Tutulan Sözler

[Tsujihara Iori]

Düşük tempolu adımlarım ile arşınlamıştım konutlara giden yolları. Susumu'nun evini bulmam zor olmamıştı, evlerin duvarlar ile gruplanıp oluşturulan komşu grupları aslında Kusagakure'nin karmaşık yollarını dolaşmayı rahatlaştırıyordu. Susumu nerede kaldığını tarif ettiği gibi aklımda belirmişti muhit ve çevresi. Köyümü sevmemin bir sebebi de buydu, böyle ufak ve karakteristik şeyler ona can katıyordu resmen.

Tek katlı, ufak ve düz çatılı bir evin önünde durmuştum ve kapıyı çalmıştım. Beyaz bir standart Japon eviydi. Uzunca süren bir 5 dakikanın ardından kapıyı usulca aralayan Susumu, huysuz suradını göstermişti kış uykusundan uyanan bir ayı gibi. Dolgun saçları kaşlarına kadar taranmış olmasa ters bir vakitte geldiğimi düşünecektim. Fakat üzerindeki huysuzluğun kaynağının ben olmadığım barizdi.

"Hazırlan. Gidiyoruz."

Suradı biraz daha çöktü ve gözleri kısıldı, sanki bir çizgiromandaki "chibi" karakterler gibi bir surat yapıyordu resmen. Elimde bir kalem olsa sol şakağına bir ter damlası çizerdim fakat, o kadar ileri gitmek gibi bir niyetim de yoktu.

Bir kaç adım atarak sokağa geri çıktım ve kapıyı kapatıp hazırlanmasını bekledim. Kapının arkasından gelen homurdanmayı ve ucundan yüz kızartıcı bir kaç küfrü duyabiliyordum. Sırıttım sadece. Emir almayı pek sevmediğini çözmüştüm fakat ölüm kalım durumu olmadığı zamanlarda da ona böyle davranmam hoş bir "şaka" olur diye düşünüyordum. Siniri bozulmuştu, görevimi başarmış gibi görünüyordum. Olmayan bıyıklarımın altından sırıtmaya devam ettim.

Dışarı çıktığında, gitmeye hazırdık. Hedefimiz, giysi almaktı.

Son görevimizde piç olan kıyafetlerini bana kitlemişti gerçi. O yüzden onu itip kakmayı düşünüyordum biraz. Akşam yemeğini de bana kitlemişti ayrıca, bunların karşılığını maddi olarak değil manevi olarak sonuna kadar tahsil etmek planlarım içerisindeydi. Verdiğim sözleri tutmak ile alakalı sıfır problemim vardı, bunlar karşılığında da bir şey beklemiyordum. Fakat emrivaki muhabbetinin de bir karşılığı olmalıydı elbet. Eğlenerek bu karşılığı alacak olmam da sanırım en masumane yöntemdi.

Hazırlanıp çıktığında göz ucuyla ona baktım ve süzdüm. Ardından sağ elimin iki parmağını birleştirerek sol elimin bileğine vuracaktım orada olmayan kol saatini işaret edecek bir şekilde, sonrasında da iki elimi dışarıya açacaktım "Nerede kaldın?" dermişçesine, suradıma alaycı bir ifade takınarak. Bu tavrım tabii ki onun hazırlanma süresi ile alakalı değildi, tahsilatın ilk taksidiydi sadece.

[Kitamura Susumu]

Öncesi; viewtopic.php?f=82&t=275

Israrla çalan kapı zilini aynı ısrarla duymamazlıktan geliyordum, fakat nafileydi. Bir insan artık kaybolan kardeşinin odasına veda etmek gibi ağır bir manevi yükün altından kalktığında, kapıyı açıp misafirleri kabul etmeye zorlanmamalıydı bence. İlk zilde, öylesine gazete, dergi falan satan satıcıdır, gider dedim. Gitmedi. İkinci çalışında Risa uğramıştır belki, ses etmezsem vazgeçer dedim, tahmin edin ki ne oldu? Elbette ki o zil sesi kesilmedi. Üç, dört... Derken beşincide artık kalkmak zorunda hissettim kendimi ne yazık ki. O kadar geçen süreye rağmen oda içerisinde hala tam olarak yok olmamış gaz kokusunu elime geri aldığım süpürgeyle kışkışlayarak seğirttim kapıma doğru. Gelen şaşırtıcıydı ki, ne bir satıcı ne de halimi vaktimi merak eden bir takım arkadaşıydı. Iori'ydi gelen ve sorunlu gibi adresimi aklında tutmuş, ta buralara gelmişti.

Henüz bir tepki vermeme fırsat tanımadan çat diye olaya girdi. Gidiyoruz? İyi de nereye gidiyoruz? Gene mi görev? Ulan destur be! Daha boynum iyileşmedi, neydi bu acele? Bizden başka shinobi mi yoktu sanki? Az biraz düzelir gibi olan sinirlerim, gene bozulmuştu. Sanırsam da asabiyetimden bu sefer masum bir görev arkadaşı nasibini alacaktı, yazıktı. Kapıyı kapatarak tekrar gaz kokan içeriye geçtim. Havadaki kokuya da, vik vik vik konuşup duran tavuklara da, kapıda uyuz uyuz bekleyen Iori'ye de durduramadığım bir sinir büyüyordu içimde bir yerlerde. "Sik suyu içesiceler ya! Yemin ediyorum sik kafalı hepsi arkadaş!" diye beni bu yaralı kuş halimle görev yollarına tekrar yollayan herkese ve her şeye söve söve girdim odama doğru. Dolap kapısını nasıl bir hırsla açtıysam, çarparak geri kapanmış ve ayağımı sıkıştırmayı becermiştim iki saniyede. Kapağı tekrar açtım dolabın içine doğru anırma isteğimi bastırarak. Basit, koyu yeşil bir tişört ile siyah bir eşofman geçirdim üstüme. Yara bandımı temiziyle değiştirdim. Ardından flak ceketimi giydim. En son ise alın bandımı takmıştım ayna karşısında gözlerimin altlarını düzelttikten hemen sonra. İşte o zaman bir şeyler ucundan aklıma takılmıştı. Gerçekten göreve mi gidiyorduk ki? Dayak yerken bile alın bandını çıkarmayan Iori, beni göreve çağırmaya bantsız niye gelseydi ki halbuki, değil mi? "Lan? Bir saniye?" diye duraksadım birden bire. Benim mallığımdı, nereye gittiğimizi ne olduğunu sorgulamadan kafamda bir senaryo kurmuş, ona göre de oynamaya başlamıştım çoktan embesil gibi. Ceketimi, bandımı hızlıca çıkarıp daha adam akıllı bir şeyler geçirdim üzerime. Muhtemelen geçen sefer bahsi geçen yemekti, kıyafetti mevzuularıyla ilgiliydi. Bu kadar ciddiye alacağını düşünmemiştim ki!

Hızlıca geri koşturdum kapıya doğru. Üstümü iki kere değiştirmiş olmama rağmen bunu yeterince hızlı yaptığımı düşünüyordum ancak Iori sikiği kafama kakarcasına vakti gösteriyor, hesap soruyordu bana. Gözlerimi öncesinden de çok kısarak karşılık verdim alaycı bakışlarına. Bu hesap soruşu ise ona en pahalı kazağı aldırışım olarak dönecekti halbuki, haberi yoktu. "Üstümü iki kere değiştirmek zorunda kaldım." diye açıklayıcı bir ses tonuyla girdim önce lafa. Fakat bu ses tonum hemen ardından iğneleyici bir hale girmişti lafımı "Öyle lönk diye gidiyoruz dediğin için görev moduna girip üniformalarımı geçirdim ilk, sağol." diye bitirirken. Hayır yani, sen hem çat kapı gelip acele ettir, hem de hesap sor. Yok ya!

[Tsujihara Iori]

"Olur öyle arada. Çok şeyapmamak lazım." dedim sırıtışımı gizlemeyerek. Sinirlenmiş olması hoşuma gitmişti fakat tamamen çileden çıkarıp kavga dövüşe tutuşmamızı istemiyordum. Yani yapardı Susumu. O yüzden sınırını iyi tutturmalıydım takılmalarımın. Belki de bu kadar yeterli bile olabilirdi belki. Keyfe kederdi herşey, şimdilik. Köydeydik ve kafamız rahat olabilirdi. Bazı şeyleri akışına bırakmayı sevmesem de bu günlük belki bir istisna yapabilirdim.

Yürümeye başladım. "Önce doğru düzgün bir şeyler alalım üstüne. Çamurda sadece kıyafetlerin değil moda anlayışın da kirlenmiş sanırım." Ona bakmıyordum, gözlerim önümdeki sokaktaydı. Birazdan koşarak yanıma gelip bir şeyler söyleceğinden emindim. Ona karşı tek tepkim sırıtmak olacaktı. Laflarımı geri almayışımın onu iyiden iyiye rahatsız edeceğini biliyordum zira.

Onu uflatıp puflatıp yürüyüş keyfimizi de komple kaçırtmak yerine biraz da yumuşatabilirdim aslında. Dinleyici olmayı severdim fakat bu gün insiyatif bendeydi. Sessiz sakin durmak benim için en makul opsiyondu her zaman ama ortamı geren bendim ve rahatlatmak da bana düşerdi sanırım. "Eee. Neler yaptın? Yara nasıl oldu?" dedim ona doğru kafamı çevirip, biraz ciddi ses tonunda. Sesimdeki ciddiyetin az da olsa onun sakinleşmesini sağlayacağından emindim.

Hedefimiz, Kusagakure meydanına yakın bir yerdeki bir giysi dükkanıydı. Genç bir kadına, annesinden kalan ufakça bir butikti aslında. Bir çok çeşitten kıyafeti bulabiliyor, eğer yok ise bir şekilde getirtiyordu. Civar köylerden ve ülkelerden annesi aracılığı ile tanıştığı terziler ve firmaların ürünlerini bulundurması hoşuma giden kısımdı. Yani, aslında pek modayla alakam yoktu ancak yeni şeyler görmek, almak ve denemek her zaman insanı mutlu eden şeylerdi.

Her neyse. Ben genelde klasik Japon erkek reyonundan şeyler beğenirdim. Haori, hakama, yukata, o tarz şeyler. Susumu'nun bu tarz şeyleri pek sevdiğini düşünmüyordum fakat para benim, keyif benimdi.

Dükkan, meydandan hemen bir kaç sokak arka tarafındaydı. Dar sayılabilecek bir yerde, çeşitli başka dükkanlarla komşuydu. Bu sokak genelde dolu olurdu ve 3-4 katlı binalar ve o binaların birbirlerine bağlanan köprüleri ile çevrelenmişti. Yolda ilerleyişimiz de bu bağlamda biraz yavaşlamıştı, fakat sağ salim varabilmiştik. Dükkanın ön camekanında durdum ve kısmen benimle aynı giyinmiş bir mankenin yanına geçtim. Susumu'ya doğru dönüp "Bir üst, bir de alt alma hakkın var. Ötesi için benden bir şey çalışmaz." dedim kollarımı önümde bağdaştırarak.

[Kitamura Susumu]

Bu bebe bana hem hesap soruyor, hem de laf sokuyor lan. Deli midir nedir, benle dalga geçmeye taa buralara gelmiş resmen. Görüntüyle kişiliğinin tutmadığı ilginç insanlardan biri olmalı. Hayır bir de normalde hep sessiz, sakin biri bilirdim bunu, ama gel gelelim şimdi hiç de öyle uslu puslu biri gibi davranmıyor. Önden yol alıp ilerlemeye başladığında da rahat durmadı. Durduk yere moda anlayışıma laf çarptı!

Yerime mıhlandım bir saniye, dediği şeyi beynim işleme sokarken. Hemen ardından da üstümü başımı kontrol ettim hızlıca. Yanlış bir şey mi giydim lan? Bir kere aceleyle Fuu'nun ceketini giymeye kalkışmıştım, gene öyle bir mallık mı yapmıştım? Üstümü, altımı, ayakkabılarımı hatta ayakkabılarımın altını bile kontrol ettim. Bir şey yoktu, gayet derli topluydum. Tekrar sinirlenip "Sen!..." çemkirerek aramızda açılmış mesafeyi hızlı adımlarla kapattım. "Sen kendine baksana! Yaz kış kocaman hırka giyen birine göre fazla iddialı laflar bunlar!" diye devam ettim çemkirmeme ama, beni daha da sinirlendirecek sırıtışı dışında bir cevap alamamıştım. Normale dönüp, halimi hatrımı sorana kadar önüme tip tip bakmakla yetindim yürürken.

Tekrar bir iğneleme çabasında olup olmadığını anlamak için cevap vermeden önce şüpheci bakışlarla süzdüm Iori'yi. Hileli soru olabilirdi, gene bir yerlerinden çıkarıp bana sokacağı bir lafı saklıyor olabilirdi. Şüphem kesin bir sonuca varmadığı için irdelemedim. "Kabuğunu soyup durduğum için kapatmamı istediler. Kaşınması dışında bir sıkıntı yok. Sen ne yaptın?" diye cevap verdim sorusuna. Kendisinin uyuzluk kariyeri yapmakla meşgul olduğu bariz belli olduğu için başta geri hal hatır sormasam mı diye düşündüm ama düşüncem daha sona eremeden laf ağzımdan çıkmıştı artık. Hem ayıptı lan, mal mal konuşuyor olsa da tahminim doğruydu. Cidden sözünü tutup bana kıyafet almaya götürüyordu beni. Kısa ama merakım dolayısıyla sabırsızlık içeren yolculuğumuzda dere tepe dümdüz yollar yerlerini önce sağlı sollu geçişlere, ardından meydanın arkalarında kalan dar bir sokağa bıraktı.

Sıkış tıkış sokakta yürümeye çalışırken her gördüğümüz dükkanda "Burası mı? Burası mı?" diye sormaya başladım. Başlarda, gerçekten ima ediyordum bu soruyu ama ne kadar sinir bozucu olduğunu fark edince giyimle alakası olmayan dükkanlarda bile sormaya başladım. Sonuçta, uyuzluk kategorisi sadece Iori'nin zimmetinde olmamalıydı. En sonunda bir dükkanın önünde durup ne yapacağımızı söylediğinde önce kendisini, sonra arkasındaki camekanda duran mankeni baştan aşağı süzdüm. Süzmemle de, gözlerimi devirmem bir oldu. "Ha bir de gidip yenisini almışsın." diye imalı imalı konuştum üzerindeki haoriyi gözlerimle işaret ederken. "Ben bu azimle dağa geri tırmanıp çitilemişsindir diye düşünüyordum, heh." diye bitirdim lafımı. Amegakure taraflarında manyaklardan tam dayak yemeden önce, rahat hareket edebilmek için haorisini yağmurun altında bırakmıştı bu bebe. Benim, bu tarz bir moda anlayışına karşı pek ilgim olmasa da içim acımıştı o gün ama madem yerine yenisini koymuştu, çok da problem değildi. "Tamam, ama bu kadar eski moda şeyler seçmemi bekleme. Benim moda anlayışım kirlense de..." diye dükkanın kapısına yanaştım iyice, "Senin ki ölmüş Iori, ölmüş." diye bitirdim lafımı Iori'nin yanından geçip, içeri girerken. Bir üst, bir de alt demişti. Ben sadece kazak al demiştim halbuki ama madem iki parça alacağım diyordu, varsın harcasındı parasını, banane.

Aslında istediğim basitti. Yaz aylarında olsak da gece görevlerinde veya Amegakure gibi dengesiz iklimli bölgelerde giyebileceğim, ince, uzun kollu bir kazak istiyordum. Aynen geçen görevde boynuma sarmak için yırttığım kazak gibiydi işte. Gündelik hayatta gerek takılarla gerekse bazı parçalarla aşırıya kaçıyor olsam da görevlerde her zaman sade ve işlevsel takılmaya özen gösteriyordum. Bu yüzden tüm bu geleneksel parçaların olduğu reyonları geçtim. Kimilerine rahat ve sade gelseler de, benim zevkimle örtüşmedikleri sürece içlerinde rahat edemezdim. Daha basit şeylerin olduğu bir reyonda durup, gözüme ilk çarpan siyah parçaya el attım. "Meh, kısa kolluymuş." diye yerine geri koysam da istediğim gibi bir parçayı bulmam pek vaktimi almadı. Sonunda denememe bile gerek kalmayacak bir şeyler bulabilmiştim. Hemen yanındaki, aynı seriden çıkma olduğu bariz belli olan alt parçaya da tam elimi attığım sırada, duraksadım.

Tam orada duruyordu işte. Arayıp da bulamadığım, bazı geceler kabuslarıma konu olmuş, eksik bir parçamdı adeta tam karşımdaki tezgahta duran şey. Geçen doğum günümde Risa'nın bana aldığı pantolonla aynı renkte, köyün bunca yeşilliğinin arasında bulamadığım tondaki yeşil renkte bir sürü çorap! Elimi elektrik çarpmış gibi eşofman altından çat diye çektim "Oha!" efektiyle ve bir rüyanın peşinde koşarcasına çoraplara yöneldim. "Sen boşver altı falan Iori." diye elime bir çift çorap alıp, çocuğa gösterdim. "Benim asıl bunlara ihtiyacım var, bana bunu al! Hem daha ucuz!" diye yakındım. Cidden, uzun zamandır arayıp bulamadığım bir şey yerine ihtiyacım olmayan bir şeye daha fazla para ödemesi mantıksız bir şeydi. "Hem, hem!" diye devam ettim çocuğa doğru götüm götüm yanaşırken. Gözlerimi kıstım tekrar, "Hem daha, yemek sözün de var senin! Buradan ne kadar aza çıkarsan, o kadar iyi." diye bitirdim lafımı çorabı önünde sallarken.

[Tsujihara Iori]

"Ölü Iori" düşüncesi titrememe sebep oldu istemsizce. Üşüyormuş gibi yaptım bu hissimi dışarı vurmak için, ardından sırıtmama devam ettim. Bu sırada, kendine bir şeyler bakmaya başlamıştı Susumu. Dar dükkanda ikimizin yan yana durması çok ofsayt olacağından mütevellit üç beş adım arkasındaydım. Ellerim hala önümde bağdaş kurmuş şekildeydi, oğluna akademi kıyafeti bakan bir baba misali. Üstü için güzel bir şey seçmişti, uzun kollu siyah bir kazak gibi. Biraz inceydi tabi ama hoştu aslında, modern görünümlü bir şeydi. Tam onun alt eşi için elini attığı sırada gözleri bir şeye takıldı. "Hm?"

Meraklı gözlerle bakındım neyi işaret ettiğine. Çorap mı? Yeşil yeşil hem de. Yani güzeldi, fena değildi gibi. Bir kaç adım yaklaştı Susumu, gözlerini kıstı. Yemek konusunda da haklıydı ama giyecek demiştik, aslında çorap da bu bağlamda uyuyordu aslında. Bir kaç adım daha yaklaştı. Ama yeşildi yani, ne bileyim, ben olsam mavi falan seçerdim. Susumu artık dibime girip bir çizgiroman karakteri gibi gözlerini kısınca bir adım geri attım, suradımdaki şaşkınlık ifadesiyle. "Yani, çok istiyorsan neden olmasın..." dedim sakince.

O çorapta ne bulmuştu hiç bir fikrim yoktu ancak çok istediği belliydi. Yeşili mi çok seviyordu, yoksa çorap fetişistimiydi? Çorap fetişistiyse yani benim açımdan bir sorun olmazdı bu da, garipsemem de diyemezdim. Ama sanmıyorum yani. Çok beğendi herhalde, ondandır diye düşünüyordum. Neyse. Mutlu mesut bir şekilde elindeki yeşil çorapla kasaya gitti ve ardından yemek için yola koyulduk.

"Ne yemek istersin?" dedim kalabalığın arasından ilerlerken. Amacım köy meydanına çıkmaktı, oradan istediğimiz herhangi bir yere rahatça gidebilirdik. Spesifik olarak benim bir tercihim yoktu, Susumu saçma sapan bir yere gitmek istemediği sürece kafam rahattı aslında. Saçma sapan bir yer istese bile aslında söz vermiştim, giderdik. Şimdi yamuk yapacak da değildim yani.

Kaldı ki eğlenmediğimi söyleyemezdim. Yarım saatir falan dışarıdaydık ama son 1-2 haftadır üzerimdeki ölü toprağını attığımı söyleyebilirdim. Aslında daha sık dışarı çıkmam gerekiyor gibiydi. Susumu'yu daha fazla sinir edip daha fazla dışarı çıkarma fikri kafama yatmaya başlamıştı.

Çocuğu komple kendimden tiskindirmezsem daha iyi olacaktı gerçi ya neyse.

[Kitamura Susumu]

Iori'nin beni kırmayışıyla yumruk yaptığım elimi neşeyle havaya salladım refleks olarak. İki çoraba mutlu olmuştum resmen. Garipti, halbuki bu sabah çok da iç açıcı değildi etrafımda olup bitenler. Şimdi ise yüksek ihtimalle Iori'den kaptığım salak bir sırıtışla paket haline getirilmiş "hediyelerim"e bakıyor, içimin garip bir nostaljiyle dolmasını da engelleyemiyordum. Her istediğimin sorgusuz sualsiz alındığı yıllar çok geride kalmış olsa da tekrar şımarabilmiş olmak, gerçekten iyi hissettirmişti.

Dükkan sahibine olan basit bir teşekkür sonrası buradaki işimiz bitmişti. Ve ilginç bir rekordu ki, sanırım Iori 120 saniyedir falan laf sokmuyordu bana. Yani bilmiyorum, kazağa ibne işi falan diyebilirdi olayı abartıp, veya çoraplarıma yakıştıracak on beş farklı sıfat bulabilirdi ama uslu durmayı tercih etmişti. Yine de bu durum, yemek konusunda tüm uyuzluklarının acısını çıkarmayacağım anlamına gelmiyordu. Dar sokaktan geldiğimiz gibi geri dönerken "Aklımda aslında bir şeyler var..." dedim dalgın dalgın. Kalabalıktan kurtulup meydana ulaştığımızda onu yemek yiyeceğimiz mekana yönlendirebilirdim, acelesi ve gereği yoktu tarif etmenin şimdi. "Fakat şaşırmadım değil, ben sözünü unutursun sanıyordum." diye devam ettim ciddileşip. "Yani yarı öylesine yarı da ciddi söylediğim bir şeydi aslında ama, hatırlamana sevindim. Sağol Iori." diye de bitirdim lafımı, gülümseyerek. Bu kibarlığı başka yerde yapmam açıkçası o yüzden gene gevşek gevşek bir şeyler derse kılıcını götüne sokma ihtimalim çok yüksek, hissedebiliyorum. Dar sokağın bunaltısından çıkıp meydana vardığımızda, sağ elimin işaret ve orta parmağını alnıma götürüp basitçe bir selam verdim Matsuoka-dono'ya. Genelde meydana yolum düşerse, bunu yapmadan geçmezdim. Ardından, Iori'yi hafif hafif itelemeye başladım yönlendirme amacıyla. "Evet, o sokak değil. Buradan sağa, şimdi sol. Heh." nidalarıyla geçen kısa bir yürüyüş ardından ise benim hedefimdeydik: Nora'nın restoranı.

Aslında restoran demek pek doğru olmazdı. Gündüzleri daha çok sakin, kafemsi bir mekan olsa da, yaşlı Nora buranın üst katında yaşadığından mütevellit burayı geç saatlere kadar açık tutuyor, asıl müşterisini de zaten geç saatlerde topluyordu. Ben, gündüzleri takılan tayfadandım. Genellikle boş zamanlarımda evde oturmak yerine kitabımı, gazetemi falan alır buraya gelir, Nora'nın torunuyla ilgilenmesi veya dışarı çıkması gereken anlarda da yerine bakardım. İki-üç senedir buraya geliyor olmamdan kaynaklı gelişen bir arkadaşlıktı aramızdaki yaşlı Nora ile, ben gündüzleri zaten az olan gelen gidenle ilgilenmekten gocunmaz, Nora da bazı günler hesabı "geciktirmeme" laf etmez hatta üstüne bir şeyler ısmarlardı. Uzun lafın kısası, buraya getirmiştim işte Iori'yi. Kasanın ardında boş boş televizyon izleyen Nora'ya başımla selam verip, arkalarda cam kenarında, favorim olan masaya geçtim önden. "Eh, bunu da sen seç bari. Sen şimdi damak zevkime de laf atarsın yoksa." dedim hafiften Iori'yi taklit eden bir sırıtış takınarak. Hesabı şişire şişire çocuğu dert sahibi mi yapsam, yoksa laf sokma seansının kendime düşen kısmını mı başlatsam diye düşüne dururken gittim, hesabı Iori yerine kendime kitlemeye karar verdim. Uyuzlukla başlamış olsa da eve kapanarak geçireceğim bir başka günü engellemişti sonuçta çocuk. Hafiften iyi vakit geçirmeye başlamış ve Nora'nın güvendiğim yemeklerinden yiyecek olmamın pozitif etkisi de olabilirdi elbette. Sanırım en ağır basan etken, buradaki tek borçlunun Iori olmayışıydı. Sonuç olarak son görevimizde dolaylı yoldan hayatımı kurtarmış, bana bir şeyler kitlememiş olsa da beni borçlu duruma sokmuştu bir şekilde.

Hem belki Risa dışında arkadaş edinmek de güzel olabilirdi. Bir şeylere sinirlenip parlayarak çocuğu kendimden kaçırmazsam tabii ya, neyse.

[Tsujihara Iori]

Susumu'nun beni sürüklemesine izin verdim ve yemek yemek için seçtiği yere doğru ilerlemeye başladık. Bu yemek seansı ona olan borcumu temsilen yapıldığından mütevellit, mekanın onun seçimi olması da gayet yerindeydi. Ses çıkarmadım. Aslında seçim insiyatifi onda olmasa da ses çıkarmazdım, arkadaşlarımın istediği yerlerde yemek yemek benim de hoşuma giderdi. Genelde bu tarz durumlarda susup dinlemeyi seven birisi olduğumdan çok da fikir belirtmezdim eğer o gün cidden spesifik bir şey yemek istemiyorsam. Yani, bu gün ağzımın koca karı gibi laf yapmasının tek sebebi Susumu idi. Normal şartlar altında da lafımı sokup geçebilirdim aslında "dur şimdi bizi zehirlersin sen" gibisinden takılarak ama, gerçekten çocuk benden iğrensin istemiyordum. Neyse, meydana doğru ilerlemeye devam ettik.

"Sözün olayı zaten unutmamak değil mi?" Dedim saf bir surat ile, ardından ben de gülümsedim. Demek istediğini anlamıştım ama çok iyi değildim iltifat konusunda. O yüzden biraz salak yapıp konuyu geçiştirmeye çalışmıştım. Gülümseyerek omzuna basit bir yumruk attım arkadaşça, yumruğumun dış kısmı ile. Sağol lafına karşılık ise tekrar gülümsedim ve onu takip etmeye devam ettim. Sözleri unutmak huyum değildi ve bir söz verdiysem tutmak isterdim. Bunun hep diğer insanlarda da böyle kabul edildiğini, insanların verdikleri sözleri tutmak için elinden geleni yapması gerektiğine inanmıştım küçükken. Şimdilerde ise bunun tamamen kişisel bir şey olduğunu, karşıya verdiğiniz önem ve değere göre tutup tutmayacağınızın belirlendiğinin idrakını etmiş bulunuyordum. Bu 'söz' kavramnın büyüsünü biraz bozmuş olsa da, bendeki önemini azaltmamıştı.

Susumu'nun bizi getirdiği yer ufak, kafemsi bir yerdi. Dışarıdan baktığımda içeride nasıl yiyeceklerin bulunduğuna dair bir fikir yürütemiyordum fakat en azından zehirlenip telef olmayacağımız bir yer gibiydi. Susumu'nun hafif itelemesiyle içeri girdik ve o kasada duran ve TV izleyen kadına selam verirken ben etrafa bakınmaya başlamıştım yer seçimi için. Fakat Susumu yine benden hızlı davranıp oturacağımız yeri de seçmişti. Öyle bir kendinden eminlik vardı ki üzerinde, sanırım burası onun favori masasıydı.

Oturduk ve yemeği söyleme şerefinin pasını bana salladı Susumu. Bir kaç saniye boyunca suradına baktım boş boş. "Anlamadım?" dermişçesine bir bakıştı ama bu sadece vakit kazanmaktan ibaretti. Yemek seçemezdim ki ben doğru düzgün! Suradım "Peki öyleyse." gibi bir anlama doğru evrildi kafamdan opsiyonları geçiştirirken. Neler vardır ki burada? Etrafıma bakındım. Ufak bir yerdi ve restoran gibi de durmuyordu. Yani, basit şeyler söylemek hoş olabilecekti sanırım.

"Yakiniku o zaman." dedim basitçe. Kızarmış etten kimseye zarar gelmezdi. Hem basit, hem doyurucu, hem de ET idi. Ağzımın hafifçe sulanışını gizlemeye çalışırken siparişleri verdik ve yemeği beklemeye başladık. Yemeği beklerden boş bir iki şeyden muhabbet ettik. Daha önceki görevler, Kusagakure'nin durumu ve Çimen Ülkesi'nin genel hali şeklinde. Çok keyif verici bir muhabbet değildi. Ciddi birisi olsam da sokakdan geçen rastgele birisinden daha fazla sevdiğim söylenemezdi güvenlik, politika, savaş ve ölüm muhabbetlerini. Konuyu seri kapadık o yüzden. Muhabbetin geri kalanı da günlük hayattan ve görev sonrası iyileşme süreçlerinden ibaretti. Ben genelde susuyordum -her zamanki gibi- ve Susumu'nun konuşmasına izin veriyordum. Bu süre boyunca da laf soktuğum söylenemezdi. Beni boğazlayacak kadar onu germiştim ve daha fazlasını istemiyordum açıkçası.

Yemekler gelince bütün konu et, etin pişmesi, etin pişerken çıkardığı ses, etin pişerken çıkardığı koku, etin yenirken verdiği tat gibi çok çeşitli, felsefi ve derin bir yöne dönmüştü. Genelde sustuğumdan mütevellit yemeği de ilk bitirmeye yaklaşan ben olmuştum. Susumu'nun benden bile kibar et yiyişi sebebiyle de onun tabağı daha yarılanmıştı. Geriye doğru yaslandım tabağım komple bitince ve ellerimi havaya kaldırarak gerindim. "Eee? Beğenmedin mi yoksa?" dedim muzip bir biçimde ona bakarak.

[Kitamura Susumu]

Nora'nın bizi televizyon kasasının arkasından kesen meraklı gözlerini hissedebiliyordum. Fuu'yu saymazsak buraya ilk defa başka biriyle geliyordum zira, ben olsam ben de merak ederdim yani çırağım gibi takılan bir veledin nasıl arkadaşları olacağını. Pek ses etmedim, afallayıp kalmış gibi görünen Iori'ye "Yemek diyorum, hadi hadi!" diye kışkışlarcasına hareketler çektim sadece. Ufak bir karar verme seremonisinin ardından ETte karar kılmıştı çocuk. İyiydi güzeldi, Ete kim hayır demişti ki bu fani dünyada? Bir sonraki görevimizden sağ çıkacağımızın garantisini hiç kimse veremiyorken yiyebildiğimiz kadar ET yemeliydik bence bu hayatta. Kafamı hızlıca olur manasında sallarken mutlu bir şekilde de ellerimi vurdum masaya çıpı çıpı efektiyle. Sonrasında ise ciddili bir muhabbet almıştı başını. Aslında, alamamıştı demek daha doğru olabilirdi. Alın bandım takılı olmadığı sürelerde politik konulara kafa yormak sevdiğim bir şey değildi. Zaten, Iori de çok uzatmamıştı bu konuyu, daha gündelik daha sosyal bir yöne kaydı konu. "Kinshi ziyaretime geldi senden sonra. Sanırım gelmesini en az istediğim kişilerden biri olabilirdi. Parşömen verdi gitti. " diye stresli stresli güldüm önce. "Senin burnun nasıl bu arada? O yanık manyak, baya kötü geçirmişti sanki." diye de devam ettim muhabbetin bana kalan kısmına. Kısa bir süre sonra da Nora elinde portatif bir ocak ve bir kase pişmemiş etle geldi. Düzeneği kurmasına hafiften yardım edip, etlerin pişme seremonisini izlemeye koyulmuştuk ufak laflaşmaların arasında.

Etler iyice pişip de yemeye koyulduğumuzda, bir süre sonra tekrar atılan bir laf dolayısıyla kafamı tabağımdan kaldırdım. Tam olarak laf atış denemezdi, basit bir soruydu belki de. "Beğenmemek değil de, yavaş yiyorum biraz sadece. Hatta, doydum sanırım." diye şaşkınlıkla gözlerimi tabağa indirdim cümlenin sonuna doğru. "Fakat doymamam lazımdı. Haydaa.." diye sitem ettim bitmemiş tabağıma, sonlarına doğru hüzünlenmiş hecelerle. Bazen ayı gibi yediğim oluyordu, bir oturuşta hem kendi tabağımı bitirdiğim, hem de yanımdakine salça olduğum falan. Bazen de böyle iki lokmada doyup anoreksik çocuklara bağlıyordum olayı. Dengesiz yönlerimden biriydi sanırım. Omuz silkerek zorlana zorlana bir, belki iki parça daha yedim. Tabağı da ortaya doğru gıdım gıdım ittirdim istiyorsa Iori'nin de alabileceğini ima edercesine. Yer ya da yemezdi, kendisine kalmış bir şeydi. Zoraki lokmalarımı sonlandırıp tabakların götürülüşünü seyrettikten sonra lafa girdim kısa bir sürenin ardından. Çocuğu lönk diye getirip oturttuğum yeri tanıtmamak hoş olmazdı muhtemelen, "Sessiz, sakin bir yer olduğu için buraya gelip kitap okumayı seviyorum, bazen de kasadaki kadının yerine bakıyorum işi çıkarsa falan. Kışın kar yağdığında ise daha da keyifli bir yer oluyor diyebilirim." diye başladım bu yüzden. Ardından sosyalleşmenin ne zor olduğunu anımsadım, stresli stresli boynumu kaşımaya başladım bandın üstünden. Aslında zorluktan ziyade, takıntılı olduğum bir konuydu sadece, stres ise belki de çekinceden ibaretti sadece. Rahat davranıp davranamayacağımı kestiremiyor oluşumun çekincesi. Yine de üzerinde düşünmeyi sevdiğim konulardan olduğu söylenemezdi, fakat konu sürekli benim üzerimden de gitmemeliydi. "Öyle işte, başka bir gün de senin favori yerine gideriz, belki." diye devam ettim konuşmama gülümseyerek. Aklımda nedense Iori'yi zorla evden çıkarıp onun bana yaptığı gibi yol boyunca ona laf soktuğum imgesi canlandı, gülümsemem biraz daha arttı istemsizce. "Orada yemek ısmarlarsın bana, ama şimdi burayı benim ödememe izin ver. Sen sana düşeni yeterince hallettin zaten, beni o yanık manyaktan kurtarışına sayarsın." diye bitirdim son cümlelerimi. İzin kısmı gerçek anlamında izinden ziyade, itaat bekleyen bir tonda çıkmıştı daha çok. Üstümden bir yük kalkmıştı diyebilirim, hesabı kitabı kapatma yükünden ziyade, kelimeleri yanlış seçme ve saçmalama yüküydü bu kastettiğim elbette. Ellerimi hadi hadi anlamında kalkması için sallayıp toparlandım ve Iori'nin önünden kasaya yöneldim. İşimi halledip beni tekrar görmeyi, muhtemelen de deposunu yerleştirtmeyi bekleyen Nora'yı geride bırakarak sokağa tekrar çıktık.

Yeni de doymuş olmanın etkisiyle çarpan güneşi daha bir hoş görüyle karşıladı kemiklerim. Hala erken vakitler olduğu için güneş hala tepelerde takılıyor, sokaklar da meydan başta olmak üzere kaynama öncesindeki su gibi kıpırdanıyordu. Gittikçe mayışırken eve dönüp uyuma fikri de iyice kafama yerleşti, belki bir iki saat uyuduktan sonra yarım kalan evi temizleme işine de devam edilebilirdi. Ellerimi ceplerime sokarak Iori'ye döndüm kendi etrafımda.

"Eee, olaysızca dağılıyor muyuz?"

[Tsujihara Iori]

Yanık manyağın suratıma ayağını geçirişi canımı iyi yakmıştı. Hemde, epey iyi. Ancak o anda o burun acısından ziyade çok farklı hisler içerisindeydim. Kılıcımı kaybetmiş olmamın yanında burnumun kırılma tehlikesi geçirmesi ufak bir can sıkıntısından ibaret kalıyordur. İstemsizce bir elimi belime götürdüm ve orada asılı duran kılıcımın kınını kavradım varlığını teyit etmek için. Hala yanımdaydı, benimleydi. Rahatladım. O yanımdayken, nasıl desem, hiç tanımadığım babam yanımdaymış gibi hissediyordum. Beni her daim gözlüyor ve koruyor gibiydi. Onu kınından çektiğimde de sanki onunla beraber savaşıyor, efsanelerinden bir parçanın içine nüfuz ediyordum sanki. Garip bir histi. Garip, ve hiç kaybetmek istemediğim bir his.

Burnumun köprüsünü tuttum sakince. "İyi. Bir sıkıntı yok." Hafifçe gülümsedim. Susumu'nun halimi ve vaktimi düşünmesi hoşuma gitmişti biraz. "Güzel yermiş. Belki ben de arada sırada uğrayabilirim." Demiştim mekan ile alakalı yorumlarına. Geçiştirmek için söylememiştim, mizacım buydu aslında. Sevmezdim milletin lafını bölmeyi veya konuşmalara yön vermeyi. Fikrimi merak ederse, soracaktı zaten. Bir çok defa yaptığı gibi. Benim açımdan bir sıkıntı kaynağı değildi yani bu durum.

Susumu'nun birden karşılığında itaat beklediği belli olan bir tonda hesabı ödemeye gideceğini söylediği zaman kaşlarımı devirdim. "Söz benimdi ama, ben tutmazsam saylanmaz ki." Dedim hayıflanarak. Ancak bunu o kadar alçak ancak duyabileceği bir tonda söylemiştim ki gülüp geçmekten başka bir tepki veremezdi. Pasif agresiflikte tavan yapmıştım. Karı tribi yememiştim ama sanırım potansiyelim boldu. Hehe.

Ayağı kalktık ve mekanı terk ettik. Dağılma vaktiydi. Olay çıkartmaya da gerek yoktu. Çıksa eritirdik yediklerimizi ama, sakince evde antrenman yapmak da hoş bir fikirdi. En azından benim için.

"Evet. Olaysızca dağılacağız. Gerçi nolur nolmaz yolda seni kurtlar falan kapar, eve kadar götüreyim seni." Dedim ve yürümeye başladım kabaca Susumu'nun evinin olduğu yöne doğru. Yanlış gitsem de Susumu düzeltirdi zaten. Adımlarımı çok hızlandırmadım arkada kalmaması için. Beraber yürümeye başladık.

Yolda rastgele şeylerden konuşmaya devam ettik. Spesifik bir konu yoktu aslında. Havadan sudan falan laflamaya devam ettik. Konuşamayacak olduğumuz zamanda da sustuk. Zaten yanınızdaki kişiyle 7/24 bişeyler konuşmak zorunda hissetmediğiniz zaman "arkadaş" bulduğunuzu anlıyorsunuz. Yani, benim olaya bakış açım aslında öyle. Onların varlığı sizi rahatsız etmediği zaman sırtınızı koruyan, literal anlamda "arkadaş" olan birisi yani. O yüzden, kendimi biraz da şanslı hissetmiyor değildim.

Susumu'nun evine vardığımızda yavaşça döndüm ona doğru ve derince bir nefes verdim. "Görüşürüz sonra. Dikkat et." Söyleyeceği bir şey varsa konuşurduk. Yoksa, onun da dediği gibi, olaysız dağılırdık artık buradan.

Sözümü tutmuştum ben. Sıra ondaydı. Vakti geldiğinde onun da eğer söz verirse bir gün tutacağından emindim.

[Kitamura Susumu]

Hafiften moralini bozmuştum sanırım yaptığımla, ancak üstelemedim. Böylesi daha mantıklı ve eşit gelmişti halbuki, her şeyi ona yıkarak bencil bencil de takılamazdım sonuçta. Neyse ki Iori de bu konuyu uzatmadı, dışarı çıktığımızda günün başından beri sergilediği hin tavırlarına, beni şaşırtmayan bir hızla döndü. Kekeleye kekeleye "N-Ne ku-kurdu?!" diye söylendim önce, çocuğun yola koyulmasını izlerken. Kinaye yapıyordu belki de, yani evet koca köyde kurt bana dalacak değildi ya, benim mallığımdı bu düşünce. Acaba bir ara köpeklerden kaçtığımı falan mı görmüştü de, alttan alttan laf sokuyordu? Olabilitesi yüksek bir şeydi, Kusagakure'nin köpekleriyle pek anlaşabildiğim, söylenemezdi. Yoksa evi yol üzerindeydi de, bu bahaneyle hem bırakma hem laf sokma şerefine mi erişiyordu? "Yahu!" diye söylene söylene arada açılmış mesafeyi kapattım hızlı adımlarla. "Çok biliyo'n sen." temalı laf sokmalar eşliğinde evime giden yolculuk, kısa sürede çoğunlukla sessiz geçen bir gezintiye evrilmişti.

İlginçti aslında olaylar yahu. Çocuğun teki geliyor kapınıza, sizi zorla dışarı takılmaya götürüyor falan. Cidden ilginçti yani, ne kadar çingeneliğimle ben başlatmış olsam da. Fakat ilginç olduğu kadar, keyifliydi de. Evde boş boş oturup varoluşsal sancılar çekmekten onlarca kat daha keyifli. Evimin olduğu sokağa giriş yaptığımızda geçirdiğim günü iyice tarttım kafamda. Sessiz kalma opsiyonumun olmadığı ve kafamın illa ki davul gibi şiştiği Risa'lı vakitler gibi de kesinlikle değildi. Bunda Iori'nin sessiz sakin mizacının büyük payı vardı, belki biraz da benim birkaç gündür afallamış durumda oluşumun. Hangi açıdan bakarsam bakayım, sonuç geçirilen vaktin güzel olduğuna çıkıyordu, bu yüzden dikkat dileklerini sunan çocuğa kocaman gülümsedim kapımın önünde önce. Ardından "Sen de. Sağol bugün için, Iori." dedim, ismine ayrı vurgu yaparak. Anlar mıydı bilmesem ve de umursamasam da, görevin başında ismini hatırlamayışıma bir göndermeydi bu. Daha fazla bir şey eklemedim, lafı uzatmayı sevmediğim, gayet iyi bildiğim bir özelliğimdi. Yoluna gerekli yolcuyu gönderip evime girdim.

Sonrası ise klasikti bir kaç gündür olduğu gibi. Boş evi süzmeceler, yapılacakları planlamalar. Fuu, elbetteki bir kaç saatlik yokluğumda mucizevi bir şekilde dönmemişti. Muhtemelen yarın da dönmeyecekti, ondan sonraki gün de. Sabah kendime verdiğim sözümsü düşünceleri anımsamaktan başka bir şey gelmedi elimden, salonun ortasındaki rahat koltuğa ilerlerken. Planladığım gibi, gündüzün ortasında arsız gibi uyku çekmek daha iyi gelecekti muhtemelen.

La fin.