Sakin bir ses tonu ile muhabbeti devam ettirmeye çalışıyordum. Bir yandan da yavaş adımlarla az önce gözüme kestirdiğim setin bulunduğu rafa yaklaştım konuşmaya devam ederken. "Hatta buraya adımımı atar atmaz da bir travmaya şahit oldum. Köylülerden biri bizi buraya getiren adamı bıçakladı." Cerrahi seti elime aldım. Sterilize edilmesi için standart bir defter boyunda plastiğin içine konulmuş, pırıl pırıl üç parçadan oluşan bir setti bu. Sağını solunu incelemeye koyuldum tembel hareketlerle. "Müdahele etmeye çalıştım ancak adamın ağrı eşiği artık çok mu yüksektir nedir, izin vermedi. Göremedim de yarasını doğru düzgün. Sadece hemen ayaklandığı için çok yüzeysel bir yaralanma olduğunu tahmin ediyorum." Elimdeki paketi ona doğru gösterip salladım, "Bunu da cepleyeyim mi?" dercesine bir bakış attım. "Ne yalan söyleyeyim, oldukça ilginç bir andı. Köylüler... Pek bir garip davranıyor. İşiniz epey zor olmalı bu insanlarla." Raftan uzaklaşıp kapıya doğru yöneldim aynı yavaş adımlarla. Tüm bu konuşmaları yaparken bir noktaya dikkat ettim, laf aralarımda müdahele eder ve cevap verirse bir sonraki cümleme başlamadan konuşmasını bitirmesine izin verecektim ki sohbetin devamlılığı bozulmasın. Eğer söylediklerime daha fazla ekleyeceği bir şey yoksa, çıkmadan önce son bir kez konuşacaktım.

"İsterseniz şimdi arabamı gezebiliriz." diyecektim önce, hemen ardından ise daha iyi bir fikirle aydınlanmış bir insan gibi parmağımı ona yöneltecek "Ya da yarın daha sakin ve dinlenmiş kafaya buraya geri geliriz biz. Hem sizinle daha fazla muhabbet etmeye fırsatımız olur." diye devam edecektim cümlelerime. "Epey oldu işinin ehli bir meslektaşımla muhabbet etmeyeli, Ukyo az biraz öğrendi bu işleri ama yine de aynı şey değil." Güldüm hafifçe, son bir kez konuşarak "Size hangisi uygunsa tabi." dedim ve cevabını beklemeye koyuldum.

Bahsettiğim set şöyle bir şey, baştaki cımbız gibi olan şeyin olmadığını düşünün. Genelde bu setlerde birkaç parça daha oluyor ama abartmamak için üç parçalı yazdım. Zaten bu üçü yetiyor, diğerleri çok saçma bence. Ne gerek var ki o saçma sapan yamuk yumuk makaslara? İsraf!

[Tsujihara Iori]

Susumu direkt olarak atlamıştı adamın teklifine. Bence makul bir karardı bu. Eşya alma kisvesi altına bilgi toplayacak olmamız başarılı bir hamleydi. Adamı takip ettik seri bir şekilde, ben Susumu'nun arkasındaydım sürekli. Yanında durmamayı aktif olarak seçiyordum zira onun eşiti değil korumasıydım Ukyo'nun arkaplanı sayesinde. O bağlamda, rolüme sağlık kalıyordum aslında.

Üst kata çıktığımızda beyazlarla kaplı bir başka mekanla karşılaşmıştık. Bu sefer bir koridordu bu. Sağda solda çeşitli kapılar olsa da onun dışında her yer beyazdı. Bembeyaz. Yahu, hiç bir yer kirlenmiyor muydu burada? Yani demek ki kimseyi içeri almıyorlardı da kirlenmiyordu herhalde. Köylülerin de durumuna bakınca aslında evet, mantıklıydı yani. Köylüleri içeri almazsan kirlenmezdi haliyle.

Neyse. Bir kapının önünde durduk ve Gennosuke bizi içeriye davet etti. Arkasından girdik. Fakat girerken aklıma bir şey takıldı. Susumu at arabasının aslında bir sıhhiye olduğunu söyleyince Gennosuke'nin tepkisi sanki bizi daha önceden görmüş gibiydi. Yani muhtemelen üst kattaki bir camdan dışarıyı izliyordu, ofisinden falan belki de. Yani biz at arabasıyla gelirken, ardından da buraya girerken görmüştü. Bu bağlamda mantıklı davranmalıydık, yapmadığımız şeyleri yapıyormuşuz gibi göstermemeliydik dikkat çekmemek için. Bunu aklımın bir kenarına yazdım ve Susumu'yu takip etmeye devam ettim.

O ise bir şeyler konuşuyor ve bana alışveriş sepeti muamelesi yapıyordu. Küpeye seri bir şekilde chakra yolladım ve "Yavşak." dedim içimden, kısa ve net bir mesajdı bu. Ancak suratıma bir ifade takınmadım. Zaten sesimi duyması yeterdi suratımı görmesinden ziyade. Köye dönelim ben ona gösterecektim zaten sepet kimmiş, kime koyulurmuş.

Tabii bunların üstüne beni bir de önden arabaya yollamıştı. Herhangi bir tepki vermedim kafamı eğmek dışında, ardından kapıya yollandım. Eğer çıkmama engel bir durum yoksa aşağıya yollanacaktım. Fakat yürüyüşümü kasti yavaşlatacak, diğer odalardan herhangi bir ses geliyor mu ona dikkat edecektim. Ses duysam da duymasam da yürüyüşümü kesmeyecektim.

Aşağı indiğimde resepsiyonist kızlara başımı eğerek selam verecek ve arabaya ilerleyecektim. Bir sıkıntı çıkmaması durumunda arabaya rahatça ulaşabileceğimi düşünüyordum. Arabaya varınca Susumu'nun elime tutuşturduğu eşyaları kabaca yerlerine dizecektim. Bunu yaparken kılıcımın kabzasının hâlâ içeride olup olmadığına da dikkat edecektim. İşim bitince geriye dönmek için yollanacaktım. Eğer bizi buraya getiren şahıs, yani Kokushi civardaysa hâlâ ona da selam verecektim ve işimizin çok da uzun sürmeyeceğiyle alakalı bir cümle kuracaktım. Eğer canı epey sıkkınsa beklettiğimiz için özür bile dileyebilirdim. Ancak onun dışında konuşmayacak ve içeriye yollanacaktım tekrardan. Susumu'yu bundan daha fazla yalnız bırakmak istemezdim.

[GM - Naruto]

Genel;Susumu’nun hastaneyi gezmek istediğine dair arzusuna, yüzüne yerleştirdiği tebessümü biraz daha arttırmaktan ibaret bir tepkiyle karşılık veren Gennosuke, başkaca bir şey demeden ve diyecek gibi durmadan adımlarını atıyor. Birlikte medikal malzemelerin bulunduğu odaya varmanızın akabinde Susumu’nun teşekkürüne karşılık başını hafifçe öne eğerek karşılık veren Gennosuke, bir nebze hayran gözlerle Susumu’yu izlemeye başlıyor. Gennosuke’nin parlak yüzündeki hayranlık ifadesi, Susumu’ya karşı düşüncelerini ortaya koyarken, Iori’ye karşı da belli belirsiz bakışlar atıyor Gennosuke. Ancak her ikiniz de Gennosuke’nin her bir hamlenizde bakışlarının üzerinizde olduğunu rahatlıkla hissedebiliyorsunuz. Ne var ki bu bakışların altında hiçbir düşmancıl tavır sezemiyorsunuz.

Susumu rafların arasında malzemeleri toparlayıp Iori’nin kucağına yığarken, kulağına gelen Iori’nin sesiyle içten içe amacına ulaşmanın mutluluğunu yaşıyor. Iori kucağındaki malzemelerle odadan çıkarken, Gennosuke de sempatik acıma bakışlarıyla kenara çekilerek Iori’nin geçip gitmesine izin veriyor.

Susumu; Iori’nin odadan ayrılmasıyla Gennosuke ile baş başa kalıyorsun. Bu sıralarda Gennosuke ile muhabbeti devam ettirebilmek adına söze giriyorsun. Gennosuke dikkatli gözlerle ve ilgiyle seni dinlerken, köylülerden bahsettiğin sırada yüzündeki gülümsemenin arttığını fark edebiliyorsun. Eline aldığın cerrahi malzemeyi cepleme konusunda attığın bakışlara yüzündeki sempatik tavrı bozmadan onaylar bir bakış atan Gennosuke, köylülerle ilgili faslı bitirmenin ardından rafların arasına girip sana doğru ilerleme başlarken ağzını açıyor. “Biliyor musun, Ayano’dakiler biraz özeldir.” diyerek söze giren Gennosuke, bulunduğun rafın ardına doğru elini atıp açılmamış bir koliyi yavaşça aralarken “Zaten burada tıkılıp kalmış olmamın sebebi de bu.” diyor. Elini attığı koliyi yavaşça aralarken, saydam bir kutu çıkarıyor. Kutunun içindeki parıl parıl parlayan 6 ayrı aletin* her birinin gümüşten olduğunu çıplak gözle bakarak bile anladığın anda gözlerinin büyümesine engel olmakta zorlanıyorsun. Kutunun içindeki aletlerin altında yer alan kırmızı parlak kumaşın yumuşaklığını da dokunmadan anlayabilmenin ardından, Gennosuke’nin kutuyu sana uzatması için oldukça hevesleniyorsun ister istemez. Gennosuke ise eline aldığın sete küçümser bir bakış attıktan sonra “Sanırım bu daha çok işini görür.” diyerek kutuyu sana uzatıyor ve aldığın seti elinden alarak raftaki yerine koyuyor.

Yeni setine hayran gözlerle baktığın esnadan Gennosuke “Buraya yolum tesadüf eseri düşmüştü, ancak burada kalmanın bilgi birikimimi daha ileriye taşıyacağını hissettim. Buradaki yerel halkın dayanıklılığı, iyileşme hızları ve buna benzer özelliklerle daha önce hiç karşılaşmamıştım. Birkaç gün içinde iyileşebilen derin yaralanmalar, birkaç ayda kaynayan kemikler… Hepsi hayret uyandırıcı ve ilham vericiydi.” diyor. Gennosuke’nin cümlelerini kurarken duyduğu hayranlığı gözlerinin içinden okuyabiliyorsun ve sanki tekrar o anları yaşıyormuş gibi hissettiğini fark ediyorsun. Gennosuke “Seninkine benzer bir sokak kavgasına denk geldiğimde, kafası yarılan bir adamla karşılaşmıştım. O an hemen müdahale etmek için öne atıldım ve yarığı dikmek için malzemelerimi çıkardım, fakat yaraya dokunduğum anda, yaranın çoktan iyileşmeye başladığını gördüm. Adam ise bir şeyler fısıldıyordu, kendi kendine.” diyor. Hemen ardından sana bir parça daha yaklaşan Gennosuke bir sır verecek gibi etrafına bakınıp etrafınızda kimsenin olmadığına emin olmuşçasına tekrar sana dönerek “Kanımı sana sundum, arzuna boyun eğdim.” diyor fısıldayarak. Ardından tekrar eski pozisyona dönen Gennosuke “Adam bu cümleyi tekrar ediyordu sürekli. Yaklaşık on dakika sonunda ise bir mucize oldu ve adamın yarası tamamen kapandı. Adam kalktı, suratıma gülerek baktı ve yürüyüp gitti.” diyor. Anlattığı anısında yaşadığı şaşkınlığı tümüyle sana aktarmaya çalışan Gennosuke kısa bir nefes molasının ardından “Bu olayı öğrenmek için burada kaldım ve kısa süre sonra Ayano’daki insanların Tanrılar tarafından kutsandığını anladım. Buradaki insanların iyileşme gücünü çevre diyarlara duyurmaya, buradaki insanların bu güçlerinden tüm insanlığın faydalanmasını amaçlamaya baş koydum.” diyor. Konuşmasının getirdiği heyecanla nefes alıp vermeyi unutmuş gibi duran Gennosuke derin bir nefes aldıktan sonra “Bunun nasıl bir his olduğunu, ancak senin gibi bu işe diyar diyar dolaşmayı bile göze almış kişiler anlar.” diyor kocaman gülümsemesiyle. Adımların bu anda tekrar kapıya doğru yönelten Gennosuke anlatacaklarını burada sonlandırmış gibi duruyor. Konuşmanın devamı gelecekse bile, malzeme deposunda olmayacağını anladığın sırada Gennosuke’ye arabanı gezme teklifini sıkıştırıyorsun laf arasında. Gennosuke ise “Şimdi bakmamızın bir mahsuru yoktur umarım.” diyerek bir sonraki hedef noktanızın neresi olacağını sana söylüyor.

Off Topic

[*] ile işaretlenmiş kısma ilişkin olarak; medikal malzemeler konusunda yeterli bilgim olmaması nedeniyle, burada seçeceğin 6 parça aleti takdirine bırakıyorum. Pense, makas ve türevi olabilecek malzemeleri seçebilirsin. Bununla birlikte, aldığın tüm medikal malzemeleri ambulansının envanterine ekleyebilirsin. Bunu yaparken, yazacağın RP'nin sonuna envantere eklediğin malzemeleri belirtip, bu RP'yi ilgili konuya linklemelisin.

Iori; Susumu’nun kucağına yüklediği malzemeleri arabaya taşırken, ilk olarak geçtiğin yerlerdeki kapıların ardından gelen bir ses olup olmadığını kontrol ediyorsun adımlarını kesmeden. Ancak geçtiğin güzergah üzerindeki kapıların ardından en ufak bir ses bile duymuyorsun. Odaların tamamen boş olduğunu varsaymak dışında başka bir düşünce doğmuyor zihninde. Aşağı inmenin ardından danışmada duran kızlara selam verdiğinde, Urara hemen ayağa kalkarak saygılı bir şekilde selam verirken Nariko bakışlarını devirmekle yetiniyor.

Hastaneden çıkıp at arabasına doğru ilerlemeye başladığın anda sanki adeta yoktan var olmuş gibi önüne fırlayan Kokushi ile irkiliyorsun. Yüzündeki endişeli ve sıkılmış ifadeler birbirine girmiş haldeyken “N’aptın? Geçti mi? Bakayım mı? Doktor halletmiştir ya, o yaradan bir şey olmaz zaten. Ohooo… Nelerini halletti doktor, bu nedir ki?” diyor sanki dakikalardır konuşmamanın acısını çıkarmak istercesine. Elindeki malzemeleri ancak fark edebilen Kokushi durmaya niyetli değilmişçesine “Alayım mı onları? Atıvereyim arkaya? Dizeyim hepsini bir bir? Fıstık gibi yapayım mı?” diyor. Ancak bakışlarındaki olumsuzluğu anlayan Kokushi hafif üzgün bir şekilde bakışlarını düşürürken “Tamam sen yap, sen daha iyi bilirsin. Ben atları seveyim bari.” diyor. Kokushi yavaşça ve atlara kurduğu “N’apıyorsunuz atlar, temiz hava iyi geldi mi?” minvalinde cümlelerle yanından ayrılırken, en azından rahatça eşyaları rahatça dizebilecek olmanın mutluluğunu yaşıyorsun. At arabasının arkasına çıktığında, kılıcının kabzasını hemen görüyor ve rahatlıyorsun. Ayrıca etrafı kolaçan ettiğinde, kimsenin içerideki herhangi bir şeye dokunmadığını düşünüyorsun. İşini bitirip tekrar aşağı indiğinde, Kokushi’ye basitçe kısa sürede geleceğinizi söyleyip, Kokushi’nin vereceği ve muhtemelen haddinden uzun cümleleri beklemeden tekrar hastanenin içine giriyorsun.

İçeriye girmenin ardından tekrar merdivenleri çıkıyorsun ve bu esnada Gennosuke’nin odadan çıkmakta olduğunu görebiliyorsun.