[Tsujihara Iori & Kitamura Susumu] Mahlukat

[Tsujihara Iori]

Adımlarımı kasti ağırlaştırmamla beraber etrafı dinlemeye başlamıştım. Bir şeyler duymayı umut ediyordum, bir fikir oluşurdu belki kafamda buranın gerçek amacı hakkında. Ancak herhangi bir şey duyamamıştım. Pektabii bu içeride herhangi bir şey olmadığı anlamına gelmiyordu. Yüksek ihtimal başka araç-gereçler için depo için kullanılan odalardan olabilirlerdi. İçimden birinin kapısını zorlayıp açmak gelmişti ancak şu an bunu yapıp risk almak istemiyordum. Daha doğru bir anda bunu denemek gerekliydi. Şimdilik usluca rolümü oynamaya devam edecektim.

Dışarı çıktım resepsiyonu geçip, ardından malzemeleri arabaya yükledim. Kokushi ile aramızda geçen kısa muhabbet ile onun arabaya müdahale etmesini engelleyebilmiştim, fakat git gide canı daha çok sıkılıyor gibiydi. Bu hususta yapabileceğim bir şey yoktu açıkçası. Biraz daha beklemeliydi. Zaten daha fazla da burada kalmamızın bir sebebi kalmamış gibiydi. İlk kontağı kurmuştuk önemli olduğunu düşündüğüm biriyle, dahası ilerleyen vakitlerde gelmeliydi.

Gerçi bu bile yeterliydi bence ama, daha derine inebilirdik bence. Şansımızı kendimizi veya bir başkasını tehlikeye atmadan zorlamalıydık. Belki de doğru kişi değildi tanıştığımız şahıs, belki de zorlarsak işin aslını öğrenme fırsatımız vardı. Tüm bunları değerlendirmeden çekip gitmek doğru olmayabilirdi.

Bu düşünceleri aklımdan temizlerken tekrar içeriye adımımı attım ve resepsiyonu geçerek Susumu ve Gennosuke'nin olduğu kata yöneldim. Kızların önünden geçerken hafifçe başımla selam verecektim nezaketen, fakat cevaplarını beklemeden yürümeme devam edecektim. Susumu'yu daha fazla yalnız bırakmak istemiyordum. Gerçi bir şey olsa mesaj gönderirdi diye düşünüyordum, eğer bir sıkıntı olmadıysa.

Ki sanırım olmamıştı. Gennosuke'yi odadan çıkarken görmüştüm koridorda ilerlerken, ancak Susumu'yu seçememiştim. Gözlerim anlık olarak kısıldı, eğer 3-4 saniye içinde onu göremezsem "saldırgan tavırlar" içerisine girmem gerekecek gibiydi. Yine de ne olur ne olmaz, küpeye odaklandım. "İyi misin?" diye kısa bir mesaj göndermeye çalıştım Susumu'ya. Eğer menzil içerisindeyse cevap verebilmeliydi. Cevap vermezse yüksek ihtimal ya konuşma menzili dışındaydı ya da cevap veremeyecek bir konumdaydı. Cevap gelmezse, yerini tayin etmeye çalışacaktım. Bir sonraki hamlemi bu durumun sonucuna göre belirleyecektim. Şimdilik, yürümeye devam etmem yapmam gereken en doğal hareket olacak gibiydi.

[Kitamura Susumu]

Iori'nin küpeden gönderdiği iyi niyet dileğine karşılık olarak sırıtmamaya çalışarak dinlemeye koyuldum Gennosuke'yi. Koca depoda yalnız kalmıştık. Sohbetin gidişatı ise hiç bozulmamış, ben ne kadar bir şeyler öğrenmeye ve doğal davranmaya çabalıyorsam da, Gennosuke de aynı çaba ve doğallıkla karşılık vermişti bana muhabbet boyunca. Köylülerden bahsetmemle bana doğru yaklaşmaya başladı. Buradaki insanları bir yandan anlatırken, bir yandan da önünde bulunduğum rafı kurcalayıp bir koli açmaya başladı. Biraz uğraşıp koliyi araladıktan sonra içerisinden ufak bir kutu çıkarıp, verdi bana. Görüp görebileceğim en fiyakalı alet setiydi bu. Resmen elindeki paçavrayı bırak, bunu al demişti bir de. Nefesimi tuttum kaşlarımın kalkmasına engel olamayarak. Gözlerim büyümüş, çipil çipil olmuştu gümüş aletleri incelerken. Ulan... Bunu ben Kusagakure'de birilerine okuturum ki. Baya pahalı görünen bir... Hediye bu çünkü. Hediye diyorum, çünkü ne kadar dileniyor gibi davransam da çıkarıp böyle güzel bir seti takdim etmesi hediye bana göre. Bu noktada rol yapmam gerekmiyordu, gerçekten şaşırmış ve hayran kalmıştım çünkü. Gözlerimi elimdeki kutudan ayırarak Gennosuke'nin yüzüne baktım. Hafiften açılmış ağzımı da kapatarak gülümsedim adama kocaman bir şekilde. Memnuniyetimi görmesini istedim. Gennosuke ise, konuşmaya tekrar başladı bu sırada.

Köy ve köylüler hakkında oldukça fazla, fakat yine de yüzeysel kalan bilgiler vermişti bana Gennosuke. Evet, anormal bir şeyler vardı. Adamın dediğine göre de yüksek hızda iyileşiyor olmaları Kokushi'nin o bacağa rağmen nasıl hala hareketli kalabildiğini açıklayabiliyor, kafamda bağlantı kurmamı sağlayabiliyordu. Peki, sebebi neydi tüm bunların? Gennosuke sanki anılarını anlatmıyor, onları adeta yaşıyormuşçasına bir heyecana kapılıyordu her bir kelimesinde. Ben ise hala olayın kalanını da çözmeye çalışıyor, mantıklı bir sebep ile kafamdaki soruları cevaplandırmaya çalışıyordum kendi kendime. Ben daha farkına varamadan daha da yaklaştı bana herif. Birden bire bu kadar yakınımda olması beni bir anlığına tedirgin etse de, kısa sürdü. "...Kan mı sunmak?" diye mırıldandım kendi kendime, garip bir gelmişti kulağıma Gennosuke'nin söylediği şey. Bir Tanrı'nın varlığından Shikamaru-san da bahsetmişti. Böyle bir Tanrı gerçekten varsa, neden böyle ucube bir köyü kutsamıştı? Bu bahsedilen güçleri neden böyle deli insanlara bahşetmiş, onları pisliklerinde boğulmaya terk etmişti? Anlam veremiyordum. Duyduklarım hala mantığıma sığmıyor, inandıramıyordum kendimi böyle bir şeyin varlığına. Bir yanlış anlaşılma olmalı. Yanlış giden ancak mantıklı bir açıklaması da olan bir hatalar silsilesi sonucu oluşmuş olmalıydı tüm bu özellikler. Belki bir deney, yanlış çalışan bir jutsu... Yakın zamanda deney yapacağım ayağına chakrasını bozmuş biri olarak ayaküstü ürettiğim bu fikirler bile, rastgele bir köyü kutsayan bir Tanrı fikrinden daha mantıklı geliyordu bana şu an.

Gennosuke ise bu olayların ardını bırakmayıp kendisini geliştirmek için buraya yerleşmeyi tercih etmişti. Mantıklı bir karar olmalı diye düşündüm. Şu an benim bile burada daha fazla kalmak için bahane bulmak istediğim düşünülürse... Haklıydı o yüzden onu sadece benim gibilerin anlayacağını söylediğinde. Her ne kadar sahte kimliğime inanarak söylemiş olsa da bunu, onu gayet iyi anlıyordum şu anda aslında. "Elbette, bir mahsuru yok." diyip birkaç saniye ardında bekledim Gennosuke kapıya yönelirken. Evet, tüm bunları öğrenmiş olduğum iyi olmuştu ancak... Gennosuke ilk defa tanıştığı birine neden tüm bunları anlatmıştı? Neden bu kadar olumlu davranıyor, gülümseyip duruyordu? Halinden çok memnundu sanki. Ayrıca, anlattığı şeylere pek de gizlenmesi gereken bilgilermiş muamelesi göstermiyordu. Çok fazla bilgi almışım gibi görünse de asıl öğrenmem gereken şeyler bunlar olmamalı gibi geliyordu hala bana. Üzerine uzun uzun düşünmem, Iori'nin de fikirlerine başvurmam gerekecekti bu konularda. Fakat şu an değil, zira ana odaklanıp Gennosuke ile takılmaya devam etmeli ve arabayı ona göstermeliyim. Yarın gelmek yerine şimdi arabaya göz atmayı tercih etmişti. Bu yüzden ardından çıktım ben de odadan, ses falan çıkarmadan.

Pek bir şey konuşmadan arabaya kadar ineceğim Gennosuke ile. Kızlara ise özellikle bakmadan geçeceğim. Bu esnada Iori'ye yolda olduğumuzu haber vermem iyi olabilirdi aslında, ancak şimdilik gerek duymadım. Zaten alt tarafı eşya koymaya gitti, başına bir şey gelmiş olacağını düşünmüyorum. Araba konusunda ise, saklayacak bir şeyim olmadığı için rahat davranacağım ve Gennesoku'nin istediği kadar incelemesine izin vereceğim. Kusagakure'ye ait olduğunu belli edecek bir özelliği yok zaten. Belki içerisinin düzenli olması dikkat çekebilir, ancak kişiliğim dışında bir şeye bağlayıp işkilleneceğini düşünmüyorum adamın.

Off Topic

Iori'nin mesajının gelip gelmediğine kafama göre karar vermek istemedim. Eğer mesajı duyabildiysem, kapıdan çıkarken küpe aracılığıyla, basitçe "İyiyim." diye karşılık verdiğimi farz edebilirsiniz. Alet çantasını ise rp içinde betimleyecek bir sıra bulamadım. Ambulans envanterine iki sütur makası, iki bistüri sapı, bir portegü ve bir de penset ekliyorum.

[GM - Naruto]

Iori Gennosuke’yi görmesiyle beraber, Susumu’nun onun yanında olmaması nedeniyle temkinli bir tavır takınıyor. Yürümeyi kesmese de, attığı her adım olası saldırı ve savunma planları içeriyor. Her duruma karşı Cennet Küpeleriyle iletişime geçme yolunu seçmesiyle birlikte, Susumu’dan gelen olumlu cevap ile daha rahat bir havaya giriyor.

Gennosuke’den birkaç saniye sonra odadan çıkan Susumu, Iori ile göz göze geldiğinde şimdilik herhangi bir sorun olmadığını belli eder şekilde bakışlarını ayarlıyor. Iori ise henüz nereye gidildiğine veya ne yapıldığına dair bir bilgisi olmadığı için bir nebze arada kalıyor. Başından beri kendisini Susumu’ya göre ayarlamış olması ve Susumu’nun da sorun olmadığını belli eden halleri, Iori’yi bir nebze de olsa rahatlatıyor. Gennosuke ise Iori ile karşılaştıktan sonra yüzündeki tebessümü sabit tutmakla yetiniyor. Gennosuke’nın bu sabitliğinin altında olup biten bir şey olduğunu anlamak ise Iori için pek mümkün olmuyor.

Gennosuke ile Iori arasında geçen bu ufacık bakışma, Gennosuke’nin olduğu yerde durup arkasını dönerek Susumu’yu beklemesiyle sonlanıyor. Her ne kadar empati hususunda ikiniz de pek başarılı insanlar olmasanız da, bu ana kadar yaşadıklarınıza bakılırsa Gennosuke’nin ilgisi daha çok Susumu’da gibi görünüyor. Gennosuke ile Susumu’nun pozisyonlarına bakıldığında da aslında bu durum oldukça olağan görünüyor. Bu nedenle şu an için ikiniz için de işkillenecek bir durum oluşmuyor.

Susumu’nun yanına gelmesiyle yürüyüşüne devam eden Gennosuke merdivenlere yönelirken Iori’nin yanından bir şey söylemeden geçip gidiyor. Susumu da Gennosuke’ye ayak uydurmayı planladığı için Iori’nin yanından geçiyor ve Gennosuke’yle birlikte merdivenlerden aşağı iniyor. Iori bu aşamada net bir plana sahip olmasa da, başından beri Susumu’yu takip etmeye yönelik iradesi, adımlarını Susumu’ya uydurmaya zorluyor. Dolayısıyla önde Gennosuke ve Susumu, arkalarında ise Iori olacak şekilde merdivenlerden aşağı iniyor ve hastanenin çıkışına doğru yöneliyorsunuz.

Gennosuke hastanenin kapısını aralayıp Susumu’nun çıkmasına müsaade ederken, hemen arkasına olan Iori’ye de kapıyı tutarak nezaketini gösteriyor. Her ikinizin de kapıdan çıkmasının ardından kendisi de dışarıya çıkıyor ve bakışları doğruca at arabanıza kilitleniyor. Ancak bu anda yine Kokushi’nin varlığı bir kez daha kendini gösteriyor ve atların yanında duran adam sizi görmesiyle birlikte koşarak ve “Anaaa Doktor Bey!” diye bağırarak yanınıza geliyor. Gennosuke hafif kikirder bir şekilde gülerek Kokushi’nin gelişine karşılık verirken Kokushi çoktan dibinizde bitiveriyor. Kokushi “Nasılsınız, iyi misiniz? Misafirler sıkıntı çıkarmıyor değil mi?” diyerek, sanki yetkili biriymişçesine ve gururlu bir ses tonuyla sohbete başlarken Gennosuke “Sağol Kokushi-san, gayet iyiyim. Ama Jin-san’ın söylediğine göre yine başına bir işler gelmiş.” diyor çok da umursamış gibi durmayan, hatta bir nebze de dalga geçiyor gibi. Ancak bu durum Kokushi’nin gülmesi dışında bir şeye yol açmıyor. Sanki bu durum karşısında ikisi de eğleniyor gibi görünüyor. Kokushi “Valla oldu bir şeyler, hatta bu arkadaşlar hastane diye beni yedi bitirdi ama ben kabul etmedim tabi.” dedikten sonra hafif mahcup bir ifadeyle “Yani bunun için de sizi rahatsız edemezdim.” diyor. Gennosuke ise Kokushi’nin anlattıklarına karşı aynı ilgiyle durmaya devam ederken “Ufak bir işimiz…” diye konuşmaya başlamaya yelteniyor. Ancak Kokushi Gennosuke’nin söylediklerini pek de duymamış gibi ve Susumu’yu göstererek “İşte sonra bu arkadaş yardımcı oldu biraz, ben de teşekkür edeyim diye eve yemeğe götüreyim dedim.” diyor. Hemen ardından da biraz alaycı bir bakışla Iori’yi işaret ederek “Ama o zaman da bu arkadaşın eline ufacık bir şey batmış, hemen bastılar yaygarayı hastane de hastane diye.” diyor. Bu aşamada Gennosuke bir anda Kokushi’ye ilgisi kaymış gibi bir bakış atarak “Demek öyle.” demekle yetiniyor. Kokushi ise hala daha konuşmayı sürdürecek gibi duruyor.

[Tsujihara Iori]

Yani Kokushi'nin olayları böyle berbat edeceğini bilsem çoktan kışlamıştım onu. Hani biraz içimdeki insan sevgisini dinlemek istemiştim. Buraya zorla getirmemize karşılık içinde oluşan burukluğu gidermek adına hâlâ onu kaale alıyormuşuz gibi davranmayı biraz kendimde zorunlu görmüştüm. Yani ne olurdu ki bir gariban sevinseydi? İki gariban üzülürdü, aha bu olurdu işte.

Kokushi biraz piç etmişti olan biteni. Halihazırda iyi bir noktada olduğumuzu düşünüyordum. Bir adım atmıştık en azından görevimizde, ancak Kokushi resmen tükürmüştü muhabbetin içine. Tek bir lafıyla Gennosuke'nin dikkatini çekmişti. Ha, Gennosuke'de de iyi kıvrak zeka varmış, kabul etmek lazım. Direkt çımbızla lafı çekti.

Moralim biraz bozulmuştu açıkcası ancak ağzımı açsam Kokushi'den daha beter ederdim durumu. Yalan söyleme konusunda hiç bir yürür icraatım yoktu. Becerebildiğim bir muhabbet değildi. Susumu'ya o noktayı bırakmak en mantıklısıydı şu anda. Gerçi, her anda bu konuyu Susumu'ya bırakmak en mantıklısıydı ya, neyse. Bu muhabbet de benim başımın altında çıkmıştı mesela durup düşünecek olursak. Risk aldığımızı biliyordum. Ancak bu kadar erken bu riskle yüzleşeceğimizi bilememiştim.

Neyse. Yapacak bir şey yok. Nefesimi olabildiğince sakin tutup Susumu'nun bir şeyler demesini bekledim. Zerre yapabileceğim bir şey yoktu kayıtsız kalmak dışında. Ketum ketum etrafı kesmek yetecekti, yetmeliydi. Susumu bir çaresini bulacaktı artık. Topu komple ona atmak gibi bir durum da yoktu aslında, sadece bu konuda benim yapabileceğim şeyler yoktu. Tanımsız bir durumdu benim için.

Kokushi'ye anlık olarak ifadesizce bir baktım. Lafa devam edecek gibiydi. Dilini kessem geri çıkardı pezevengin yüksek ihtimal. Normalde kimsenin dilini kesmezdim de, bu herifinki sanki kesilmeyi hak ediyordu. Özellikle geri çıktığı için ama. Gerçi, o ağza elimi soksam herhalde enfeksiyondan yitip giderdim o ayrı mesele ama neyse.

Bir şeyler demedim, özetle. Etrafıma bakındım, herkesin kabaca hal ve tavırlarını inceledim ve susmaya devam ettim. Bizi buradan çıkaracak kişi Susumu idi, ben değil.

[Kitamura Susumu]

Gennosuke'nin ardından odadan çıktım ve beni beklemekte olduğunu gördüğüm Iori'ye sakin bir bakış attım. Zaten birkaç saniye önce küpeler aracılığıyla da bir sorun olmadığını söylediğim için, ifadem bu durumu daha fazla destekler olmuştu sadece. Bir şey söylemedim, başka bir hareket yapmadım merdivenlerde beni bekleyen Gennosuke'ye tekrar yaklaşana kadar. Adamın ilgisi, doğal olarak, sadece bende gibi duruyordu. Benim de buna ayak uydurmam gerekliydi. Bu yüzden odağı dağıtmamak adına Iori ile sözlü bir iletişime girmedim bilerek. Sadece merdivenlerden inmeye başlamadan hemen önce bizi takip etmesini belirtir bir kafa hareketi yaptım, adamın peşinden inerek hastaneden dışarı çıktım.

Dışarı çıktıktan sonra başlayanlar ise beni içten içe çileden çıkarıp, Kokushi'nin kafasının kemirklediğimi hayal ettiğim bir hale evrildi hızlıca.

Yani ben bu Kokushi'yi ne yapayım şimdi? Unutmadım varlığını. Sadece hatırlamak istemedim bir süre. Kokushi'yi eylemek, kandırmak kolaydı. Doktorda da şu ana kadar şüphe çekmemiş gibi duruyordum, yani onu kandırma işi de tamamdı. Peki ya ikisi yanyana geldiğinde? Kokushi ateşe verilmiş maytap gibi çat çat konuşmaya başladığında? Bunu pek düşünememiştim. Yani, e bunu da tüm o doğaçlama hastaneye gelme sekansımızda düşünebilseydim Tanrı falan olmam gerekirdi heralde. Öyle bir ileri görüşlülük henüz yok bende. İlerde? Belki. Bu yüzden kendime kızmıyorum. Kızdığım tek kişi... Kokushi! Ya bu salak gitti, otu boku, ne varsa ne yaşadıysa sırf konuşacağım diye anlatır dururken, Iori'nin 'yaralanmasını' da söyleyiverdi! E bizim doktor da bizim gibi Kokushi'ye he diye geçip dururken Iori meselesini duyunca tabi bir durdu. İlgisini çekti durum... Negatif bir ilgi olmadığını hayal etmeye tenezzül bile etmiyorum. Bariz bir şekilde Kokushi'yi yalanla dolanla buraya getirttiğimiz açığa çıktı işte. E ben adama yaralanmayla ilgili bir şey de demedim. Kesin, kesin merak ediyordur neden yalan söylediğimizi, altında ne bit yeniği sakladığımızı. Daha fazla yalan mı söylesem? Dürüstçe davranıp hem Kokushi'nin ve doktorun antipatisini kazanma riskini mi alsam? Ortaya karışık bir şeyler? Ne yapsam, ne yapsam?

Yalana devam edeceğim sanırım ya, evet.

Kokushi daha fazla konuşmaya devam etmeden atladım hemen lafa. "O yaradan eser kalmadı ama Kokushi-san!" diye öne doğru bir adım attım. Ardından, Iori'nin elini yakalayıp çekiştirdim öne doğru çocuğu. Bileğinden tutarak avuç için Kokushi'ye doğru gösterdim sırıtarak. "Bak, iz bile bırakmadı Doktor Bey! Gerçekten dediğin kadar varmış!" Neden böyle bir şey yapma gereği duydum? Bariz bir şekilde yalana devam ediyorum değil mi? Doktor iyice anlasın, ama tek derdimin de Kokushi'yi bir şekilde eylemek olduğunu düşünsün istiyorum. Biraz riskli bir durum sanırım. Zira ben birinin yalanına böyle şahit olsam, o kişinin bana kim bilir ne dümenler çevirdiğini merak etmeye başlardım. Ama şu an içinde olduğum durum Kokushi'nin eksik tahtaları da göz önünde bulundurulduğunda, umursanmayabilir de Gennosuke tarafından. Bir nevi yazı tura meselesi yani. Doktora döndüm gülümseyerek. Yalanıma ortak olmasını ima edersem, tek kandırmak istediğim kişinin Kokushi olduğunu düşünmesini bir miktar daha kolaylaştırabilirdim belki. Bu yüzden kaşlarımı imalı bir şekilde indirip kaldırdım hızlıca, "Ellerinize sağlık tekrar!" dedim kafamı yukarı aşağı sallayarak. Sonra? Sonra Iori'yi serbest bıraktım. Meğer hala esir tutuyormuşum ya çocuğu. Neyse.

[GM - Naruto]

Gennosuke’nin cümlesinin ardından Kokushi tekrar konuşmaya başlamak için tam ağzını açacağı sırada Susumu Iori’nin bileğini hızlıca kavrayarak öne doğru çıkıyor. Iori bir shinobi olsa bile, Susumu’dan bu yönde bir hamle beklemediği için bir anda afallayarak öne doğru sürükleniyorken buluyor kendini. Biraz dengesiz bir şekilde Susumu’nun hemen dibine geldiğinde, Susumu’nun bir planı olduğu düşüncesinde olması dolayısıyla gelişmelere ayak uydurmaya çalışıyor. Susumu Kokushi’ye Iori’nin avuç içini gösterip konuşmasını yaptığında, Kokushi’nin suratında sanki yarayı kendisi tedavi etmiş gibi gururlu bir ifade beliriyor. Bu gururlu ifadesini yüzüne yerleşen kocaman bir gülümsemeyle taçlandıran Kokushi, o anda kendisine yüksek meblağlı bir ödül verilse kabul edecek gibi duruyor.

Kokushi bu gururlu duruşundan taviz vermeyerek bir kez daha konuşmak için ağzını açtığı sırada, bu kez Susumu Gennosuke’ye dönerek teşekkürünü ediyor. Gennosuke olan bitenin hafif şaşkınlığı ile duruma pek de anlam verememiş gibi Susumu’nun suratına bakarken, göz ucuyla da Iori’ni halen açık olan ve Susumu’nun yönlendirmesiyle Gennosuke’ye doğru dönmüş olan avuç içine bakıyor. Kokushi bu durumda bir kez daha sessizliğe sürüklenmek durumunda kalırken Gennosuke “N… ne demek… Elimden geleni yaptım. Şey… Basitti… Yani basit bir yaraydı.” diyor pek de tınısı olmayan bir ses tonuyla. Normal bir durumda, Gennosuke’nin sözlerinde samimi olmadığı kolayca anlaşılabilecek olsa da Kokushi “Gördünüz mü, basitmiş işte! Dedim size… Bizim doktor böyle bir adamdır işte!” diyor bu kez sanki çırağını öven bir usta edasıyla. Gennosuke’nin suratında da Kokushi’yi bozmayan bir ifade belirirken Susumu da hala bir o yana bir bu yana sürüklediği Iori’nin bileğini bırakıyor.

Yaşanan bu kısa konuşmanın ardından Kokushi’nin konuşmaya girmesine engel olan bu kez Gennosuke oluyor. Yüzüne yapılan o şaşkın ifadeden kurtulup tebessümünü takınarak “Kokushi-san… Jin-san’ın bana göstereceği bir şeyler varmış. Bize müsaade etmen mümkün mü?” diyor nazik bir şekilde. Kokushi ise bu duruma biraz bozulmuş gibi yüzünü ekşitse de Gennosuke’den gelen ricayı kırabilecek gibi durmuyor ve birkaç anlamsız nidanın ardından “Eh, tabi, tamam. Ben atlara gidiyim tekrar o zaman. Onlarla bir şeyler yaparım.” diyor. Hemen ardından ise bakışlarını bir anda Iori’ye kilitleyerek “Sen de gelcen mi benle? Atlara beraber bir şeyler yaparız. Severiz, okşarız, konuşuruz. Geliyon mu?” diye soruyor. Gennosuke ise Kokushi’nin konuşmasını pek de dikkate almadan Susumu’ya bir bakış atarak “Bir göz atabilir miyiz?” diyor imalı bir şekilde at arabasını işaret ederek. Bu cümlesinden sonra pek de bir cevap beklemeden hafif adımlarla at arabasına doğru yöneliyor.

[Kitamura Susumu]

Iori'yi tuttum kolundan, pıt diye öne çekiverdim. Çocuğu, özellikle avcunu Gennosuke'ye doğru gururla sergiledim bir sanat eseriymişcesine. Ve başladım tekrar yalan söylemeye. Meğer ben ne arsız, ne imansız bir yalancıymışım da haberim yokmuş! Kendim bile şaşırıyorum bazen. Plan yapıyorum tutuyor, doğaçlama yapıyorum o da tutuyor. Sanırım mükemmel bir zekaya sahip olmalıyım işin altından bu denli kıskıvrak bir çıngıraklı yılanmışcasına kayıp kurtulabildiğime göre... Neyse, lafı uzatmama gerek yok. Gennosuke bu yemi de şimdilik yedi. Gerisi ne olacak şimdilik bilmiyorum ama, aklımda da ufak tefek bir şeyler var yani.

Gennosuke Kokushi dingilinden müsaade isteyip yol verdi adama. O sırada da zavallım Iori gene Kokushi'nin gereksiz ilgisine maruz kalmaya başladı ve atlarla fingirdeşmeye davet edildi. Normalde atlarla haşır neşir olması gereken benim. Ha, fingirdeşilecek bir durum illa gerekiyorsa da bunun ikimiz arasında olmasını yeğlerim. Tabi bunu uzun yüzyıllar boyunca Iori'nin bilmesine gerek yok. Bu yüzden kafamı yukarı aşağı salladım hızlıca, Kokushi'nin lafından hemen sonra. "Evet evet, bi atları kontrol et Ukyo sen. Siyah olan bugün biraz keyifsiz gibi." dedim. Şimdi arabanın arka tarafı o kadar geniş değil, üç kişi girmeye gerek yok. Üçümüzün arkaya geçmesi yerine iki doktor başbaşa takılsak daha normal bir durum gibi gözükür sanırım. Hem belki daha rahat konuşurum. Iori öyle lafa atlayıp işleri berbat edecek biri değil ama olsun. O yüzden o gitsin Kokushi'yle takılsın biraz. Hem buradan kurtulduğumuz vakit iyi taşak da geçerim, iki hoş beş olurum fena mı.

Iori'yi yolladıktan sonra Gennosuke'ye dönüp "Elbette." diye yanıt verdim sakince. Zaten adam çoktan yürümeye başlamıştı. Peşinden yürümeye başladım ben de. Aramızdaki mesafeyi kapatmak için hızlı birkaç adım atarak yanına yaklaşmaya çalıştım. İçeri girmesini falan engelleyecek değilim. Böyle bayağı arabayı incelemesine kurcalamasına izin vereceğim, sıkıntı yok. Sadece, arabanın iç kısmına adım attığımız anda kısıkça söylenmeye başlayacağım kendisine doğru, "Bu adam hep böyle midir?" diye. Ardından bir yanıt vermesini beklemeden devam edecek, "Buraya gelmemekte o kadar ısrar etti ki Ukyo kendini yaralamış gibi davranmak zorunda kaldık. Kusura bakmayın." diye bitireceğim konuşmamı.

[Tsujihara Iori]

Kokushi'nin ilgisi ve alakası üzerime ıslak bir sakız gibi yapışmıştı. Bitmek bilmiyor, sanki sıcak suyla sabahlara kadar yıkansam da çıkmayacak gibi hissettiriyordu. Üstüne bir de adamın evinde kalacaktık yüksek ihtimal akşam. Kim bilir başımıza daha neler gelecekti orada. "Kısmet" dedim içimden, ardından derin bir nefes aldım. Susumu'nun da atlara bakmamızın iyi olacağını söylemesiyle beraber arabanın ön tarafına doğru hareket ettim. Kokushi'nin de beni takip edeceğini veya bir başka ihtimal olarak önümde, benden önce yürümeye başlayacağını tahmin ediyordum. Gelmemesi gibi bir durum pek geçerli değil gibiydi. Gelmezse ben yine gidecektim tabii, o ayrı mesele.

Kokushi benle gelmiş veya gelmemiş olsun, atları göz ucuyla inceleyecektim. Daha fazlası zaten elimden gelmezdi. Susumu gibi hayvanları anlamamı sağlayan bir özelliğim yoktu. Yine de fiziksel bir sıkıntıları var mı, anlayabilirdim belki. Belki de anlamazdım. Yine de bakacaktım ama özetle, yaklaşabilirsem sevmeyi düşünüyordum burunlarının üzerindeki düz kısmı okşayarak.

Kokushi benle beraber gelirse, ki gelecektir, ona da arada göz ucuyla bakacaktım. Bir şeyler derse ona uygun cevap verirdim ancak sessiz bir an yakaladığımda ona "Doktorunuz başarılıymış. Ne kadardır burada? Epey yerleşik görünüyor." diyeceğim basitçe, çok da yüksek olmayan bir ses tonuyla. Çok göz kontağı kurmadan, atlara bakarak diyeceğim bunu. Ağzı düşük biri zaten, şimdi sabaha kadar konuşacaktır bu lafım üzerine.

Laflarının ardında değerli bir bilgi parçası olursa beynimin gerekli yerlerinde bu bilgiyi saklayacaktım ama onun ötesinde çok da zihin zamanı harcamak istemiyordum Kokushi üzerinde. Ama yapacak bir şey yoktu, görevimiz buydu. Aradığımız şahıs bu doktor olabilirdi, ancak alakasız birisi de olabilirdi. Gerçi bu doktor alakasızsa alakalı olanı hayal bile edemiyordum ama bekleyip görecektik. Daha burada ilk günümüzü tamamlamamamıştık. Yarın olacakları merak ediyordum aslında. Susumu yalanı iyi kurtarmıştı ama, acaba bunun geri dönüşü bize nasıl olacaktı? Çok dikkat çekmediğimizi ummaktan başka yapabileceğim bir şey yoktu şu anda.

[GM - Naruto]

Genel; Susumu’nun Iori’yi atlara yönlendirmesi Kokushi’yi inanılmaz mutlu ediyor. Yüzüne kocaman gülümseme yerleşen adam utanmasa elini Iori’nin omzuna atıp sarılarak yürüyecek gibi duruyor. Ancak Iori’nin büründüğü karakterin soğuk tavrı buna engel oluyor ve Susumu ile Gennosuke birlikte yürümeye başlarken Kokushi de Iori’nin arkasında adımlamaya başlıyor.

Susumu; Arabanın arka kısmına doğru ilerleme başlıyorsunuz ve bu esnada göz ucuyla Gennosuke’yi de süzüyorsun. Yüzüne sabit bir ifade yerleşmiş olan Gennosuke’nin, az önceki heyecanının yerini dinginliğe bıraktığını fark edebiliyorsun. Az önceki yaşananlar karşısında olup bitenin böylesine bir sonuca yol açabileceğini aşağı yukarı kestirdiğin için Gennosuke’den önce konuşmaya girmeye karar veriyorsun. Arabanın tam arka noktasında, kasanın giriş kısmına geldiğinizde Gennosuke adımlarını kesiyor. Gözüyle dışarıdan aracı incelemeye başlarken henüz içeri girmeye hevesli gibi durmuyor. Bu heyecan kaybının senin aleyhine olduğunu hissetmenle birlikte konuşmaya başlıyorsun. Sorduğun sorunun ardından bakışlarını sana çeviren Gennosuke yüzüne belli belirsiz bir tebessüm yerleştiriyor. Bakışlarını tekrar arabaya yöneltirken “Kokushi-san değişik biridir, ama kendisini sevdirmeyi bilir. Zihinsel olarak bir geriliği yok, sadece istediği gibi yaşamayı seçmiş biri. Bu yüzden istediğini yapar, istediğini söyler. Pişmanlıkları yoktur, keşkeleri olmadığı gibi… Aslında olmamız gerektiği gibi. Ama bu başına buyrukluğu onu bir serseriye çevirmez. Çünkü ne olursa olsun, saygı duymayı ve sevmeyi bilir. Bunu ilk elden görmüş olmanız lazım.” diyor. Bu sözlerinin ardından bakışlarını sana doğru çeviren Gennosuke hafifçe seni süzdükten sonra “Jin-kun…” diyor ve ufak bir tebessümle bakışlarını süslendirirken “Kokushi-san’ın sözleri… Bu yaralanma mevzusu… Ve burnuma gelen kötü bir koku.” deyip bir anda susuyor. Gennosuke, bu durumdan pek memnun değilmişçesine ve olan biteni kafasından silip atmak istercesine kafasını birkaç kez iki yana hızlıca sallıyor. Gözlerini sıkı sıkı kapatıp açan Gennosuke hafifçe bir nefes aldıktan sonra “Bana söylemek istediğin bir şeyler var mı Jin-kun? Eğer varsa, bunun tam zamanı.” diyor. Yüzünde donuk bir ifade bulunan Gennosuke, bakışlarını tamamen sana kilitlemiş gibi duruyorken bir anda bedenini sarmaya başlayan bir sıcaklık hissediyorsun. Adını koyamasan da seni kasvete sürükleyen bu auranın bir genjutsu veya başkaca bir teknik olmadığını hissedebiliyorsun. Bu nedenle ancak Gennosuke’ye bakmaya devam etmekle yetinirken Gennosuke “Bunun için başka bir zamanımız olmayabilir, o yüzden lütfen.” diyor donukluğunu korumayı sürdürürken.

Iori; Susumu’nun talimatlarına bir kez daha uyarak, atlara doğru ilerlemeye başladığında Kokushi’nin de arkandan geldiğini fark edebiliyorsun. Tavırların nedeniyle Kokushi sana çok yılışmak istemiyor gibi olsa da, bunun için can attığını da anlaman mümkün oluyor. Ancak tavırlarından taviz vermeden atları fiziksel olarak kontrol etmeye başlıyorsun. Bu iş için pek bir becerin olmasa da, en azından Susumu ile geçirdiğin vakitler nedeniyle, atların durumlarını ve kondisyonlarını az çok anlayabiliyorsun. Bu açıdan atları hafifçe sevmek için okşamaya başladığında, herhangi bir sıkıntılı durum gözüne ilişmiyor. Açlık, susuzluk veya yorgunluk gibi belirtilerden uzak olan atlar, hallerinden memnun görünüyor.

Bu esnadan göz ucuyla Kokushi’ye baktığında, Kokushi’nin de tıpkı senin gibi pozisyon alarak diğer atı okşadığını görüyorsun. Sanki seni kopyalarmış gibi hareket eden Kokushi ile göz göze geldiğiniz anda, Kokushi kopya çekerken yakalanan bir öğrenci umursamazlığında sırıtıyor sadece. İçten içe konuşmak için yanıp tutuşsa da senden dolayı biraz çekingen duran Kokushi ilk cümleleri sarf etme şerefini sana bahşedecek gibi görünüyor. Elbette içte içe bu sessizliği uzun sürmeyeceğini ve bir süre sonra Kokushi’nin sıkılıp konuşmaya başlayacağını da hissedebiliyorsun. Bu nedenle vakit kaybetmeden ve boş muhabbet yerine işine yarayabilecek bir şeyler bulma ümidiyle konuşmaya başlıyorsun.

Söylediklerinin ve sorduğun sorunun ardından Kokushi “Ha, bir bakalım.” diyor ve kafasını gök yüzüne doğru kaldırarak bir şeyler mırıldanmaya başlıyor. Söylediklerini tam anlayamasan da “Hachi’nin yaralanması önceydi…”, “Çocuk yeni doğmuştu…”, “Çok güzel yemek yediydik…” ve “O daha sonra olmuştu...” gibi birbiriyle bağlantılı olmayan cümleler kulağına ilişiyor. Kokushi’nin hızlıca anılarını kafasından geçirdiğini anlamış olmak birlikte, bu anılar pek de ilgi çekici gelmiyor. Kısa bir süre sonra ise Kokushi “Evet evet… Şu savaştan sonraydı herhalde… Cümle alem birbirine falan girdi ya, duymuşsundur. 10-15 sene falan mı oldu, ne oldu? İlk geldiğinde tabi daha tıfıldı, ürkek ürkek dururdu böyle. Höt desen koşup kaçacak gibiydi. Sonra biz ona ısındık, o bize ısındı.” diyor. Kokushi tüm bunları söylerken, sanki Gennosuke’yi kendisi büyütmüş bir baba gibi tavırlar sergilemeyi de ihmal etmiyor. Bir süre daha böbürlenmesi devam ettikten sonra “Genelde burada yaşar tabi doktor. Ama bazen başka yerlere de gider. Bazen bi’kaç ay yok olur, bazen bi’kaç gün. Tabi ben bunu kenara çektim, sordum. Bak dedim, böyle böyle gitmeler olmaz dedim, aklımız kalıyor sonra dedim, en azından bi’ haber ver dedim, seni nerede arayacağımızı bilelim dedim, sana güveniyoruz ama çevrendekiler güvenmiyor olabiliriz dedim, daha neler neler… Öyle olunca tabi bu bi’ çekindi, ıkındı, sıkındı… Anladım kız mevzusu… Söyle dedim, gidip alalım gelelim kızı falan dedim. Öylece olunca da bu bi’ utan, bi’ utan… Delikanlı adam pancar oldu pancar!” diyor. Tam bu anda aklına ansızın bir şey gelmiş gibi duraksayan Kokushi “Hakkaten ha… Ne zamandır pancar falan da yemedim. İyi oldu hatırladığım, pancar yiyim ben bi’ ara.” diyor. Hemen ardından tekrar sana dönen Kokushi “Neyse... Pancarı ince ince dilimleyeceksin tamam mı? Bazıları pişiriyor ama ben pişmiş halini hiç sevmem. Böyle soycan, yicen, net! Ha, dersen ki pancarı ben böyle elma, armut gibi yiyemem, o zaman da salatasını yapacaksın… Salatanın içine…” diyerek konuşmasını sürdürüyor. Bu aşamadan sonra konuşmanın pancar eşliğinde devam edeceğini düşünerek pek de dinlemeye gerek görmüyorsun.

[Tsujihara Iori]

Atlar anladığım kadarıyla rahattı. Yani, benim anlayışım bu hususta epey sınırlıydı ancak yine bana normal görünmüşlerdi. En azından rahatlamama sebep olmuştu bu durum dolaylı olarak. Onlarla işimi sürdürürken bir yandan da Kokushi'ye kabarttım kulağımı, sorduğum soruya verdiği cevapları dinlemeye koyuldum. Atlarda direkt olarak müdahale etmem gereken bir şey olmadığından rahatça ona odaklanabilirdim ve saçmalıklarını anlamlı bilgilerden ayıklayabilirdim. Denerdim en azından. Belki başarılı bile olurdum.

Neyse. Elemanın kabaca 15 yıl önceki savaştan sonra geldiğini öğrenmiş olduk, bu cepte. O vakit şu anki duruşundan daha farklı birisi olduğu da cepte, tabii bu ne işe yarar hiç bir fikrim yok. Kız meselesi falan, e hadi o da cepte, gerçekliğinden feci derecede şüphe etsem de.

Kız meselesine istemsizce gülerek karşılık verdim bu arada, ancak ardından gelen pancar muhabbetiyle beraber tüm odağım kaydı gitti birden tekrar ve kendi düşüncelerime gömüldüm. Adamın hâlâ aradığımız şahıs olduğuna dair şüphelerim vardı ama yine de daha fazlasına ihtiyacımız vardı bu konuda karar vermek adına. O bağlamda Kokushi'yi rayına geri oturtmak gerekiyordu. Şöyle bir açıklık bekledim, böyle anlık bir nefes alması veya duraksayıp bir sonraki kelimesini düşünmesi yeterdi. Hemen araya girip "Alabildiniz mi bari kızı?" diyecektim o fırsatta, Kokushi'ye doğru dönüp.

Bu ufak kelime öbeği umuyordum ki onu konunun aslına geri çevirecekti. Çevirmezse de ne yapayım, cezama katlanıp pancar ve pişirilmesiyle alakalı bilmek istemediğim her şeyi öğrenmeye hazırdım.